Tales of Terror (1962)

Regie: Roger Corman | 89 minuten | horror, komedie | Acteurs: Vincent Price, Maggie Pierce, Leona Cage, Peter Lorre, Joyce Jameson, Basil Rathbone, Debra Paget, David Frankham, Lennie Weinrib, Wally Campo, Alan DeWitt, John Hackett, Edmund Cobb, Scott Brown  

Deze ‘Tales of Terror’ bestaat, zoals de titel wellicht al doet vermoeden, uit meerdere horrorverhalen: het zijn drie verfilmingen waarvoor verhalen van Edgar Allan Poe als inspiratiebron hebben gediend.

1. Morella
Na jaren afwezigheid zoekt de jonge en ongeneeslijk zieke Lenora haar vader Locke in zijn kasteel op, maar merkt dat deze haar de dood van zijn vrouw Morella in het kraambed kwalijk neemt. Lenora ontdekt ook dat haar vader het lijk van haar overleden moeder jarenlang bewaard heeft. Morella blijkt echter niet zo dood is als werd gedacht en blijkt ook over wraakplannen ten aanzien van zowel Lenora als Locke te beschikken. Dit is het kortste en kwalitatief het minste verhaal in deze film. Wel een sfeervolle omgeving, mede door de verwaarloosde toestand van een deel van het kasteel. Maar het is een wat verwarrend verhaal door een nogal onlogisch verloop van diverse gebeurtenissen en de nodige onduidelijkheden, ook omdat de vraag ontstaat of het een en ander zich niet vooral in de geest van deze en gene afspeelt. Verder een, in verhouding tot het daarvoor aangehouden tempo, gejaagd overkomende afsluiting. Wel zijn er meer dan geslaagde momenten wanneer Mortella vanuit het graf niet alleen een woordje meespreekt maar ook daadwerkelijk tot de nodige lugubere handelingen overgaat om haar woorden kracht bij te zetten.

2. The Black Cat
De dronkaard Montresor maakt zijn vrouw Annabel in zijn drankzucht het leven zuur. Wanneer Montresor ontdekt dat ze een relatie met zijn drinkmaatje Fortunato heeft besluit hij op hen beiden wraak te nemen. Hij houdt echter de zwarte kat die Annabel als huisdier heeft niet genoeg in het oog. Het langste en het minst enge verhaal, maar wel een dat op meerdere fronten geslaagd overkomt. Door de mix van horror en nadrukkelijke humor, in zoverre dat dit vooral een komedieverhaal met horrortrekjes is. Qua horror geslaagd door de sadistische wraaklust waarmee Montresor zijn wraakplannen ten uitvoer brengt en het weinig benijdenswaardig lot dat deze en gene daardoor te wachten staat. Wat humor betreft is dit verhaal eveneens geslaagd door Montresors sarcasme en de overwegend luchtige ondertoon waarmee het geheel van de ontwikkelingen gebracht worden, iets waar ook de koortsdromen van Montresor en zijn hallucinaties van getuigen. Ook zijn er de nodige geslaagde humoristische momenten wanneer er met wijnsnobisme de draak gestoken wordt. Verder zijn er de nodige prachtige decors bij de vormgeving van 19e-eeuwse straatjes en kroegen waar Montresor in zijn dronkenschap doorheen zwalkt.

3. The Case of M. Valdemar
De ongeneeslijk zieke Ernest Valdemar laat zich voor zijn overlijden hypnotiseren om zo in de dood bij bewustzijn te blijven. Hij vraagt zijn vrouw Helene om na zijn eigen dood in het huwelijk te treden met zijn eigen dokter James. Valdemar weet echter niet dat zijn hypnotiseur Carmichael intussen zo zijn eigen snode bedoelingen heeft.

Qua horror het meest geslaagde verhaal in deze film, door het bovennatuurlijke aspect van de dode maar toch half bij bewustzijn zijnde Valdemar en door de boosaardige plannen en handelingen van diens hypnotiseur Carmichael. Verder zijn er de nodige aansprekende lugubere taferelen als Valdemars geest toch niet zo door Carmichael wordt beheerst als het eerst leek. Ten opzichte van Poe’s verhalen zijn er wel wat aanpassingen gemaakt en vrijheden veroorloofd, deels om de bedoelingen en handelingen van de verschillende booswichten te verklaren. Een enkele maal is dat, zoals in ‘The Case of M. Valdemar’ bij de portrettering van de booswicht Carmichael wat overtrokken, maar verder wel adequaat ingepast. Daarnaast zullen de kenners van Poe’s verhalen in ‘The Black Cat’ ook elementen uit diens verhaal ‘The Cask of Amontillado’ herkennen. Verder is het ‘terror’ gehalte in deze productie in het algemeen nu ook weer niet al te ijzingwekkend. Mede doordat er weinig gore in de verhalen voorkomt, iets dat ook niet nodig is, datgene wat er in beeld komt is duidelijk en passend genoeg bij de niet al te huiveringwekkende en deels humoristische insteek van deze productie.

In elk verhaal zien we horroricoon Vincent Price verschijnen, die telkens een van de hoofdpersonen vertolkt. Adequaat spel van Price bij de portrettering van zijn verschillende personages, hoewel in het eerste verhaal door de enigszins overheersende vaagheid van het hele gebeuren en het terughoudend karakter van hoofdpersoon Locke het niet zo uit de verf komt als had gekund. Dit valt Price overigens niet aan te rekenen. Ook verdienstelijk werk van de overige castleden. En wel in een dusdanige mate dat in ‘The Black Cat’ het Peter Lorre als Montresor en in ‘The Case of M. Valdemar’ het Basil Rathbone als Carmichael zijn die meer dan Price opvallen en de show weten te stelen met hun vertolkingen.  Het maakt deze ‘Tales of Terror’ al met al tot een verdienstelijke horrortrilogie, voor de liefhebbers van het soort en voor de fans Price, Lorre en Rathbone het bekijken meer dan waard.

Frans Buitendijk