Take (2007)

Regie: Charles Oliver | 90 minuten | misdaad, drama, thriller | Acteurs: Jeremy Renner, Minnie Driver, Bobby Coleman, David Denman, Adam Rodriguez, Bill McKinney, Emily Harrison, Patrick Brennan, Griff Furst, Tom Schmid, Jessica Stier,Paul Schakman, Rocky Marquette, Allison Miller, Patrick Dollaghan, Michael Ciulla

Haar naam prijkte ooit op de lijst met nominaties voor de Oscar voor beste actrice in een bijrol, maar sinds ‘Good Will Hunting’ (1997) – want over die film hebben we het – heeft de carrière van Minnie Driver haar toch niet helemaal gebracht waar ze zelf op gehoopt had. Je gunt de getalenteerde Britse weer eens een mooie rol, die door veel filmliefhebbers gezien wordt. Maar in het nieuwe millennium lijkt ze vooral te schitteren in indie-projecten als ‘Barney’s Version’ (2010) – die op een te kleine schaal worden uitgebracht – of inhoudsloze komedies als ‘Motherhood’ (2009), waarin ze dan vaak wél het enige lichtpuntje is. ‘Take’ (2007) valt in de eerste categorie. Regisseur en scenarioschrijver Charles Oliver, voor wie dit zijn debuut was, moest niets hebben van de conventies van Hollywood en verliet voortijdig de filmacademie omdat die volgens hem de leerlingen te veel een bepaalde richting op stuurde. Hij wilde zijn eigen gang gaan en kon dat alleen door te stoppen met zijn opleiding. Olivers eigenzinnigheid en onervarenheid zijn terug te zien in zijn onevenwichtige debuut, dat enigszins overeind blijft dankzij uitstekende performances van zowel Driver als haar tegenspeler, de eveneens voor een Oscar genomineerde Jeremy Renner (‘The Hurt Locker’, 2008).

Minnie Driver speelt Ana Nicholls, een jonge moeder die haar best moet doen om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen. Als we haar voor het eerst ontmoeten, is ze in de auto op weg naar de gevangenis waar Saul Gregor (Jeremy Renner) wacht op zijn dodelijke injectie. Ana is, tegen de wens van haar echtgenoot in, uit op een laatste confrontatie met de man die haar leven drastisch op zijn kop heeft gezet. In een aanhanger heeft ze de spullen bij zich van haar overleden zoontje Jesse (Bobby Coleman) – het is letterlijk de bagage van haar verleden. In de tijd dat ze onderweg is, zien we wat er hier allemaal aan vooraf is gegaan. Saul lijkt het noodlot aan zijn broek te hebben hangen. Om de kost te verdienen en zo voor zijn zieke vader te kunnen zorgen, jat hij spullen van het opslagbedrijf waar hij werkt. Als die duistere praktijken uitkomen, wordt hij ontslagen. Omdat een zware jongen nog 2.000 dollar van hem krijgt en hem bedreigt, besluit de wanhopige Saul een auto te stelen, maar dat is geen succes, waardoor hij gedwongen wordt iets anders te verzinnen om snel aan geld te komen. Ana heeft het druk met het zoeken naar een baantje, als ze van de school te horen krijgt dat ze de aan adhd lijdende Jesse niet meer kunnen helpen. Dan kruist het pad van Ana en Jesse dat van de gefrustreerde Saul. Na die ontmoeting zullen hun levens nooit meer hetzelfde zijn…

Een rouwende moeder die een gedetineerde op death row opzoekt: het is een schoolvoorbeeld van restorative justice, in het Nederlands herstelrecht genoemd. Oliver grijpt zijn debuutfilm aan om een lans te breken voor deze gerechtelijke vorm waarbij niet de dader, maar het slachtoffer centraal staat. Daar is natuurlijk weinig mis mee. Het probleem is echter dat de boodschap op zo’n manier wordt gepresenteerd, dat alles dat eraan vooraf gaat ermee in twijfel wordt getrokken. Is alles wat we gezien hebben wel echt zo gebeurd, of zijn we anderhalf uur aan het lijntje gehouden? Daarbij maakt Oliver zijn film onnodig complex, door extreem veel sprongen in de tijd te maken. Zeker aan het begin is dat nogal verwarrend, naar het einde toe begin je te wennen aan deze vertelstructuur. Door wat we in het begin zien, weten we natuurlijk al waar het verhaal naartoe gaat. Maar er wordt wel érg langzaam toegewerkt naar de climax en de uiteindelijke confrontatie. Als het eenmaal zo ver is, hebben beide geplande hoogtepunten een wisselende impact. De climax is huiveringwekkend en verreweg het beste wat deze film te bieden heeft, de confrontatie tussen Saul en Ana is zo mat uitgewerkt dat het ronduit teleurstellend is. De mooie muziek onder de aftiteling maakt dat niet meer goed.

Gelukkig wordt de film enigszins gered door de ijzersterke en intense performances van Minnie Driver en Jeremy Renner, die beide weinig woorden nodig hebben om te laten zien wat hun personages doormaken. Het scheelt enorm dat we kunnen meeleven met zowel Ana als Saul, dat we hun frustraties en pijn voelen. Ook de jonge Bobby Coleman zet een prima rol neer. Dankzij het uitstekende acteerwerk bijt je je door de mindere, slepende momenten in de film heen en geeft ‘Take’ ondanks zijn gebreken toch enigszins voldoening.

Patricia Smagge

‘Take’ verschijnt donderdag 20 september 2012 op DVD.