Starfish Hotel (2006)
Regie: John Williams | 98 minuten | drama, romantiek, fantasie, thriller | Acteurs: Koichi Satô, Kiki, Akira Emoto, Tae Kimura, Kazuyoshi Kushida
Wat meteen opvalt aan ‘Starfish Hotel’ is de onconventionele look voor een Japanse film. Nederlandse Cinematograaf Benito Strangio geeft de film een kraakhelder, kleurrijk uiterlijk, terwijl Japans materiaal doorgaans toch wat grauwig overkomt, met dominerende groentinten. Maar misschien komt dit ook wel doordat de film geregisseerd is door Britse immigrant John Williams (niet te verwarren met de vaste Spielberg-componist met dezelfde naam) en niet door een Japanner. Het kleurgebruik, waarbij rood veelvuldig terugkomt, betekent echter niet dat film geen vreemde of duistere momenten kent. Integendeel: het verhaal wordt hoe langer hoe vreemder en brengt, met name door het verschijnen van een alcoholische man van middelbare leeftijd in een wat onfris konijnenpak, associaties naar boven met de surrealistische “indie” hit ‘Donnie Darko’.
De konijnenman benijdt Yuichi (Koichi Sato) vanwege zijn perfecte leven. Goede baan, mooie vrouw, geen zorgen. Maar is dit wel zo? Er lijkt zich meer af te spelen onder de oppervlakte van Yuichi’s schijnbaar stabiele huwelijk. We krijgen alleen niet alles chronologisch gepresenteerd, waardoor het niet meer duidelijk is wat er eerst kwam: de verdwijning van Yuichi’s vrouw, of de ontmoeting van een mysterieuze, sensuele vrouw in het Starfish Hotel. En is de regelmatige onderdompeling van Yuichi in de fictieve wereld van een romanschrijver wellicht een teken dat niet alles wat hij voelt en denkt mee te maken daadwerkelijk plaats heeft?
De film weet het meest te boeien wanneer hij zich concentreert op de relationele problemen; de twijfels die spelen bij Yuichi en zijn escapades met femme fatale Kayoko (Kiki, uit Tsukamoto’s ‘Vital’) die meestal in het hotel plaatsvinden, maar ook op een mooie dag buiten in de sneeuw. Haar filosofie is dat hij zich niet schuldig hoeft te voelen, omdat ze hun levens gescheiden houden. Ze vragen niets over elkaars persoonlijke leven, en dus is het voor ieder van hen alsof het om twee verschillende levens gaat. Handige filosofie, maar hij blijkt toch niet te werken voor Yuichi.
De droom-werkelijkheid overlappingen en de verschillende verschijningen van het geflipte konijn zijn soms grappig en vervreemdend, maar niet altijd even interessant. Wellicht was het beter geweest als het konijn niets of zo weinig mogelijk had gezegd, net als het konijn in ‘Donnie Darko’, want hier maakt de acteur die het konijn speelt (Akira Emoto) niet echt indruk in mysterieuze zin. Het is een wat vervelend, bazelend figuur, dat Yuichi af en toe hints geeft of de juiste richting opstuurt. Zoals wanneer hij Yuichi een flyer in zijn hand drukt voor een erotische club, waar zijn vrouw op staat afgebeeld. Is ze hier tegen haar wil te werk gesteld, of was dit haar eigen keuze? Heeft haar werk daar wellicht te maken met zijn affaire? Is het een droom? Vele omzwervingen later zal hij zijn vrouw wel weer tegenkomen. Of dit in zijn gedachten of in werkelijkheid gebeurt kan niet met zekerheid gezegd worden. Wel heeft hij een emotioneel gesprek met haar, die voortkomt uit zijn denkwerk over prioriteiten en de liefde. Heeft hij teveel gewerkt, of teveel in de boeken van zijn favoriete schrijver gezeten? Een schrijver van wie het nieuwste boek getiteld is ‘Starfish Hotel’. Een echt hotel of een fictieverhaal: het is duidelijk dat Koichi er vandaan moet blijven.
Bart Rietvink