Step Up (2006)

Regie: Anne Fletcher | 103 minuten | drama, muziek, romantiek | Acteurs: Channing Tatum, Jenna Dewan, Mario, Drew Sidora, Rachel Griffiths, Eddy Challita, Thomas Joe Craig, Devraj Dasgupta, Tony Devon, Pamela Fischer, Nick Foley, Erica Harris, Heavy D, Josh Henderson, DeLon Howell, Courtney Irons, Melvin Jackson Jr., Tim Lacatena, Lana’i, Chris K. Layman, Spencer Longmore, Deirdre Lovejoy, Larry A. Lynn, Millyon James, P. Morrow, Christopher H. Myers, Amber Nelson, David Oliver, Mina Pahle van Carlyncia, S. Peck, Erick Peterson, Reina Poindexter, Damaine Radcliff, Daniel Ross, Jennifer Rouse, Toni Russell, Ryan Sands, Natasha Sattler, Tina Segovia, Al Sotto, Thomas W. Stewart, Alyson Stoner, Anastasia Summers, Jeanetta Taylor, Michael Uriarte, Schuster Vance, De’Shawn Washington, Linda E. Williams, Samantha Zweben, Joanna Becker, Jeremy Bustin, Matt Hartman, Priscilla Hopkins, Julie Mabry, Christina Pitrelli, Noah Schaftel, Deborah S. Smith, Peter Stone, JB Tadena, Jayson Vance

Goed bekeken is er weinig aan ‘Step Up’ te ontdekken dat werkt. Het script is erg voorspelbaar en op verschillende momenten ongeloofwaardig, de personages krijgen nauwelijks aandacht, het acteerwerk is middelmatig, en zelfs de montage tijdens de dansscènes laat soms te wensen over. Echter, ‘Step Up’ is toch nog betrekkelijk verdienstelijke zomerkost. Het is gewoon een filmpje dat makkelijk wegkijkt en (jonge) mensen die zich aangesproken voelen door dit soort luchtig en “poppy” materiaal met mooie hoofdrolspelers en een lekkere soundtrack, zouden zich met deze formulefilm toch nog best kunnen vermaken.

De aantrekkelijke hip hop soundtrack, met figurerende artiesten als Ciara, Sean Paul, en Kelis, is misschien wel het beste onderdeel van de film. Deze zorgt ervoor dat je vanzelf vrolijk meedanst en -deint van scène naar scène, waardoor je minder moeite hebt met de trivialiteit of absurditeit van de scènes.

Voor het script werd onder andere gekozen voor schrijver Duane Adler die eerder aan het soortgelijke ‘Save the Last Dance’ werkte, met Julia Stiles in de hoofdrol. ‘Step Up’ verschilt van die film doordat het hele dansconcept nu wat organischer en logischer in de film verwerkt is. Hoe noodzakelijk was het immers in ‘Save the Last Dance’ dat Julia Stiles ineens lessen in hip hop kreeg van Sean Patrick Thomas? Natuurlijk, Stiles moest de dans even onder de knie krijgen die eerste avond, maar het is wat vreemd om haar meteen lessen te gaan aanbieden, die ook het loopritme in het programma hadden, en de wijze waarop je op een stoel zit. Oftewel, ze moest zich precies aan kunnen passen aan haar omgeving. Dit is toch een andere insteek dan ‘Step Up’, of een film als ‘Dirty Dancing’, waarin de danslessen puur bedoeld zijn als oefening voor een belangrijke wedstrijd. Echter, de manier waarop Tyler (Channing Tatum) geconfronteerd wordt met deze lessen, is zo geconstrueerd en voorspelbaar als mogelijk. Hij moet schoonmaken in de zaal waar Nora (Jenna Dewan) oefent en ineens verstuikt haar vaste partner zijn enkel. “Wat nu?” denkt zij hardop, terwijl het publiek in de achtergrond van het shot een dweilende Tyler zien. Verrassing: Tyler gaat de kreupele danser vervangen! Maar, niet voordat Dewan hem eerst voor de school een indrukwekkende, geïmproviseerde (straat)dansroutine heeft zien uitvoeren in bijzijn van zijn maten, en ook niet voordat zij een groep belachelijk incompetente leerlingen “auditie” heeft laten doen.

