Tale 52 – Istoria 52 (2008)

Regie: Alexis Alexiou | 98 minuten | drama, thriller, romantiek | Acteurs: Goirgos Kakanakis, Serafita Grigoriadou, Daphne Labroyianni, Argyris Thanassoulas, Yiasemi Kilaidoni, Orpheas Zafiropoulos

Het sterke punt van ‘Tale 52′, de voor een Tiger Awards genomineerde film van Griekse filmmaker Alexis Alexiou, is ten dele ook een zwakte, in ieder geval wanneer het de betrokkenheid van de kijker aangaat. De film is namelijk erg ambigue en ongrijpbaar.

Enerzijds verhoogt dit de algehele sfeer van mysterie, maar anderzijds zorgt dit er ook voor dat de kijker teveel op een afstand blijft. Want, niet alleen wordt de ware toedracht van het verhaal niet duidelijk, ook de hoofdpersonages leert de kijker eigenlijk nauwelijks kennen. Dit zorgt ervoor dat deze kijker steeds minder gaat geven om het lot van het hoofdpersonage Iasonas, die weliswaar in geestelijke pijn is, maar weinig aanknopingspunten voor zijn persoonlijkheid geeft. En aangezien alles bekeken wordt vanuit het hoofd van hoofdpersonage Iasonas, is het toch enigszins te betreuren dat deze persoon niet wat meer driedimensionaal, of met meer achtergrond wordt gepresenteerd.

Het is immers een in de kern emotioneel verhaal. Het is een verhaal over een verloren liefde, en de frustratie over de onmogelijkheid om deze situatie terug te draaien of recht te zetten. Met zo’n emotionele basis, zou het mooi zijn als de kijker dezelfde frustratie als het hoofdpersonage zou kunnen voelen.  Helemaal omdat dit element in feite het hele verhaal is. Er is geen verhaal behalve het verhaal in zijn hoofd dat continu, met iets andere nuances, herhaald wordt. Toch maakt dit het ook weer boeiend. Deze hele sfeer van het gevangen zitten in dezelfde cyclus en hopende dat het deze keer anders zal aflopen. Waarbij hallucinaties en verschillende verontrustende beelden als een voorhoofd dat ineens gaat kloppen en gigantisch op lijkt te zwellen het extra grimmig maken. Een ambiance die nog eens versterkt wordt door ongemakkelijke muziek, het duistere kleurenpalet, en de onrustige beelden. Het is psychosomatische variant van ‘Groundhog Day’ overgoten met een ‘Se7en’-sausje. Hoewel niet zo hartverscheurend als het had kunnen zijn, is ‘Tale 52′ een mooie stijl-oefening, en weet de film lange tijd te intrigeren en verontrusten.

Bart Rietvink