Super Happy Forever (2024)

Regie: Kohei Igarashi | 95 minuten | drama, komedie | Acteurs: Hiroki Sano, Yoshinori Miyata, Nairu Yamamoto, Hoang Nh Quynh

Deze vierde speelfilm van Kohei Igarashi is een lichtvoetig Japans drama, met een komische noot. Als je van Japanse humor houdt tenminste. ‘Super Happy Forever’ behandelt een universeel thema, namelijk als je teruggaat naar een plek waar je ooit gelukkig was, ga je dan datzelfde geluk weer terugvinden? Dit soort gedachten hebben mensen in een periode in hun leven dat het ze niet voor de wind gaat. In het geval van Sano, de hoofdpersoon uit ‘Super Happy Forever’ is het niet anders.

De meeste mensen kennen het antwoord wel op de vraag uit het geschetste thema. De kans dat je hetzelfde geluk gaat weervinden is – eigenlijk altijd – nul. Toch is er een onweerstaanbare neiging om die waarheid niet onder ogen te willen zien. Naarmate het huidige ongeluk groter is, is de wens om terug in de tijd te willen gaan groter.
Dus met dit gegeven is de vraag wat een regisseur moet doen om te voorkomen dat de aandacht van de kijker die op voorhand al weet hoe het verhaal gaat aflopen, snel verflauwt.

‘Super Happy Forever’ is gedraaid in een Japanse kustplaats op het eiland Izu omdat dat de locatie is waar hij de gelukkigste uren met zijn vrouw Nagi heeft doorgebracht. In prachtige levendige kleuren levert dat mooie plaatjes op van stranden, zee, schepen op zee. Wat ook amusant is voor westerse ogen is te observeren dat ook deze jonge Japanse mensen de traditionele Japanse gebruiken in acht nemen. Er wordt veel besmuikt gelachen, gebogen, om de hete brij heen gedraaid, en last but not least wordt er af en toe een flink potje bier genoten. Helaas kunnen veel Japanners slecht tegen alcohol hetgeen bij tijd en wijle een paar doldrieste situaties oplevert.

‘Super Happy Forever’ speelt op het moment dat het vijf jaar geleden is dat Sano (Hiroki Sano, 1993) Nagi (Nairu Yamamoto, 1993) heeft ontmoet. De vrouw met wie hij later zou trouwen. Ze ontmoeten elkaar op een veerboot en Sano is de gehele film in het gezelschap van zijn vriend Miyata (Yoshinori Miyata, 1986), die ook aanwezig was toen hij Nagi ontmoette.

Miyata neemt ter plekke deel aan een seminar dat de titel van de film draagt. Samen gaan ze op zoek naar plaatsen waar ze ook met Nagi zijn geweest met als voorwendsel dat zij op zoek zijn naar de rode pet die Nagi van Sano had gekregen bij hun eerste ontmoeting. De rode pet symboliseert hier het verloren geluk. Zoals te verwachten was vinden zij de pet, vijf jaar na het verlies, niet meer terug, evenmin als het geluk.

Is dit eenvoudige gegeven voldoende om een hele film over te maken? ‘Super Happy Forever’ wordt doorspekt met flashbacks uit de tijd van de ontmoeting tussen Nagi en Sano. Op die manier wordt dat verhaal alsnog verteld, zonder dat de lezer nu een beeld krijgt waarin dat grote geluk van die ontmoeting nu eigenlijk bestaat. Geheel in de Japanse traditie is openlijke lijfelijkheid tussen man en vrouw niet aan de orde en de grote liefde of het grote verlangen komt ook in de flashbacks niet erg naar voren. We moeten maar aannemen dat de jaren die daarop volgen gelukkig genoeg waren voor beide partners. In elk geval tot aan het overlijden van Nagi, want dat is de concrete aanleiding om terug te keren naar het geluk uit het verleden.

Ondanks de heftigheid van die gebeurtenis worden we als kijker niet geconfronteerd met intense emoties, niet over het geluk en niet over het verdriet. We vermoeden het wel maar we zien het niet. Vanwege de afstandelijkheid tussen de personages worden we als kijker ook niet echt beroerd door wat we zien. Dit is des te verrassender omdat Kohei Igarashi in een interview aangaf, naar aanleiding van een onverwachte dood van een vriend: “Ik was diep geschokt. Ik vond het moeilijk om te accepteren, of misschien wist ik wel niet wat ik van zijn dood moest vinden. Dat is het gevoel dat ik probeerde uit te drukken in de film.” Dit sentiment is niet terug te vinden in de film.

Intrigerend is waarom het lied “Beyond the Sea”, een bewerking van het nummer van Charles Trenet “La Mer” uit 1946, in de swingende versie van Bobby Darin zo’n nadruk krijgt in de film. Immers, het geluk wordt daar bezongen alsof het ergens achter de horizon van de zee ligt en dat er een verleidelijke lokroep is die er met zekerheid toe leidt dat de geliefden elkaar daar weer zullen ontmoeten. Misschien wel het meest pathetische gegeven in ‘Super Happy Forever’. Is het een duistere vooruitverwijzing naar gebeurtenissen die nog gaan komen, of nog kunnen komen? Of is het een nostalgische herinnering aan de geliefde van weleer? Enige relativering is hier op zijn plaats omdat regisseur Kohei Igarashi nu eenmaal besloten had, toen hij dit lied hoorde, dat hij het ooit in een film zou gaan gebruiken.

Een aardig gegeven is dan wel weer dat de rode pet, waar het allemaal om te doen lijkt, uiteindelijk toch wel weer boven water komt, maar niet in de handen van de twee vrienden.

Met onze westerse ogen kijken we naar deze film die de beste Japanse tradities in zich heeft. Maar er is genoeg om kritisch over te zijn. Dialogen zijn er nauwelijks, waardoor vooral eendimensionale personages ontstaan. De handeling bestaat veelal uit acteurs die zitten, lopen of staan. De onderlinge interactie tussen de vrienden is het hevigst, zoals het mag zijn tussen vrienden. Die met Nagi lijkt erg oppervlakkig, we voelen de groeiende verliefdheid en de schuchterheid maar het komt nergens tot opvallende wederzijdse daden van liefde. Wat overblijft is een indruk van mensen die ooit gelukkig waren maar wiens geluk bruut onderbroken werd. Daar moeten we het mee doen.

Ton IJlstra

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 17 juli 2025