Stromboli (2022)

Recensie Stromboli CinemagazineRegie: Michiel van Erp | 86 minuten | drama | Acteurs: Elise Schaap, Pieter Embrechts, Christian Hillborg, Neerja Naik, Taz Munyaneza, Marisa van Eyle, Anna Chancellor, Tim McInnerny, Adriano Chiaramida, Simone Coppo, Mark van Eeuwen

In 2018 kwam de succesvolle thrillerschrijfster Saskia Noort met het boek ‘Stromboli’ en anders dan voorheen was het onderwerp een stuk persoonlijker. Bovendien haakte het verhaal aan bij de MeToo-beweging. De film begint met de veerbootreis van de veertiger Sara (Elise Schaap) naar het vulkanische eilandje Stromboli ten noorden van Sicilië. In allerijl heeft ze haar gezin verlaten. Ook heeft ze veertiende verjaardag van haar dochter compleet vergald door zich overbeschermend op te stellen. Zelf neemt Sara het allemaal niet erg nauw want ze drinkt als een ketter en heeft onbeschaamd een vluggertje met een jonge Italiaanse ober op de veerboot richting haar zelfopgelegde verbanning. Deze dolende persoon is een emotionele tijdbom die op de vlucht is geslagen om zover mogelijk weg te blijven bij haar problemen. Maar het laat zich al raden, dat is allesbehalve eenvoudig.

Waarom Stromboli? Daar bracht Sara met man en dochterlief vakanties door om te relaxen en een beetje te bezinnen. De gelukkigere tijden. Om dit gevoel te reproduceren lukt echter deze keer voor geen meter. Tot bijna komische hoogte steekt de zwaar beschonken Sara zelfs de Airbnb in de fik. Vervolgens loopt ze tijdens weer zo’n befaamde kater de goeroe Jens (Christian Hillborg) in het eilanddorpje tegen het lijf. Hij brengt iets aan het wankelen in haar, iets wat ze al heel lang diep verborgen houdt. De mysterieuze en intimiderende goeroe heeft een retraite voor mensen met verslavingsproblematiek en onderliggende trauma’s. Hoewel ze zelf vindt van niet, blijkt Sara de perfecte patiënt voor de cursus From Fear to Love. Ze zuipt haar problemen weg en wimpelt hulp van anderen linea recta af: niks spoelt beter weg dan (meer) vodka voor haar. Ook omdat ze uit het vakantiehuisje is gezet, sluit ze zich toch aan bij de andere eenzame zielen op Jens’ retraite.

Is alles op te lossen met de retraite voor Sara? Hoewel niet gespeend van de nodige zwaarmoedige clichés, zijn de catharsisachtige rollenspelscènes sterk geacteerd, meeslepend gefilmd en gemonteerd. Regisseur van Michiel van Erp maakt er zonder meer mals drama van. Wel voelt het enigszins als sluikreclame voor dit soort zeer kostelijke geintjes van zelfheling en daarom ietwat wereldvreemd. Het verhaal presenteert het ook alsof Sara’s trauma zomaar kan worden gefikst.

De ouwe rotten in het vak, Paula van der Oest (1965) en Roos Ouwehand (1968), hebben het boek gekneed tot een afgemeten en filmisch behapbaar scenario. Bovendien draaien ze hun hand niet om voor de meer schunnige kanten van het bronmateriaal. Ook regisseur Van Erp omarmt de platheid en doet er nog een schepje bovenop met de vet aangezette interactie tussen de bijrollen van internationale allure. Dit levert hilarische en aandoenlijke momenten op maar ook genoeg bedenkelijke. Van Erp weet het benodigde drama uiteindelijk zo in te passen en af te jassen dat het niet opvalt hoe snel de film eigenlijk lijkt af te willen zijn van Sara’s problemen. Echter ondanks de gehaaste transformatie van het hoofdpersonage, maakt actrice Elise Schaap de grote toonwisselingen alsnog vrij geloofwaardig. Als in eerder werk, waaronder de tv-serie “Undercover” (Piet Matthys, 2019 – ), bewijst Schaap hoe moeiteloos ze schakelt tussen ernst en komedie. In ieder geval, zoals het een boek van Noort betaamt, rijdt de film als een thrillertrein over je heen. En dan boek dicht en licht aan; alles is opgehelderd. Terwijl bij lange na nog niet alles erover gezegd is.

Roy van Landschoot

Waardering: 3

Bioscooprelease: 3 november 2022