Sting (2024)

Regie: Kiah Roache-Turner | 91 minuten | horror | Acteurs: Noni Hazlehurst, Jermaine Fowler, Alyla Browne, Robyn Nevin, Ryan Corr, Kate Walsh, Penelope Mitchell, Jett Berry, Kade Berry, Silvia Colloca, Lee Perry, Danny Kim, Tony J Black, Alcira Carpio

Het is niet vreemd dat een Australische regisseur een horrorfilm schrijft over een dodelijk dier. De meest dodelijke dieren komen namelijk in Australië voor. De Box Jellyfish (Dooskwal) veroorzaakt binnen minuten hartfalen. De Taipan slang bevat genoeg gif om 100 volwassenen te doden. De antagonist in de film ‘Sting’ is gebaseerd op de Australische Roodrugspin die niet zo giftig is als eerder genoemde Gods kinderen. Echter, voor iemand met arachnofobie, zoals schrijver en regisseur Kia Roache Turner (KRT) zichzelf omschrijft, was het een uitdaging om de film te maken. In het echt ziet de Roodrug er niet eng uit. De vrouwelijke spin, die meer dan twee keer zo groot wordt als het mannetje, is ongeveer 1 centimeter lang.

In de film komt de spin uit de ruimte vallen en landt in een appartementencomplex. Outer space monster horrorfilms ‘Invasion of the Body Snatchers’ uit 1956 en ‘The Blob’ uit 1958 waren als een van de eersten op het podium. De meest bekende in dit genre zijn uiteraard Ridley Scotts ‘Alien’ uit 1979 en John Carpenters ‘The Thing’ uit 1982. ‘War of the Worlds’ (alhoewel het verhaal H.G. Wells uit 1897 komt) en ‘Cloverfield’ uit 2008 zijn recentere monster horrorfilms.
KRT is geen onbekende in het algemenere horrorgenre en is verantwoordelijk voor de Australische action-horror ‘Wyrmwood’-series and ‘Nektronic’ (2018). Hij neemt deze ervaring duidelijk mee in ‘Sting’, wat, op sommige fronten, voor een amusante film zorgt. Alleen, het is niet voor iedereen.

Charlotte (Alyla Browne) woont in een vervallen appartementengebouw met haar moeder, stiefvader en halfbroertje. Van nature nieuwsgierig en een beetje verwaarloosd, zwerft ze vaak rond in het gebouw. Op een dag vindt ze een spin in haar oma’s appartement en neemt deze mee in een fles. Ze noemt haar spin Sting. Wanneer ze het insect eten geeft, ziet ze dat dit geen normale spin is. Behalve dat het eetgedrag extreem agressief is, groeit het beest snel. Het gaat mis wanneer het dier ontsnapt en verdwijnt in de donkere ventilatieschachten van het gebouw. Tegelijkertijd wacht Charlotte totdat haar biologische vader, die allang uit haar leven is, weer contact met haar opneemt. Hierdoor houdt ze de relatie met haar goedaardige en welmenende stiefvader op een afstand. Maar hier brengt Sting verandering in.

Cinematografisch leent de film ideeën uit andere films. Vooral de ‘Alien’-filmreeks is sterk vertegenwoordigd. Zo doen de schaduwen van takken denken aan de armen en benen van de buitenaardse xenomorph. Of het ei van de spin die op dezelfde manier open gaat als die van de Facehuggers. Ook shots van de donkere ventilatieschachten zijn bijna een kopie van de schachten in Hadley’s Hope, de naam van de mensenkolonie op LV-426, waar de film ‘Aliens’ zich afspeelt. Het is geen verrassing dat KRT fan is van de Alien-franchise. Verder zijn er leuke enge shots van de spin, wanneer deze zich materialiseert vanuit de ingewanden van het gebouw. Een dreigende concretisering van het duister. De bijdrage van Weta Workshop, het Nieuw Zeelandse special effects bedrijf dat heeft gewerkt aan ‘The Lord of the Rings’-trilogie, ‘Avatar’ en ‘Mad Max: Fury Road’, is duidelijk te zien. De spin, zoals deze beweegt, is echt goed gemaakt.

Naast de cinematografische referenties is er een quote die refereert aan ‘Predator’ en doet de naam van de hoofdrolspeelster, Charlotte, denken aan het “Charlotte’s Web”, het verhaal van E.B. White uit 1952 over een spin (Charlotte dus) die een varken probeert te redden van de dood.

Wat ook leuk is, is het kleurenpalet van het beeld waarbij gebruik is gemaakt van diepfrisse levendige rode en gele tinten die doen denken aan de jaren 70 –80 horror films. Het heeft op deze manier, qua ‘look’, iets weg van “Stranger Things”.

Wat minder aan de film is, is het tempo. Er wordt best veel tijd besteed aan plotdetails waar de kijker hoogstwaarschijnlijk minder in geïnteresseerd is. Jammer genoeg wordt ook vaak gebruik gemaakt van stereotype ‘tropes’ die standaard deel uitmaken van horrorfilms, zoals het uitgaan van een zaklamp als dat niet gewenst is, of falende apparatuur wanneer deze nodig zijn. Diverse shots hebben een B-film kwaliteit wat het geheel een beetje afbreekt. ‘Sting’ is soms best kinderlijk.

Het acteerwerk is niet echt om naar huis over te schrijven. Alyla Browne (‘Furiosa: A Mad Max Saga’, ‘Three Thousand Years of Longing’) als Charlotte speelt haar rol overtuigender dan de rest van de cast. Haar emotionele uitbarstingen zijn geloofwaardig. Ook Jermaine Fowler (‘The Blackening’) zorgt, ondanks zijn uiterst beperkte schermtijd, voor komisch vermaak. Echter, de rest is zo interessant als snot.

‘Sting’ is een film met een zwak verhaal met, over het algemeen, zwak acteerwerk. Aan de andere kant zijn de special effects, de body horror elementen en de cinematografie van goede kwaliteit. Uiteindelijk is ‘Sting’ het waard om een keer gezien te hebben. Als je bang bent voor spinnen, is deze film wellicht geen goed idee.

Gerold Kort

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 25 april 2024
VOD-release: 8 augustus 2024 (Pathé Thuis)
VOD-release: 1 november 2024 (Netflix)