Stevie Nicks 24 Karat Gold the Concert (2020)

Recensie Stevie Nicks: 24 Karat Gold The Concert CinemagazineRegie: Joe Thomas | 135 minuten | muziek

Zo vaak zie je niet dat muziekvideo’s in de bioscoop belanden, en in coronatijden is het al helemaal bijzonder. ‘Stevie Nicks: 24 Carat Gold The Concert’ is een technisch uitmuntende concertregistratie, zowel qua uitvoering als visueel. Met Waddy Wachtel (Keith Richards & The X-Pensive Winos), Dave Stewart (Eurythmics) en Benmont Tench (Tom Petty & The Heartbreakers) in de gelederen heeft Nicks dan ook het puikje van de studiogiganten meegenomen op tour.

Je kunt je mening hebben over de vette jarentachtigsound van de band, half werk is het niet. We kunnen zelfs de nerven op de gitaren van Wachtel tellen. De zangstem van Nicks is ook dik in orde. Veel nummers worden voorafgegaan door een (iets te uitgebreide) introductie, maar is het niet leuk in de bios te genieten van iets dat misschien binnenkort verleden tijd is? Het concert, onder meer opgenomen in Phoenix, Arizona, heeft in ieder geval een goede live-feel.

Fleetwood Mac is het niet, Stevie Nicks heeft die setting niet per se nodig; zij heeft altijd het charisma behouden dat elders door gezinsvorming, drank of andere terugtrekkende bewegingen wordt aangetast. Een leven op de bühne, soms ook met privéperikelen, draagt Nicks als zeventiger nog altijd met sensuele waardigheid. Rock-‘n-roll heeft immers niets te maken met van het podium af donderen, maar met overtuigingskracht van hart tot hart.

OK boomer, moeten we dit gaan zien? Zou het wel doen als je van Stevie Nicks en Fleetwood Mac houdt. Hier vertolkte nummers als ‘Landslide’, ‘Rhiannon’ en ‘Gold Dust Woman’ maken onderdeel uit van het American Songbook. Het moet gezegd dat de bekendste solohit ‘Stop Dragging My Heart Around’ door Tom Petty is geschreven en het nieuwe materiaal soms een beetje van hetzelfde. Soit, Top 2000-materiaal is Stevie Nicks altijd.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 4

Bioscooprelease: 21 oktober 2020