Starkweather (2004)

Regie: Byron Werner | 84 minuten | drama, misdaad | Acteurs: Brent Taylor, Shannon Lucio, Jerry Kroll, Lance Henriksen, Justin Ipock, Al Sapienza, Tacey Adams, Steffany Huckaby, Marianne Emma Jeff, Ali MacLean, Keir O’Donnell, J. Lauren Proctor, Jenny Tallent, Rick Walker, America Young

“I saw her standin’ on her front lawn just twirlin’ her baton, me and her went for a ride sir and ten innocent people died”

Aldus begint het nummer ‘Nebraska’ van Bruce Springsteen’s gelijknamige album uit 1982. Het verhaalt over Charlie Starkweather die samen met z’n vriendin een eindje gaat rijden en ondertussen, zonder aanwijsbare redenen, tien mensen vermoorden, onder wie Caril-Ann’s ouders.

Een interessant gegeven voor een goede film zou je denken. Films over seriemoordenaars, zeker als ze gebaseerd zijn op een waargebeurd verhaal, doen het altijd goed (‘Henry’, ‘Silence of the Lambs’). Daarnaast hebben de gebeurtenissen in ‘Starkweather’ de basis gelegd voor films als ‘Natural Born Killers’, ‘True Romance’ en ‘Kalifornia’.

In de openingsscène zien we hoe Charlie als kleine jongen wordt aangesproken door een duistere, in schaduwen gehuld, mysterieuze man. Deze vertelt hem dat hij een pad met z’n blote handen moet doodslaan, hetgeen Charlie na enig aarzelen doet. Deze duistere figuur (Lance Henriksen) komt gedurende de film sporadisch langs en blijkt een soort alter-ego, innerlijke schizofrene demon van Charlie te zijn, die hem dingen vertelt die hij moet doen. Met het oproepen van dit alter-ego geeft regisseur Werner wel een heel eenvoudige verklaring voor het moorden van Charlie.

Het gedrag van Caril-Ann is ook niet overtuigend te noemen, zij staat erbij en kijkt ernaar als Charlie haar ouders vermoordt en lijkt totaal niet aangedaan. Als kijker wil je graag weten waarom deze twee tieners zo handelen, maar op geen enkel moment in de film krijg je inzicht in de psyche van Charlie, behalve als z’n innerlijke demon tegen hem praat, hetgeen zeer ongeloofwaardig overkomt.

De film speelt zich af in de jaren 50, maar de authenticiteit is ver te zoeken. Geen enkel moment wordt de indruk gewekt dat je werkelijk naar de jaren 50 zit te kijken. Daarnaast speelt de film zich af in Nebraska en Wyoming, maar de landschappen die je in de film ziet lijken allesbehalve op die van deze staten. Het lijkt er eerder op dat de film in Arizona is opgenomen. Dit zijn details, maar het gaat wel om een waargebeurd verhaal en zeker dan hoort de setting er zo authentiek mogelijk uit te zien.

Het acteerwerk is ook niet echt denderend te noemen, vooral Shannon Lucio zet een wanprestatie neer in haar rol als Caril-Ann Fugate. Daarnaast is de film erg traag en onsamenhangend en wordt geen enkel moment spannend. De nadruk wordt ook gelegd op de sheriff die het stel achtervolgt, hetgeen de film hinderlijk onderbreekt.

Regisseur Byron Werner heeft een zeer matige film afgeleverd, hetgeen jammer is want de gebeurtenissen hadden de basis kunnen leggen voor een goede film. Hij had beter een voorbeeld kunnen nemen aan regisseur Terrence Malick die in 1973 de film ‘Badlands’ maakte met Martin Sheen en Sissy Spacek. Deze film is eveneens gebaseerd op de moorden, maar wordt veel beter uitgewerkt. Uiteraard is Martin Sheen een overtuigender acteur dan Brent Taylor, maar regisseur Malick probeert geen geforceerde verklaring te vinden voor het moordlustige gedrag. Sheen’s karakter (in de film Kit Carruthers geheten) moordt gewoon omdat hem dat op dat moment het beste leek.

Of zoals Bruce Springsteen aan het eind van ‘Nebraska’ zingt, als Starkweather zich moet verantwoorden voor de rechter: “Well sir I guess there’s just a meanness in this world”.

Hendrik Dijkhuis