Studio 54 (1998)

Regie: Mark Christopher | 93 minuten | drama, geschiedenis | Acteurs: Ryan Phillippe, Salma Hayek, Neve Campbell, Mike Myers, Sela Ward, Breckin Meyer, Sherry Stringfield, Ellen Albertini Dow, Cameron Mathison, Noam Jenkins, Jay Goede, Patrick Taylor, Heather Matarazzo, Skipp Sudduth, Aemilia Robinson, Mark Ruffalo, Lauren Hutton, Barbara Radecki, Ron Jeremy, Sheryl Crow, Cindy Crawford, Heidi Klum, Donald Trump, Frederique van der Wal, Veronica Webb, Peter Bogdanovich, Michael Pitt

Dat het leven van een discokoning niet altijd over rozen gaat, bewees John Travolta al met zijn rol in ‘Saturday Night Fever’. Dat het nog veel erger kan, laat Ryan Phillippe zien in ‘Studio 54’. De Amerikaanse krullenbol speelt een plattelandsjongen die het wil maken in de grote stad. Uiteraard valt dat nog vies tegen. Onze held belandt in een met drugs overladen discotheek waarin anonieme seks en oppervlakkige roem tot kunstvorm worden verheven. Enter ‘Studio 54’.

Wat kun je eigenlijk over ‘Studio 54’ zeggen? Het verhaal klinkt bekend. Het coming of age element is niet bijster interessant en de dramatiek is ook niet erg boeiend. Het grootste minpunt aan deze film zijn de oppervlakkige personages. Phillippe vertolkt de hoofdrol en dat doet hij niet eens zo slecht. Helaas is het script zo leeg als de drankvoorraad van een alcoholist. Shane, het hoofdpersonage, is een naïeve jongen die gezegend is met een IQ waar zelfs een vlieg zich voor zou schamen. De beste man duikt op alles wat beweegt om vervolgens met zijn puppy-ogen af te vragen waarom relaties worden verbroken en verbitterde blikken hem ten deel vallen.

Naast Shane lopen er nog meer van dit soort lege karakters rond. Ook zijn baas, de eigenaar van Studio 54, denkt met zijn geslacht. Toch is dit personage nog enigszins menselijk, omdat komiek Mike Myers wat komisch charisma in het typetje weet te stoppen. De overige castleden sukkelen met moeite naar de eindstreep. Okay, het is leuk om naar de talloze mooie mensen te kijken, maar toch kunnen de Salma Hayeks, Neve Campbells en Breckin Meyers van deze aardkloot niets doen om de oppervlakkigheid te verdoezelen. ‘Studio 54’ is gewoon een lege huls.

De opkomst en ondergang van de befaamde nachtclub draait om glitter en glamour, maar de mensen achter de tent leer je nooit kennen. Op de bedgeheimen van de crew na dan.

Je kunt veel gegraai in broeken, gerommel onder de dekens en hijgende koppen verwachten. Ook wordt er veel gerookt, gesnoven en gezopen. De excessen van onze helden krijgen veel aandacht, maar toch blijft er een enorme leegte achter. Er gebeurt niets met de personages, tenminste niet in emotioneel opzicht. Ook qua dramatiek gaat de film nooit sprankelen. Het acteerwerk blijft flets. Toch hoopt regisseur Mark Christopher dat zijn werk je bijblijft. Om je daarbij te helpen verveelt hij je met uitleggerige voice-overs waarin Phillippe je vertelt hoe zwaar Shane het heeft en wat hij van al die ellende geleerd heeft.

Het enige wat opvalt aan ‘Studio 54′ is de sterke disco-soundtrack. Hoe fout sommige nummers ook zijn, de oppeppende werking van de liedjes blijft je bij. Je kunt Christopher’s film vergelijken met een uit de hand gelopen videoclip: te langdradig en ongecompliceerd, overgoten met een sausje van seks en geweld. Het ene oog in en het andere uit. Een disco-fever hou je hier niet aan over, maar zo dramatisch als een disco inferno is ‘Studio 54’ nu ook weer niet.

Frank v.d. Ven

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 8 april 1999