Sundown (2021)

Recensie Sundown CinemagazineRegie: Michel Franco | 83 minuten | drama | Acteurs: Tim Roth, Charlotte Gainsbourg, Albertine Kotting McMillan, Samuel Bottomley, Godriyah Faoziati, Ely Guerra, Mónica Del Carmen, Cristopher Trujillo, Iazua Larios, Anderson Lisandro, Jenny Dominguez Flores

Neil Bennet, zijn zus Alice en haar kinderen Alexa (Albertine Kotting McMillan) en Colin (Samuel Bottemley) vertoeven in een Mexicaans luxueus resort. Plotsklaps krijgt Alice (Charlotte Gainsbourg) een telefoontje met slecht nieuws van het thuisfront. Halsoverkop proberen de vier een vliegtuig te charteren. Eenmaal op het vliegveld blijkt Neil (Tim Roth) zijn paspoort te zijn vergeten en blijft daarna wekenlang hangen in een goedkoop hotel in Acapulco.

Wat als je een uiterst succesvol familiebedrijf laat weg dobberen omdat je liever een biertje aan de stranden van Acapulco pakt? Waarom Neil zijn familie de rug toekeert in een crisissituatie, is een tergend spel van ontwijking en inertie in ‘Sundown’ van regisseur Michel Franco die tevens het scenario schreef. Waarschijnlijk zijn de redenen voor de vijftiger zelf ook grotendeels onbekend. In ieder geval lijkt de onverschillige rebellie tegen zijn afkomst meer dan een kleine dip, eerder een existentiële worsteling. Als in een zelfdestructieve roadmovie van Hollywood enfant terrible Sam Peckinpah krijgt Neil tijdens zijn dagen in Acapulco te maken met arbitrair geweld en afpersing in de vervallen toeristische trekpleister. Bovendien scharrelt hij met een lokale schone Berenice (Iazua Larios, de helft van zijn leeftijd) en heeft Neil hallucinaties over varkens. Tegelijkertijd doet de overgebleven familie er van alles aan om hem weer uit de lethargische houding ten op zichte van de megaslachterij, (vandaar de varkens!) te halen. Eigenlijk niets schokkends aan de horizon voor een rijkaard met een midlifecrisis.

Qua toon laveert de film tussen de misdaadfilm ‘Sicario’ (Denis Villeneuve, 2015) en de thriller ‘Professione: reporter’ (Michelangelo Antonioni, 1975). Er is een hoop gratuit geweld die vaag van doen heeft met een lokale bende en kennelijk de wijdverspreide minachting voor mensenlevens in de Mexicaanse kuststad. De existentiële angst heeft Franco als een verkoudheid opgelopen van Antonioni’s jaren zeventig-film met Jack Nicholson: een westerse witte man die het allemaal niet meer ziet zitten en vervolgens probeert te verdwijnen in één of ander gat. ‘Sundown’ is qua ideeën en uitvoering wel beduidend minder scherp dan ‘Professione: reporter’.

Op technisch en acteerniveau zit, net als bij Franco’s ‘New Order’ (2020), ‘Sundown’ puik in mekaar. En Roth, of toch zijn aanwezigheid, maakt nog heel wat goed. Met al het gemurmel geeft hij zo’n beetje een Marlon Brando reprise weg. Echter het script zit vol met gaten en werkt de wens om vooral te verhullen in plaats van onthullen op een gegeven moment tegen zich. Evenals de camera in de film nabijheid ontwijkt, gaat het verhaal op één, wellicht cruciale, revelatie na bijna iedere poging om het tegenstrijdige gedrag van Neil te duiden uit de weg. Er blijft zo’n gefragmenteerd relaas over dat je je afvraagt of Franco’s script niet wat langer had mogen sudderen in zon en meer tijd verdiende dan de amper tachtig minuten die het telt. Nu lijkt het te veel of het Franco slechts te doen was om het vastleggen van het gezuip en gelanterfant van zijn vallende ster.

Roy van Landschoot

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 8 september 2022
DVD-release: 14 december 2022