Stupid Games (2024)

Regie: Nicolas Wendl, Dani Abraham | 86 minuten | horror | Acteurs: Saad Rolando, Gage Robinson, Grant Terzakis, Cass Huckabay, Larsen Deane, Ashwini Ganpule, Alyssa Tortomasi, Tanner Adams, Dani Abraham

‘Stupid Games’ is niet heel intelligent of origineel. Niet in het centrale concept van een bovennatuurlijk bordspel dat de spelers in hun ban heeft en ook niet in het gebruik van sommige horrorclichés. Dit hoeft zeker niet altijd een probleem te zijn, zolang de uitwerking maar sterk genoeg is. Maar dit is helaas maar deels het geval.


Je kunt het een gewetensvraag noemen: in hoeverre moet je het budget mee laten wegen bij de beoordeling van een film? Mag of moet je van een film of serie met een budget van honderden miljoenen dollars hogere verwachtingen hebben dan van een film van 10.000 dollar? Want dit laatste is het budget dat regisseurs Nicolas Wendl en Dani Abraham ter beschikking hadden voor ‘Stupid Games’. Vergeef je zo’n goedkope productie meer dan, zeg de Amazon-serie ‘Rings of Power’? 

Tot op zekere hoogte wel. Zeker op technisch vlak verwacht je van een peperdure productie dat je het er vanaf ziet en hoort. Dat de effecten, kostuums en sets overtuigen, de dialoog altijd uitstekend hoorbaar is en ga zo maar door. Maar ook dat er fatsoenlijke acteurs worden ingehuurd die de dialogen geloofwaardig uit hun monden krijgen. Al kom je hier al een beetje in een grijs gebied terecht. Want inspiratie, creativiteit, talent… je kunt niet zomaar een geldkraan openzetten en verwachten dat het eruit stroomt. Je bent ook afhankelijk van de visie van de maker en zijn beslissingen. 

Hoe dan ook, het feit dat de acteurs in ‘Stupid Games’ niet van het kaliber Ian McKellen en Cate Blanchett zijn – of Cillian Murphy en Emma Stone, zo je wilt – kun je de film snel vergeven (al blijft het jammer als je door de acteerprestatie uit de film wordt getrokken). Al met al slaan de acteurs niet al te vaak een modderfiguur en Grant Terzakis verrast zelfs positief, in de ondankbare rol van de bebrilde nerd Stanley, die uit noodzaak aan de groep is toegevoegd. Zijn optreden had makkelijk tenenkrommend kunnen worden, maar hij weet er nog best een driedimensionaal personage van te maken. Toegegeven, dit is ook te danken aan het script dat hem gelukkig niet al te vaak als pispaaltje gebruikt.

Het punt is: minder geld kan betekenen dat je je toevlucht moet nemen tot vrienden en familie voor het acteerwerk en dan moet je het treffen. Maar de inhoud kan alsnog een succes zijn: een briljant idee, een frisse invalshoek, prikkelende dialoog… hier hoeven financiën geen invloed op te hebben. Denk aan het werk van Kevin Smith, of aan ‘El Mariachi’, de sprankelende debuutfilm van Robert Rodriguez, of de originele en intelligente tijdreisfilm ‘Primer’; allemaal films die voor een appel en een ei zijn gemaakt maar allesbehalve saai zijn. Wellicht dat niet ieder genre zich hier even goed voor leent, maar weinig geld hoeft geen excuus te zijn voor een middelmatig script of oninteressante personages. 


De karakteriseringen in ‘Stupid Games’ zijn over het algemeen matig en wekken weinig interesse op. Dat Cass Huckabay als Riley niet meer is dan een femme fatale is geen probleem want we verwachten niet veel meer van haar. De diepgang moet meer komen van Celeste (Alyssa Tortomasi) en Mia (Ashwini Ganpule). Maar Celeste doet vooral moeilijk in haar interacties met Jaxon (Saad Rolando), voor wie ze toch enige gevoelens zou moeten koesteren. En Mia lijkt aanvankelijk de enige te zijn die zich een beetje normaal gedraagt, terwijl ze samen met Stanley een band probeert op te bouwen. Maar uiteindelijk loopt ook deze weg helaas dood.

Dan hebben we nog de plot, waar ook weinig eer aan te behalen is. Als je tegen het einde doorkrijgt hoe een en ander in elkaar zit, is met terugwerkende kracht het gedrag van de vrouwen moeilijk te begrijpen. Evenmin als de beweegredenen of ‘regels’ om de vijand te kunnen verslaan. Het is onduidelijk welke uitweg de vrouwen voor zich zien en waarom ze niemand in vertrouwen nemen.



Als alle lichten uitvallen, de dames zich steeds vreemder en onhebbelijker gaan gedragen is er ook geen enkele reden voor de heren om te blijven. Maar dit doen ze natuurlijk wel, anders heb je geen (horror)film.


Maar het karige verhaal – de mannen komen op bezoek bij de vrouwen, hopende op wat ‘romantiek’, maar ze gaan alleen maar een bordspel spelen – in combinatie met de over het algemeen weinig sympathieke of driedimensionale personages, zorgt ervoor dat het je bijna niets kan schelen wat er allemaal gebeurt. Als het dan ook nog eens erg lang duurt voordat er met het spel wordt begonnen en de opdrachten bijna allemaal variaties zijn van ‘truth or dare’, is het moeilijk om de aandacht bij ‘Stupid Games’ te houden. 



Daar komt bij dat de enge of creepy momenten wel erg lang op zich laten wachten. Gelukkig hebben deze momenten wel enige charme. De vijand die soms in de achtergrond in beeld verschijnt is niet echt eng, maar wordt gelukkig redelijk spaarzaam in beeld gebracht, beginnend met een ‘knipper en je mist het’-shot, waarna er steeds iets meer wordt prijsgegeven. Wanneer de paniek toeslaat, sommige personages ineens iets onzichtbaars in een andere kamer doen, en iemand vanachter de deur wordt belaagd, heeft de film wel het gewenste effect.

De laatste circa twintig minuten doen je gelukkig ook echt rechtop zitten, met enige spanning en onzekerheid over wat er gaat gebeuren. Het is alleen jammer dat dit wat laat komt. 



De manier waarop de speelstukken worden gefilmd die over het bord worden bewogen – in slow motion, bijna over het bord zwevend – is tamelijk elegant. Hetzelfde geldt voor de letters die in sommige scènes uit zichzelf woorden vormen.


Prettig is tenslotte dat niet de halve film in duisternis gehuld wordt, ook al is er – in de film – alleen kaarslicht om de spelers bij te lichten. De handelingen zijn goed zichtbaar voor de kijker in beeld gebracht.

Kortom, er zijn best wat positieve punten en aspecten te noemen aan ‘Stupid Games’. Toch valt de balans onder de streep helaas negatief uit.

Bart Rietvink

Waardering: 2