Starship Troopers: Invasion (2012)
Regie: Shinji Aramaki | 89 minuten | animatie, actie, science fiction | Acteurs: Leraldo Anzaldua, Luci Christian, Melissa Davis, Justin Doran, Andrew Love, David Matranga, Emily Neves, David Wald
Na de matige live-action vervolgen op het zeer vermakelijke, en satirisch sterke ‘Starship Troopers’ uit 1997 (van onze eigen Paul Verhoeven) zijn de verwachtingen van een geanimeerde, direct-naar-video vervolgfilm natuurlijk niet bepaald hooggespannen. Hoewel, de wetenschap dat de regisseur Shinji Aramaki is, die eerder verantwoordelijk was voor het spectaculaire ‘Appleseed: Ex Machina’, zou misschien lichtelijk hoopvol kunnen stemmen. Maar, hoewel de Japanse filmmaker zeker wat van zijn flair voor actiescènes ten toon spreidt, stelt ‘Starship Troopers: Invasion’ toch een beetje teleur. Dat er geen diepere, satirische laag aanwezig is, is geen punt, maar dat de pogingen tot humor dood slaan, personages doorgaans ongeloofwaardig overkomen, en er ook nog eens weinig tot geen spanning gegenereerd wordt bij veel van de actiescènes, is een doodzonde.
Aramaki kan goed uit de voeten met robotachtige ruimtepakken, zoals hij in het verleden heeft laten zien, en in de animaties zien deze er ook goed uit. De film begint met het uitrukken van een aantal van de troopers van de Federatie, die een legertje bugs moeten afslachten en menselijke overlevenden moeten evacueren. Hier begint het probleem al. De soldaten worden namelijk vanaf het begin in hun alles bedekkende pakken getoond en worden zonder enige introductie of achtergrond aan de kijker geïntroduceerd. De toeschouwer heeft dus enerzijds geen enkel menselijk gezicht gezien en ook nog geen hint van een persoonlijkheid gekregen om zich mee te kunnen identificeren. Met als gevolg dat er naar een anoniem gevecht gekeken moet worden tussen identieke, weinig angstaanjagend uitziende “bugs” en de al even identieke troopers. Een wilde openingsscène als deze zou de adrenaline moeten laten stromen en opwinding moeten opwekken, maar bijna het tegenovergestelde vindt plaats: verveling. Pas wanneer het vizier wordt gericht op scherpschutster Trig, die vanaf een afstand met haar enorme geweer de insecten één voor één afschiet – en om een reden die later duidelijk wordt, hardop het aantal treffers telt – wordt de interesse voor het eerst gewekt en kan er meegeleefd gaan worden met een personage.
Hoewel, meeleven is misschien een groot woord. Pas in pakweg het laatste half uur van de film vindt er een proces of emotie plaats die met dit woord getypeerd zou kunnen worden. Het is meer zo dat personages vanaf dit punt wat meer een gezicht krijgen. Letterlijk ook, want na deze eerste “heftige” confrontatie, gaan de helmen af, en vindt er menselijke interactie plaats. De lichaamsbewegingen zien er echter niet bepaald natuurlijk uit en ook de gezichten doen tamelijk plastic-achtig aan. Aramaki en zijn animators hadden duidelijk geen gigantisch budget te spenderen. Het helpt daarbij echter niet dat de dialogen stijf en ongeloofwaardig zijn en de stemacteurs erg over-the-top acteren.
Toch is het zeker niet alleen maar kommer en kwel. Los van wat onbedoelde humor – bijvoorbeeld door de platte of knullige dialoog, en opvallend veel vrouwelijk naakt (vooral grappig in plaats van prikkelend) – is de animatie bij vlagen erg de moeite waard. Vooral het moment dat het licht in het door insecten overgenomen ruimteschip ineens aangaat, en alles van een rode, groene en gouden kleur wordt voorzien en er vele details zichtbaar worden in de industriële buizen en machines op het schip, is adembenemend. En ook een lang “bullet-time”-moment, waarbij de tijd even stil staat en er om vele betrokkenen bij een gevecht tussen insecten en troopers wordt heen gedraaid (terwijl net afgeschoten kogels met hun dampspoor in de lucht hangen), is visueel indrukwekkend. Daarbij wordt de film in de tweede helft zowaar spannend. Vanaf het moment dat het schip onderzocht wordt, is de spanning voelbaar. Met veel scènes in het donker en lange tijd afwezige, en hierdoor des te meer bedreigende “bugs”; overduidelijk geïnspireerd door de ‘Alien’-films. Maar ook de afwisselende focus op verschillende groepen strijders op verschillende locaties, actiescènes die dynamischer en gevarieerder worden, en emoties die intenser worden, maken het slot van de film tamelijk meeslepend. Het is jammer dat dit niet wat eerder had kunnen komen, want nu is de film afgelopen op het moment dat het echt interessant wordt.
Bart Rietvink
Waardering: 2.5
DVD- en blu-ray-release: 10 oktober 2012