Switch (1991)
Regie: Blake Edwards | 103 minuten | komedie, fantasie, misdaad | Acteurs: Ellen Barkin, Jimmy Smits, JoBeth Williams, Lorraine Bracco, Tony Roberts, Perry King, Bruce Payne, Lysette Anthony, Victoria Mahoney, Basil Hoffman, Catherine Keener, Kevin Kilner, David Wohl, James Harper, John Lafayette, JM J. Bullock, Diana Chisney, Joe Flood, Emma Walton, Louis Eppolito, Yvette Freeman, Dennis Paladino, Téa Leoni, Rick Aiello, F. William Parker, Michael Badalucco
Vrouwen en mannen mogen dan wel in het grootste deel van de wereld als gelijkwaardig beschouwd worden, de biologische verschillen tussen beide geslachten blijven bestaan. In de entertainment industrie dienen deze verschillen vaak inspiratie voor grappige situaties. Nog interessanter en vermakelijker wordt het wanneer een vrouw of man zich door welke magische of bovennatuurlijke inmenging dan ook, ineens in het lichaam van de andere sekse bevindt en zich zo in moet leven in de wereld van het andere geslacht. ‘Switch’ uit 1991 is niet de eerste, maar ook zeker niet de laatste in dit subgenre. Latere films als ‘It’s a Boy Girl Thing’ (2006) en ‘The Hot Chick’ (2002) borduurden ook voort op het thema van verwisseling van sekse. Blake Edwards’ ‘Switch’ zelf zou een remake van het veel onbekendere ‘Angel Number 9′ (1974) zijn, een film die in de pornoschappen thuishoort, maar het etiket ‘feministische porno’ schijnt te mogen dragen en die op zijn beurt weer ‘Goodbye Charlie’ (1964), met Tony Curtis en Debbie Reynolds, als bronmateriaal heeft. De komedie wijkt echter qua plotwendingen teveel af van deze films om als echte remake te gelden.
Snelle reclameman Steve Brooks (Perry King) is een echte womanizer, maar hoe het komt dat hij zo succesvol blijft bij de vrouwen is een raadsel. Hij behandelt ze namelijk als oud vuil en er lopen dan ook flink wat exen rond met wraakgevoelens. Drie van die ex-vriendinnen besluiten iets te doen met die emoties en nodigen Steve uit voor een intiem feestje. Met een bord van billboardformaat voor zijn kop gaat Steve, zich verheugend op een erotisch kwartet, naar het appartement van ex Margo (JoBeth Williams), maar wanneer hij in de jacuzzi zit proberen de dames hem te verdrinken. Wanneer dit niet lukt, schiet Margo hem neer. Steve komt in het vagevuur terecht, waar hij zowel door de hel als de hemel afgewezen wordt. Hij mag alleen de hemel in als hij erin slaagt op aarde een vrouw te vinden die hem echt aardig vindt. De volgende ochtend wordt Steve wakker, maar door een deal die de duivel met God gesloten heeft, is hij een man in het lichaam van een vrouw.
Ellen Barkin vertolkt de rol van Steve in een vrouwenlichaam (Amanda) op voortreffelijke wijze. In de eerste scènes weet zij de kijker door haar mimiek ervan te overtuigen dat zij echt Steve is, de actrice lijkt zelfs een beetje een vrouwelijke variant van Perry King. Barkin heeft overduidelijk lol in het neerzetten van het maffe personage en grossiert in mannelijke uitspraken en houdingen (wijdbeens, met minirok). De manier waarop zij zich verbaast over haar vrouwelijke vormen is hilarisch. Haar nominatie voor een Golden Globe voor deze rol is dan ook geheel terecht. Het grapje van haar gestuntel op hoge hakken is op een gegeven moment wel wat irritant, omdat je zou verwachten dat ze het kunstje onderhand wel onder de knie zou hebben, of anders in elk geval van schoeisel gewisseld zou hebben.
Ook jammer is dat Blake Edwards, regisseur van onder andere ‘Breakfast at Tiffany’s’ en ‘The Pink Panther’, af en toe de weg van de minste weerstand kiest, of liever nog, een ingeslagen weg niet tot het eind bewandelt. De aantrekkingskracht tussen Amanda en Steve’s beste vriend Walter Stone (Jimmy Smits) is onmiskenbaar aanwezig, maar eigenlijk voelt het voor Amanda/Steve alsof Steve een homoseksuele relatie aangaat met zijn kameraad. Met een slap en ongeloofwaardig excuus wordt dit “probleem” opgelost. Ook de verhaallijn met de mooie lesbische Sheila Faxton (Lorraine Bracco), die maar al te graag met Amanda het bed wil delen, komt niet uit de verf, Edwards lijkt het eenmaal ingezette verhaal niet af te willen maken, waardoor eigenlijk overbodig is geworden. Gemiste kans.
Afgezien van deze kritiekpunten is ‘Switch’ een behoorlijke komedie geworden, die dankzij het fantastische spel van Barkin en het ongewone einde, net iets boven de middelmaat uit weet te stijgen. Als je deze komedie nog niet kent, is er geen reden om van kanaal te switchen als deze op tv komt.
Monica Meijer
Waardering: 3
Bioscooprelease: 9 augustus 1991