Sunset Strip (2000)

Regie: Adam Collis | 90 minuten | drama, komedie | Acteurs: Simon Baker, Anna Friel, Nick Stahl, Rory Cochrane, Adam Goldberg, Tommy Flanagan, Darren E. Burrows, John Randolph, Stephanie Romanov, Jared Leto, Mary Lynn Rajskub, Maurice Chasse, Josh Richman

Wijde pijpen, kekke blokhakken, huizenhoge Afro-kapsels. Regisseur Adam Collis gaat terug in de tijd. Tegen een bruin-oranje jaren-zeventigdecor, begeleid door muziek van Stewart ‘The Police’ Copeland, schetst hij de belevenissen van zes jongeren. Wie dat zijn? Een modeontwerpster, een fotograaf, een rockster, een manager, een gitarist en een songwriter.

Van dit zestal zijn eigenlijk alleen de eerste drie enigszins interessant, de rest is te vlak om te beklijven. Jared Leto speelt de naar aandacht hunkerende rockster Glen Walker, Anna Friel kruipt in de huid van Tammy Franklin, een modeontwerpster met een zwak voor rockers, en Simon Baker speelt de introverte fotograaf Michael Scott.

Van deze drie heeft Leto het indrukwekkendste cv (‘Requiem for a Dream’, ‘Panic Room’, ‘Alexander’). Baker stortte zich na ‘Sunset Strip’ op horrorfilms als ‘Ring Two’ en ‘Land of the Dead’ en zal binnenkort verschijnen in ‘The Devil Wears Prada’, een film over de ins en outs van het werken voor Vogue-meesteres Anna Wintour. Friel dook na ‘Sunset Strip’ vooral op in televisiefilms. En dat is best jammer; ze is sprankelend genoeg om een heel wit doek te vullen. Zeker in combinatie met Baker, die haar de hele film aankijkt alsof ze met goud is behangen. Haar zwak voor hem is ook overduidelijk. Er is chemie tussen hen.

Maar hoe prettig het ook is om naar Leto, Friel en Baker te kijken, één ding kunnen ze niet verhullen: de slappe verhaallijn. Want, oh, wat gebeurt er weinig in de film. De hoofdpersonen hangen voornamelijk in cafés en restaurants en dolen wat op straat. Dit zou nog te verteren zijn geweest, als ze maar prikkelende dialogen hadden gevoerd. Maar dat is niet het geval. Op een gegeven moment heb je het he-le-maal gehad met die indolente lui die het zo graag willen maken, maar daar niet echt iets voor doen. Peper, dat is wat ze nodig hebben. En dat geldt eigenlijk voor de hele film, inclusief de muziek. Want, wie een film maakt over de rockwereld, moet stevige muziek laten horen en geen tamelijk tamme gitaardeuntjes.

Patricia Jacob