Suffering and Smiling (2006)

Regie: Dan Ollman | 60 minuten | documentaire

Een groot deel van de Nigeriaanse bevolking is ontevreden over de huidige situatie in hun land. De documentaire ‘Suffering and Smiling’ vertelt over de levens van de muzikanten Fela en zijn zoon Femi die via muziek politieke boodschappen overbrengen. Fela overleed aan hartkwalen in 1997, slechts 58 jaar oud. Femi ziet het als zijn taak om de missie van zijn vader voort te zetten: het volk bewust maken van de corruptie van Afrikaanse regeringen en de slechte bedoelingen van de “blanke man”. Iedereen die aan het woord komt zegt hetzelfde: de huidige regeringen moeten weg en de VS en Europa buiten Afrika uit. Als je de media een beetje volgt, steek je weinig politieke nieuwsfeiten op van deze documentaire. Politiek gezien komt het niet verder dan dat de kolonialisten Afrika uitbuitten en daarna het hele continent verlieten. Tegenwoordig maken de rijke landen nog steeds misbruik van de grondstoffen die er in Afrika aanwezig zijn.

Het interessante aan dit verhaal is het aspect van de muziek. Via de teksten leeft de boodschap van Fela voort. Femi zingt over dezelfde sombere onderwerpen waarmee Afrika dagelijks kampt. Gebrek aan water, voedsel en elektriciteit bijvoorbeeld. Je wordt niet vrolijk van de muziek, wel bewust gemaakt van problemen. Daarom ontvangen Afrikanen deze muziek met open armen. De teksten zijn erg herkenbaar.

Fela en Femi zijn beroemd, maar moeten ervoor boeten dat zij kritiek uiten op de politiek. De dood van Fela is vergelijkbaar met die van John Lennon. De persoon is dood, maar zijn boodschap niet. De mensen die aan het woord komen hebben weinig hoop voor de toekomst van Nigeria. Noch de radio dj, noch de muzikanten, noch de politieke activisten lijken te geloven dat het ooit goed komt. ‘Suffering and Smiling’ is alles behalve een verhaal met een happy end. Daarom weet je niet wat je met deze informatie moet doen. Geld doneren aan nog meer goede doelen? Protestbrieven schrijven naar corrupte regeringen? In het beste geval gaat de kijker naar huis met een grotere wereldkennis en net bijgeleerde principes. In het slechtste geval wuift hij of zij de documentaire weg met ‘er is toch niks wat ik eraan kan doen.’ Je wordt wel met je neus op de feiten gedrukt, al is het maar voor even. Ondanks de hopeloosheid die dit verhaal uitstraalt, blijft het een zeer belangrijk onderwerp. Afrika lijdt, terwijl de wereld toekijkt. Wanneer komt het mirakel dat Afrika nodig heeft?

Redactie Cinemagazine

Waardering: 3