Maar, zo gezegd, zo gedaan, Tyler neemt de plaats in van de gevallen danspartner van Nora, wat voor een aantal amusante scènes zorgt, waarbij Tyler zich de balletoefeningen eigen moet maken, en Nora wat aanpassingen krijgt op bewegingen die Tyler maar “saai” en “stijf” vindt. Deze dansscènes zijn mooi gechoreografeerd, wat je kunt over laten aan Anne Fletcher, die al een fikse carrière als choreografe achter de rug heeft. Ook helpt het dat Jenna Dewan al danst sinds haar vijfde, in vele videoclips zat, en (als danser) heeft getoerd met sterren als P Diddy en Janet Jackon. Channing Tatum was ook een gouden vondst in dit opzicht, aangezien hij al een natuurlijke (straat)danser was toen hij op auditie kwam. Ideale personen dus, om te laten schitteren op een podium. Dat ze er tevens sexy en stoer uitzien terwijl ze dit doen, is hiernaast helemaal meegenomen. Jammer dat de montage wat flauwtjes overkomt en de prachtige bewegingen op het scherm niet altijd op een gelijkwaardig opwindende wijze visueel weet te vertalen. Het laatste optreden, bijvoorbeeld, had een sensatie van jewelste kunnen worden, maar mist nu toch enige dynamiek, hoe goed de dansers hun best ook doen. ‘Save the Last Dance’ deed dit een stuk beter. Wat in die film ook beter tot zijn recht kwam, was karakterontwikkeling. Sterker, die film was voornamelijk gebouwd rondom de (relationele) problemen van de personages, terwijl de dansscènes bijna bijzaak bleken. Het was meer een soort ‘Jungle Fever’-light, met hoofdpersonages die af en toe wat dansten. Dit geeft de film toch een meerwaarde ten opzichte van ‘Step Up’, die dan wel doelmatiger te werk gaat met betrekking tot het dansidee, maar weinig context of duidelijke observaties biedt met betrekking tot de hoofdpersonages. Zo moet Tyler de indruk wekken dat hij gevangen zit in zijn arme gettoleventje en hier dolgraag uit weg zou willen, maar deze wens wordt pas tegen het einde van de film (goed) duidelijk. Nora’s droom om haar auditie tot een goed einde te brengen is overigens ook niet altijd bevredigend uitgewerkt. Dat wil zeggen, de obstakels die ze thuis ondervindt komen wat artificieel over. Haar moeder staat namelijk bijna de hele film lang onverschillig tegenover de ambities van haar dochter, terwijl ze zich op het eind toevallig ineens weer herinnert hoe graag ze Nora altijd zag dansen.

Er zijn meerdere zaken die ongeloofwaardig of gekunsteld overkomen. De film maakt ons bijvoorbeeld herhaaldelijk duidelijk dat Tyler een opgever is. Nadat dit een paar keer expliciet vermeld is, moet hij hier ook nog een keer blijk van geven door daadwerkelijk op te houden met de danslessen. De reden hiervoor is dat hij beledigd is vanwege Nora’s kritiek op zijn afwezigheid eerder die dag, hiernaast verklarend dat de oefenruimte nu bezet is. En waarom laat Tylers beste vriend Mac (Damaine Radcliff) hem ineens vallen, terwijl hij de val heeft genomen voor een misdaad die ze samen hebben gepleegd? Door zijn omgang met Nora is hij nu wat langer weg dan zijn dienstverlening gebiedt, waardoor hij bijna niet meer met hem kan rondhangen om auto’s te jatten of te basketballen, maar dit is toch niet iets om je vriendschap voor op het spel te zetten? En de manier die gevonden wordt om Mac en Tyler ineens tot inkeer te laten komen, middels een sterfgeval, valt uit de toon bij de luchtige sfeer van de rest van de film. Er hadden makkelijk andere plotpunten, of natuurlijkere transformaties gevonden kunnen worden.  Maar de camaraderie van de drie vrienden Tyler, Mac, en Skinny, is geestig weergegeven, en Tylers arme thuissituatie wordt interessant gecontrasteerd met het chique maar stijve huishouden van Nora(’s moeder). Ze dineert er alleen met haar moeder, aan een te grote tafel, terwijl het huis van Tyler een gezellig rommelige boel is, met veel mensen en veel gelach, ondanks de armoede. En zoals gezegd zijn de dansscènes in orde, en zijn de hoofdrollen aardig bezet. Jenna Dewan is een aantrekkelijke verschijning, en niet veel minder uitdagend dan ze was als gevaarlijke verleidster in de beroerde horrorfilm ‘Tamara’. Tyler is geloofwaardig als straatdanser uit de “hood”, maar loopt wat onverschillig door de film heen, en lijkt wat weinig bereik te hebben in zijn acteerwerk. We voelen niet zo sterk met hem mee als we deden met Julia Stiles in ‘Save the Last Dance’. Maar de film swingt ondanks dit alles toch nog vrij aangenaam door. Het zijn de dans en muziek die ‘Step Up’ van de totale ondergang redden.

Bart Rietvink

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 24 augustus 2006