Swimming Home (2024)
Regie: Justin Anderson | 99 minuten | drama, komedie | Acteurs: Mackenzie Davis, Christopher Abbott, Ariane Labed, Nadine Labaki, Freya Hannan-Mills, Tzef Montana, Michalis Goumas
Soms heb je van die films die zo abstract zijn dat ze in een enorm vaag spectrum opereren. De boodschap die wordt uitgedragen is lastig te vangen en aan het eind van de zit vraag je jezelf hardop af waar je precies naar gekeken hebt. ‘Swimming Home’, het regiedebuut van Justin Anderson, is zo’n film die je met veel gedachten maar ook met veel leegte achterlaat.
Als Joe en Isabel aankomen bij hun vakantiehuis in Griekenland ligt er een vreemde vrouw naakt in hun zwembad. Isabel nodigt de vrouw met de naam Kitti uit om langer te blijven, dit terwijl het huwelijk tussen Isabel en haar man toch al vele vraagtekens kent. Hun dochter Nina is vrijwel direct geobsedeerd door Kitti, en ook Joe lijkt de giftige plantenetende Kitti al gauw boeiend te vinden, al beamen zijn woorden dit niet.
‘Swimming Home’ schiet niet bijster geloofwaardig uit de startblokken. De snelheid waarmee Isabel haar vertrouwen in Kitti laat blijken, lijkt wel heel geruisloos te gaan. Voor we het weten zit de vreemde vrouw mee te dineren. Tijdens dit diner valt direct op dat Kitti geen doorsnee mens is. Ze heeft iets excentrieks, getuige haar specifieke vraagstellingen. Een vreemdeling in een huis is niet normaal, maar het lijkt bijna alsof de wetten van de natuur hebben beslist dat Kitti daar in dat huis moest zijn.
De relatie tussen Isabel en Joe voelt als de essentie van de film. Het gaat helemaal niet goed tussen de twee en je vraagt je af waarom ze in vredesnaam nog samen zijn. Isabel is een oorlogsverslaggeefster en Joe is een dichter. Hun werelden lijken veelal te botsen. Wellicht is hun dochter het beetje lijm dat hun relatie in stand houdt. De dialogen tussen het stel voelen wat oppervlakkig en eendimensionaal, maar de spanning die onderhuids suddert laat het verhaal in leven.
Onder muzikale begeleiding van componist Coti K. is er een onheilspellende sfeer waarneembaar. De score sluit naadloos aan op de esthetische beelden die een waar zomergevoel oproepen. Hangen aan het zwembad, buiten dineren of een avondwandeling dragen hier allen aan bij. Toch zijn het de meer abstracte scènes die je laten sidderen. Het is geen horror, maar schuurt daar her en der wel tegenaan. Beelden van Luca Guadagnino’s ‘Suspiria’ zijn nooit ver weg, en met een scène die een-op-een uit ‘Midsommar’ lijkt te komen, lijkt ook het werk van Ari Aster een bron van inspiratie. Combineer deze twee films met het vroege werk van Yorgos Lanthimos en je krijgt ‘Swimming Home.’ Kwalitatief gezien doet de film onder voor deze geprezen films, maar het is duidelijk waar Justin Anderson de mosterd vandaan heeft gehaald.
Constant is er een opborrelende spanning aanwezig die eigenlijk nergens tot volle bloei komt, maar toch voldoende is om te blijven boeien. Dat ‘Swimming Home’ vooral een zoektocht is, is wel duidelijk, maar naar wat precies is de vraag. Er wordt gecontempleerd over de jeugd van Joe alsmede de relatie tussen Joe en Isabel, maar het lijkt erop dat het vooral om Joe gaat die rust zoekt. Een innerlijke rust waarbij de eigenaardige Kitti hem helpt.
Surrealistische cinema kan soms verdrinken in absurditeit, maar ‘Swimming Home’ heeft een vrij veilige balans gevonden en wisselt shockerende momenten af met alledaagse gesprekken. De film blijft hoe dan ook hangen, maar laat je ook met vele vraagtekens achter. We hoeven niet alles te weten en het is juist wel eens fijn. Zulke films zijn voer voor discussie, hetgeen wat cinema zo mooi maakt.
Sjoerd Crins
Waardering: 3.5
Bioscooprelease: 27 juni 2024