Take the Lead (2006)

Regie: Liz Friedlander | 108 minuten | drama, muziek | Acteurs: Antonio Banderas, Rob Brown, Yaya DaCosta, Alfre Woodard, Dante Basco, John Ortiz, Laura Benanti, Marcus T. Paulk, Jenna Dewan, Katya Virshilas, Jonathan Malen, Jasika Nicole, Shawand Mckenzie, Elijah Kelley, Brand D. Andrews, Lauren Collins, Alison Sealy-Smith, Phillip Jarrett, Jo Chim, Volodymyr Vynogradsky, Kevin Hanchard, Joseph Pierre, Lyric Bent, Heidi von Palleske, Darren Marsman, Kofi Payton, Sharon Matthews, Frank Spadone, Yvonne Myers, Tony Craig, Ardon Bess, Qancetia Hamilton, Alan John Amsby, Natalli Reznik, Daniel Guajardo, Anna Dimitrie Melamed, Piotre Derus, Reuben Thomspon

Het verhaal van ‘Take the Lead’ is niet nieuw. Een instructeur probeert iets te leren aan een groep moeilijke kinderen of jeugdigen. In dit geval speelt Antonio Banderas de rol van (de echt bestaande) dansleraar Pierre Dulaine. Hij leert jongeren op een publieke school in New York, tijdens verplichte nablijfuren, stijldansen.

Banderas bedankte in eerste instantie voor deze rol omdat hij het niet zag zitten om de hoofdrol te vertolken in een film over stijldansen. Na overredingskracht van de producenten van de film besluit hij de echte Pierre Dulaine een keer te ontmoeten, en daarmee was hij ook snel overtuigd van de film.

En dit is niet onterecht. De bekendheid en voorspelbaarheid van het verhaal en de braafheid van het stijldansen, doen geen afbreuk aan de film. ‘Take the Lead’ is dan wel een feel-good movie, maar zeker niet truttig te noemen. De film laat tegenstellingen zien en horen: verwende kinderen met overbezorgde ouders tegenover jeugdigen uit probleem- en achterstandswijken, jazz tegenover hiphop, arm ten opzichte van rijk, waardigheid en respect tegenover achteloosheid en criminaliteit. De beelden van deze tegenstellingen en de verschillende muziekstijlen doen lijken alsof deze werelden niet samen kunnen komen. Maar niets is minder waar. Dulaine neemt ongevraagd de taak op zich om deze stijlen toch bij elkaar te brengen. In eerste instantie lukt dit niet en wordt hij uitgelachen. Hij ondervindt van niemand medewerking. De motieven van de dansleraar om deze taak op zich te nemen worden niet echt duidelijk, en dat roept vragen op. Maar desondanks zien wij zijn missie gestaag vorderen. Met geduld, respect en vertrouwen krijgt hij voor elkaar dat zijn leerlingen zich gaan inzetten. Het gemak waarmee de opgeschoten jongeren na verloop van tijd hun vertrouwen geven aan de dansleraar, zou enige bedenkingen kunnen geven, maar wordt op een prettige manier opgenomen in de vaart van het ritme en het verhaal.

En wanneer uiteindelijk de beat uit de getto wordt gecombineerd met de muziek van de tango, blijkt vooral dat alle eerder genoemde tegenstellingen de wereld uit geholpen kunnen worden. Dit zet aan tot een vrolijke film, met opzwepende muziek, swingende pasjes en een spannende danswedstrijd, waarbij uiteraard in volle glorie het resultaat van de (levens)lessen van Dulaine in de schijnwerpers wordt geplaatst.

Sharon Vonk

Waardering: 3

Bioscooprelease: 1 juni 2006