Taken (2008)

Regie: Pierre Morel | 94 minuten | actie, thriller | Acteurs: Liam Neeson, Maggie Grace, Famke Janssen, Xander Berkeley, Katie Cassidy, Olivier Rabourdin, Leland Orser, Jon Gries, David Warshofsky, Holly Valance, Nathan Rippy, Camille Japy, Nicolas Giraud, Gérard Watkins, Arben Bajraktaraj, Affif Ben Badra, Radivoje Bukvic, Valida Carroll, Fred Dessains, Danny Flood, David Forax, Rosemary Garris, Fani Kolarova, Goran Kostic, Edwin Kruger, Marcus Lindsey, Nabil Massad, Patrick Médioni, Jalil Naciri, Anca Radici, Christy Reese, Opender Singh, Helena Soubeyrand, Caitlin Stasey, Anatole Taubman, Olivier Vitrant     

Ergens is Taken een ‘foute’ film. Okay, actie is goed, flitsend gefilmd allemaal. Het gegeven doet denken aan ‘The Bourne Identity’ en werkt goed, want het speelt in op het algemene verlangen meer in je te hebben dan het oog vermoedt, maar ook vooral op angst en haatgevoelens tegen alles wat fout en crimineel is en zo ons perfecte leventje verstoort met ongehoorde smeerlapperij. “Doodmaken moesten ze die lui!”.

Dat is dus precies wat Brian (Liam Neeson) doet. En gelukkig is hij er zeer bedreven in, want zijn hele (voorbije) carrière werkte hij voor de CIA, om “te voorkomen dat bepaalde dingen zouden gebeuren.”, dat komt goed uit. De stoute meneren zullen het dan ook weten, want Brian komt ze achterna en laat een spoor van dood en verderf achter, heerlijk! Eindelijk wraak op het allerergste van het allerergste soort: vrouwenhandelaren. Mannen die ook maar een greintje gevoel of geweten ontberen en die het allemaal verdienen te sterven, toch? Hoeveel is er eigenlijk precies nodig om moord en doodslag te rechtvaardigen? Demonisering is een veelvuldig toegepast principe om ‘vijanden’ te voorzien van een stempel dat uitroeiing rechtvaardigt. De nazi’s deden het al met de Joodse bevolking, die ze letterlijk afschilderden als donkere figuren, met ongeschoren koppen en zwarte onheilspellende ogen, die volgens de verhalen uit waren op je kinderen. Tegenwoordig zijn het de ’terroristen’ uit het Midden-Oosten die ons in het westen angst in boezemen, of dus de eveneens ongeschoren en gevaarlijk ogende mannen uit de Balkan.

Even voor de duidelijkheid: de misdaden die beschreven worden in deze film komen voor een deel uit de realiteit en zijn te verschrikkelijk voor woorden en het is niet de bedoeling de makers van deze film als nazi’s te bestempelen. Toch is het een feit dat de film zonder gene maar vooral zonder enige nuance een aantal statements zonneklaar laat schijnen: mensen die slechte dingen hebben gedaan verdienen het stuk voor stuk te sterven en als jij de beul bent hoef je daar geen seconde aan wie dan ook verantwoording voor af leggen, het was immers voor ‘de goede zaak’.

En verder: ga nooit in je eentje naar Europa als je vrouw en onder de achttien bent, luister altijd naar je vader en natuurlijk het hardnekkige cliché: mensen met veel poen zijn slecht.  Welkom in de wereld van de Amerikaanse paranoia. Het is de moraal van dit soort films die geweld in de eerste plaats al in de wereld brengt en in stand houdt. Had ‘Taken’ dan een soort Christelijke, menslievende en biologisch verantwoorde inhoud moeten hebben, waarin vergeving de boodschap is en iedereen in een harmonische utopie tot elkaar komt? Heus niet, maar een beetje meer nuance en diepere psychologische diepgang was prettig geweest.

Arjen Dijkstra

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 1 mei 2008