Sunshine Barry en de Disco Wormen – Disco ormene (2008)

Regie: Thomas Borch Nielsen | 75 minuten | animatie, komedie | Nederlandse stemmencast: Jim Bakkum, Sita Vermeulen, Yesser Roshdy, Tommie Christiaan, Bea Meulman, Doris Baaten

Okay, misschien zijn we een beetje verwend geraakt door alle pracht en praal van Pixar. Je kunt van een klein, sympathiek filmpje met een klein, sympathiek budget niet verwachten dat ze twee weken uittrekken voor het animeren van één enkele wimperhaar, zoals de grote animatiestudio’s dat doen. Maar toch. Zelfs als je je verwachtingen voor deze film aanpast aan de bescheiden beurs die de producenten tot hun beschikking hadden, dan nóg is ‘Sunshine Barry en de Disco Wormen’ erg basic. De minimalistische vormgeving en de fletse kleuren balanceren op het randje van eenvoudig en regelrecht ongezellig. En dat voor een kinderfilm!

Voor de animatie hoef je dus niet te gaan, dat mag duidelijk zijn. Gelukkig geeft de muziek kleur aan de film. Goed om te horen dat discoklassiekers als ‘Disco Inferno’ en ‘I Will Survive’ na al die jaren nog niet aan zeggingskracht hebben ingeboet. Alleen duikt er een probleempje op: de piepjonge doelgroep van de film is niet opgegroeid met disco en zal er dus ook geen jeugdsentiment bij hebben. Papa en mama hebben dat wel, maar voor hen is ‘Sunshine Barry’ te kinderachtig. De moraal van het verhaal is te cliché (wie vasthoudt aan zijn dromen zal zegevieren) en er zijn geen grappen die over de hoofden van de kids heenvliegen om door de ouders te worden opgepikt.

Een ander minpuntje zijn de nagesynchroniseerde discohits. Daar moet je van houden. De ingezongen partijen van Jim en Sita voldoen, maar meer ook niet. Dat is ons Neerlands trots overigens maar ten dele aan te rekenen. Het Engels swingt nou eenmaal een tikkie meer dan het Nederlands. Daarbij zijn er in ‘Sunshine Barry’ ook originele versies van disconummers te horen, ingezongen door doorleefde zangers en zangeressen. Daar kunnen Jim en Sita niet tegenop. Geen nood aan de man, kinderen zullen zich er waarschijnlijk niet aan storen. Die krijgen gewoon een vriendelijke film met wormen die ondanks hun gebrek aan ledematen flink boogiën op hits uit de seventies. Ze krijgen tevens de boodschap mee dat discriminatie niet deugt. Het kan beter, het kan beroerder.

Paula Koopmans

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 30 juli 2009