Summer Days with Coo – Kappa no ku to natsu yasumi (2007)
Regie: Keiichi Hara | 135 minuten | animatie | Originele stemmencast: Futo Tomizawa, Naoki Tanaka, Naomi Nishida, Kenichi Nagira, Takahiro Yokoyama
De Japanse mythologie herbergt heel wat sprookjesfiguren, maar de kappa is toch wel een van de meest tot de verbeelding sprekende wezentjes. Deze demonen wonen in het water en zijn met schubben bedekt. Midden op hun hoofd zit een soort holletje, dat gevuld is met water. Dit kuiltje vocht voorziet de kappa van hun levenskracht. De kappa hebben een snavelachtige bek, waarmee ze met grote regelmaat visjes verorberen. Hun handen lijken op die van mensen, met uitzondering van de vliezen ertussen. De kappa in de Japanse anime ‘Summer Days with Coo’ kan ook nog eens uitstekend in het Japans communiceren.
Japan, de Edo periode: Een kappavader en zijn zoon worden wreed uit elkaar gehaald, wanneer de vader in contact komt met een samoerai. Mensen en kappa’s – dat is water en vuur, zo leren we in deze eerste beangstigende scènes. De vader wilde de samoerai slechts vragen het moeras te sparen, zodat de leefomgeving van de kappa zal blijven bestaan, maar hij wordt zonder pardon vermoord. Het kleine kappakindje moet vluchten voor zijn leven, als er ook nog eens een aardbeving plaatsvindt. Zo’n drie eeuwen later vindt Kôichi op weg van school naar huis een mooie steen met een fossiel er in. Als hij het voorwerp thuis om wil spoelen ziet hij tot zijn schrik dat er een levend wezentje in zit: het is de kappa! Zijn moeder en zusje zijn in eerste instantie niet blij dat het figuurtje bij hen komt wonen, maar Kôichi’s vader is vanaf het begin geïntrigeerd. Kôichi noemt de kappa Coo, naar de geluidjes die het maakt. Kôichi’s moeder raakt ook al snel gehecht aan de nieuwe bewoner – hoe kan je ook anders – maar zijn zusje Hitomi is jaloers op de aandacht die naar het vreemde huisgenootje uitgaat en komt regelmatig in conflict met Coo. De vriendschap tussen Kôichi en Coo is echter hecht genoeg om alle problemen te doorstaan: zelfs wanneer de media lucht krijgt van de aanwezigheid van de mythische figuur, blijven de twee elkaar trouw.
Keiichi Hara baseerde zijn scenario op een door Masao Kogure geschreven trilogie over de kappa, die in de jaren tachtig werd gepubliceerd. Meer dan twee decennia heeft hij er over nagedacht hoe hij dit verhaal in de juiste vorm moest gieten, een waar levenswerk. Hoewel de schrijver een deel van de film wel heeft gezien (en daar terecht van onder de indruk was) heeft hij het eindresultaat niet meer mogen aanschouwen. De regisseur is er in geslaagd een ontroerend verhaal in een magnifiek jasje te gieten. De animaties zijn van tijd tot tijd adembenemend. Wel jammer is dat Keiichi Hara niet overal datzelfde niveau vast weet te houden, wat komt door de inconsequente mix van technieken. Realistische elementen (het water, de stadsgezichten) wisselen 2d animaties af. Toch blijft de film een lust voor het oog. En de boodschap is duidelijk: de mens moet zich verzoenen met de natuur, maar is daar dramatisch in gefaald. Het ecologische sprookje heeft raakvlakken met ‘WALL-E’ en Studio Ghibli-producties als ‘Pompoko’. Met dik twee uur speelduur wellicht wat aan de lange kant voor de jonge kijkers, maar er is geen scène die verveelt. Warm aanbevolen!
Monica Meijer