Storm (2009)

Regie: Giacomo Campeotto | 84 minuten | drama, familie | Acteurs: Marcus Rønnov, Kirsten Lehfeldt, Troels Lyby, Søren Malling, Mille Dinesen, Gordon Kennedy, Jan Gintberg, Flemming Sørensen, Niels Ellegaard, Frederikke Hjort Arentz, Sebastian Solá-Gross Kristensen, Sebastian Nielsen, Simon Maagaard Holm, Mads Krarup    

Dieren spelen vaak een voorname rol in jeugdfilms. Vooral honden lenen zich uitstekend voor een filmrol.. Wie leefde niet mee met ‘Lassie’ (van wie de eerste film al in 1943 verscheen), wie snotterde er vroeger niet bij ‘Benji’ (1974) en wie moest niet lachen om de fratsen van ‘Beethoven’ (1992) en zijn gevolg? De vriendschap die een mens – en dan met name een kind – kan opbouwen met een hond, is goud waard. Ook in de moderne tijd worden daarom nog steeds films gemaakt waarin een trouwe viervoeter de hoofdrol speelt. De Deense film ‘Storm’ (2009) bijvoorbeeld, waarin een ‘vuilnisbakkie’ à la Benji de harten verovert. Niet alleen de twaalfjarige Freddie (Marcus Rønnov) smelt voor hem, ook het kijkerspubliek is in een mum van tijd om. De wegen die regisseur Giacomo Campeotto – die ondanks zijn Italiaanse naam toch echt in Kopenhagen geboren werd – bewandelt zijn de bekende paden. Iedereen die bij deze film betrokken is, speelt echter met zo veel elan en enthousiasme, dat het niet uitmaakt dat ‘Storm’ weinig origineel is. Deze sympathieke familiefilm pakt je ondanks zijn tekortkomingen in met boter en suiker.

Freddie woont alleen met zijn vader Bjørn (Troels Lyby), sinds zijn moeder is overleden. Op school doet hij goed zijn best, wat hem het pispaaltje maakt van de gemene Mads (Sebastian Solá-Gross Kristensen) en zijn hardhandige vriendjes. Of zou Mads toch vooral jaloers op Freddie zijn, omdat hij zo goed kan opschieten met de mooie Anna (Frederikke Hjort Arentz)? Op een dag vindt onze held een hond op straat. Het dier blijkt eigendom te zijn van de eigenaardige Simon (Søren Malling), die hem agressief behandelt en in weer en wind buiten laat staan. Freddie kan niet langer aanzien hoe de hond wegkwijnt en besluit hem tijdens een woeste storm te redden. Hij doopt het dier om tot ‘Storm’ en neemt hem mee naar huis. Aanvankelijk probeert hij zijn nieuwe vriendje geheim te houden voor zijn vader, maar dat houdt hij uiteraard niet lang vol. Zijn vader, een rechtschapen politieagent, wil dat hij het dier terugbrengt naar zijn eigenaar. Als hij Storm dan zo graag wil hebben, mag hij de hond wel kopen. De gemene Simon maakt echter misbruik van de situatie en eist een torenhoog bedrag van Freddie. Die durft dat niet aan zijn vader te vertellen en probeert, door klusjes te doen en krantenwijken te lopen, zelf aan het geld te komen. Maar het is natuurlijk nooit genoeg. Intussen ontdekt Freddie op de renbaan dat Storm talent heeft om te racen. De hoofdprijs van het kampioenschap – 10.000 kronen – zou meer dan genoeg zijn om Simon af te kopen. De vraag is alleen of Freddie en Storm het kampioenschap wel gaan halen, want Simon zit hen op de hielen…

Tal van clichés uit jeugd- en familiefilms komen voorbij in ‘Storm’ en de film is vrij voorspelbaar. Maar moeten we daarover vallen, als de uitwerking verder prima is? Nee hoor. Voor de doelgroep is het ook helemaal niet nodig om allerlei dieper liggende lagen toe te voegen: die wil gewoon een spannend verhaal zien. Scandinavische jeugdfilms zijn wel altijd net even wat realistischer dan Amerikaanse. Freddie komt bijvoorbeeld niet uit het perfecte gezinnetje. Hij moet het zien te rooien met zijn vader. De koddige buurvrouw (Kirsten Lehfeldt), die regelmatig voor een komische noot zorgt, springt af en toe bij. Als je wilt, zou je de intense vriendschap die Freddie met Storm opbouwt een metafoor kunnen zien voor het gemis van zijn moeder. De hond vult de leegte op die de moeder achterlaat. Maar zo diep hoef je in feite helemaal niet te gaan. Het avontuur dat Freddie beleeft met zijn hond voert hier de boventoon. Zijn ze Simon te slim af, komen ze op tijd bij de renbaan? Trekt pestkop Mads nog bij? Helder kleurgebruik en degelijk camerawerk trekken je mee in het verhaal en de muziek (tijdens de aftiteling klinkt Deense rap!) sluit goed aan bij het geheel. Het acteerwerk is, zowel van de volwassenen als van de kinderen, nergens uitzonderlijk maar altijd gedegen. Natuurlijk zijn sommige personages zo plat als een dubbeltje, maar echt storen doet dat niet. Ze vervullen met recht een bijrol, want de hond steelt hier de show. ‘Storm’ is een heel vermakelijke jeugdfilm, die ondanks het overbekende thema en het voorspelbare verloop toch een goede indruk achterlaat. Heerlijk ouderwets familievermaak.

Patricia Smagge