Stir of Echoes 2: The Homecoming (2007)

Regie: Ernie Barbarash | 89 minuten | horror, thriller | Acteurs: Rob Lowe, Marnie McPha, Ben Lewis, Tatiana Maslany, Shawn Roberts, Vik Sahay, Colin Williams, Pj Lazic, Elias Zarou, Nicholas Carella, Cristine Prosperi, Jason Mercury, Bill Lake, Neil Crone, Katya Gardner

De weinige wapenfeiten die regisseur Ernie Barbarash tot nog toe uit zijn denktank wist te schudden manoeuvreren zich ergens in de donkere regionen van weinig opzienbarende filmkunst. Tenzij u een echte fan bent van ‘Cube Zero’ of ‘Hard Wired’, waarin de afgepeigerde acteurs Cuba Gooding jr. en Val Kilmer hun bijna uitgedoofde acteervlammetje mochten aanwakkeren, is het werk van de man niet bepaald bekend. Voor zijn nieuwe poging om uit de voetnoten van de cinema omhoog te klauteren deed hij opnieuw beroep op een protagonist die betere tijden gekend heeft. Rob Lowe mag in ‘Stir of Echoes 2: The Homecoming’ proberen om zijn gedeukte acteercarrière richting beschaafde wereld te brengen.

Deze prent heeft, buiten het basisgegeven, totaal geen connectie met de originele ‘Stir of Echoes’ uit 1999 waarin Kevin Bacon het aan de stok krijgt met een geest. In de versie van Barbarash zit geen enkel personage dat in de huiverthriller van David Koepp voorkomt en dit is dus ook geen vervolg. De keuze om er in de titel naar te verwijzen lijkt dan ook een beetje vreemd.

Ted Cogan (Rob Lowe), lid van de National Guard, raakt bij een incident aan een controlepost in Irak, waarbij een heel gezin het leven laat, zwaargewond en overleeft zijn verwondingen ternauwernood. Thuisgekomen krijgt hij visioenen waarin zwaar verminkte lijken het op hem gemunt hebben. Deze krijgen de soldaat stevig in hun greep en Cogan weet op den duur niet meer wat echt is of niet. Hij vermoedt dat het voorval in oorlogsgebied verantwoordelijk is voor zijn verschrikkelijke hallucinaties. Of zit er meer achter?

De regie en het scenario, dat ook van Barbarash komt, verraden een schrijnend gemis aan originele invalshoeken en leggen meteen de gebreken bloot van een regisseur die gewoon niet beter kan. Bent u een sucker voor afgezaagde schrikmomenten waarin gedaantes uit elke donkere nis die er voorhanden is plots tevoorschijn komen en even snel weer verdwijnen, slaat u hart sneller bij een uitgepuurd verhaaltje over iemand die dode mensen ziet (waar hebben we dat al eerder gezien?) en bent u tevreden met een snel afgehandelde plot? Haal dan onmiddellijk ‘Stir of Echoes 2′ in huis. Barbarash ontbeert gewoon een visie en verlaagt zich tot kopiëren. De eerste twintig minuten kan hij de schijn nog even ophouden maar het interessante uitgangspunt van posttraumatische stress verandert in traumatische stress voor de kijker. Aan het eindpunt van dit slappe vodje komt er nog een omwenteling die alles netjes aan elkaar moet rijgen maar onwaarschijnlijk stinkt.

In deze horrorklucht vragen zelfs de gemaquilleerde dummies zich af waar ze in godsnaam mee bezig zijn. Sorry Rob.

Jochem Geelen