Super Size Me (2004)
Regie: Morgan Spurlock | 96 minuten | documentaire | Acteurs: “Morgan Spurlock, Dr. Daryl Isaacs, John Banzhaf, Bridget Bennett, Kelly Brownell, Ron English, Jared Fogle, Dr. Lisa Ganjhu, Don Gorske, Mary Gorske, Samuel Hirsch, Alexandra Jamieson, Michael Jordan, William Kish, Ronald McDonald”
‘Super Size Me’ beleefde zijn wereldpremière op het Sundance Festival en won daar gelijk de Director’s Award en de Grand Jury Prize. Grote prijzen voor Morgan Spurlock voor wie dit zijn eerste lange film is. Na 5 keer afgewezen te zijn voor de USC Film School eindelijk revanche!
De geheel op video geschoten ‘Super Size Me’ is een humoristische speurtocht naar de invloed van de fastfood ketens op de Amerikaanse gezondheid. De aandacht hierin is voornamelijk gericht op McDonald’s, maar ook Kentucky Fried Chicken en de Pizza Hut zijn ware boosboeners.
Doordat Spurlock zelf zijn bizarre experiment van een maand lang drie maal daags MacDonalds eten ondergaat, wijst hij niet met een beschuldigende vinger naar de veel te dik wordende Amerikaan, maar is hijzelf de dupe van al dat vet en zout dat hij binnen krijgt. Al vrij snel klaagt Spurlock over hoofdpijnen, misselijkheid, verminderend uithoudingsvermogen en verslavende trekjes en komt zijn vriendin met de harde waarheid dat hij zelfs in bed minder presteert. Na dag 22 is de toestand zelfs bijna levensbedreigend geworden en adviseren de drie doktoren (een cardioloog, een gastro-enteroloog en een huisarts) en de diëtiste, waar Spurlock zich regelmatig door laat checken, hem dringend te stoppen.
Het is niets nieuws wat Spurlock de kijker vertelt. Iedereen weet dat een mens beweging en afwisselende gezonde voeding nodig heeft en dus dat fastfood je gewicht geen goed doet. Maar dat de resultaten van zijn “dieet” zo extreem zouden zijn, hadden de doktoren aan het begin van het project nooit gedacht.
Ondanks de algemeen bekende informatie is ‘Super Size Me’, dankzij de humoristische vorm waarin deze documentaire is gegoten, een interessante film geworden. Met zijn Macburp, Macattack, en Macvommit grappen weet Spurlock de snaar te raken. Tevens geeft hij een inkijkje in de Amerikaanse eetcultuur door o.a. bij scholen en bedrijven op bezoek te gaan. Hij brengt op een lichtvoetige manier onder de aandacht dat middelbare scholen in Amerika volkomen ongezonde voeding aan hun leerlingen voorschotelen en dat zowel onwetendheid als luiheid en economisch gewin hieraan ten grondslag liggen. Maar ook met goedkope humortruckjes (heuse Maccheapshots) als het inzetten van cartoons ter verduidelijking van zijn stelling en splitscreens om ergens de veelvoudigheid van aan te tonen (aantal Macs per vierkante kilometer) weet Spurlock zijn kijker te binden aan het verhaal. De film is voor iedereen begrijpelijk en duidelijk. Er wordt niet met cijfers, tabellen en statistieken gegooid, maar de in een rap tempo dikker wordende Morgan Spurlock krijgt zijn boodschap over.
Als Nederlander kijk je natuurlijk anders tegen deze docu aan dan de gemiddelde Amerikaanse bevolking. Verhoudingsgewijs zijn we een gezonder en dus ook dunner land, maar ook in hier moeten we oppassen. De afgelopen jaren zijn we met zijn allen schrikbarend dikker geworden! Ook onze kinderen groeien op in een cultuur waar fastfood een steeds belangrijke rol speelt. Zoals Spurlock aantoont zijn juist de fastfood restaurants, en dan met name McDonald’s, op kinderen ingericht. De speeltuinen, verjaardagsfeestjes en de Mac clown, helpen allemaal mee om kinderen het naar hun zin te maken en dus ook de ouders. Wees dus gewaarschuwd!
Jammer dat MacDonalds zelf uiteindelijk geen commentaar durft te geven. Na eindeloos veel telefoontjes te plegen, is er niemand die Spurlock in een interview te woord wil staan. Spijtig, want dat was pas echt grappig geweest! Wel haalden ze een paar weken nadat de film in Amerika uitgebracht was, de super size menu’s uit de restaurants. Hiervoor in de plaats wordt je nu door de caissière gevraagd of je het menu wil “upsizen”….
Janneke Robers
Waardering: 4
Bioscooprelease: 12 augustus 2004