Supergirl (1984)

Regie: Jeannot Szwarc | 117 minuten | actie | Acteurs: Faye Dunaway, Helen Slater, Peter O’Toole, Mia Farrow, Brenda Vaccaro, Peter Cook, Simon Ward, Marc McClure, Hart Bochner, Maureen Teefy, David Healy, Sandra Dickinson, Robyn Mandell, Jenifer Landor, Diana Ricardo

‘Visuele bombarie’

Na het succes van de ‘Superman’ films begin jaren 80 werd er door producenten gretig gezocht naar mogelijkheden om het succes van de man van staal verder uit te melken. De oplossing kwam in de vorm van het karakter Supergirl, het nichtje van Clark Kent dat ooit bedacht was om met haar eigen stripreeks te incasseren op het succes van de Superman comics.

‘Supergirl’ is geen regelrechte spin-off geworden, want de film richt zich veel meer op een kinder- en tienerpubliek dan de films met Christopher Reeve. Alhoewel laatstgenoemde eveneens vermaak voor de hele familie te bieden had, richt ‘Supergirl’ zich met haar thema’s over opgroeien en haar onschuldige karakter exclusief op jongeren en dat geeft de film een eigen karakter. Supergirl vermomt zich niet als stoere journalist, maar als tienermeisje Linda Lee en wordt geconfronteerd met gevaren als haar eerste kus, uitgaan en vervelende leraren. Excessen als drank- en drugsmisbruik, ontmaagding of generatieconflicten – allen veelbesproken thema’s in de jongerenfilms van de jaren 80 – zijn ver te zoeken. ‘Supergirl’ houdt het netjes en biedt daardoor een brave en aandoenlijk naïeve kijk op het tienerbestaan. Maatschappelijke vraagstukken worden aan de kant gezet en het leven in ‘Supergirl’ is heerlijk zwart-wit. Dat betekent slechteriken die zonder politieke agenda op de wereldmacht uit zijn en onbaatzuchtige helden die zich inzetten voor de democratie. Dit alles onder het genot van triomfantelijk trompetgetetter, gecomponeerd door Hollywood’s Jerry Goldsmith.

De film spendeert veel tijd aan Linda Lee’s avonturen op de middelbare school, maar durft helaas geen boeiend conflict aan de kijker voor te leggen. Niet alleen Linda is het braafste meisje van de klas, ook haar klasgenootjes komen na schooltijd niet verder dan de internationale tienertaal van fastfood. Daardoor wordt Linda’s kennismaking met het leven op aarde vooral een methode om de tijd tussen actiescènes op te vullen in plaats van een spannend subplot. De saaie thematiek geeft de kijker echter wel de kans om zijn ogen te richten op het prachtige productie ontwerp van de film, want dat ziet eruit alsof de art department overuren heeft gedraaid. Elk object op de set lijkt speciaal voor de film ontworpen te zijn en dat vult de tijd tot de volgende explosie al vlug op.

‘Supergirl’ is een film die weinig te zeggen heeft, maar dit wordt meer dan goed gemaakt door de visuele bombarie van de special effects, want het team achter de film heeft kosten noch moeite gespaard om alles er zo puik mogelijk uit te laten zien. Natuurlijk doorzien we tegenwoordig dat Helen Slater gewoon voor een blauw scherm rondzweeft, maar ondanks dat blijven de shots vanuit de lucht en de vele wervelstormen en laserstralen die in de film voorkomen er indrukwekkend uitzien. Dat de verhaallijn daarbij niets meer is dan een excuus voor al dit prachtigs mag de pret niet drukken. Op het einde van de film is het niet duidelijk waarom schurk Selena het nutteloze vriendje van Linda Lee nodig heeft om over de wereld te heersen, maar een kniesoor die daar op let. Het levert immers genoeg stuntwerk en explosies op.

De platte verhaallijn had nog opgeleukt kunnen worden met een goede acteerprestatie, maar helaas vinden we in deze film geen verassingen zoals in bijvoorbeeld de ‘Batman’ reeks, waarin een Jack Nicholson, Danny Devito of Jim Carrey lieten zien ook van een stripboekkarakter een serieuze rol te kunnen maken. Helen Slater blijft in ‘Supergirl’ vooral het mooie meisje en Faye Dunaway als heks Selena vooral een zinnetjes opdreunende boze stiefmoeder in plaats van een oprechte schurk.

‘Supergirl’ is daarmee pure special-effects cinema geworden. Het verhaal is oppervlakkig, de acteerprestaties niet noemenswaardig en de thematiek over Linda’s kennismaking met het gedrag van jongeren op aarde aandoenlijk, maar weinig geestverruimend. Alles staat in dienst van de visuele opsmuk en de film is op dat gebied meer dan geslaagd. Helaas is de inhoud minder super en blijft de film een avontuur dat na afloop niet blijft hangen.

Sander Colin

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 11 juli 1985