Tarde Para Morir Joven (2018)

Regie: Dominga Sotomayor Castillo | 110 minuten | drama | Acteurs: Demian Hernández, Antar Machado, Magdalena Tótoro, Matías Oviedo, Andrés Aliaga, Antonia Zegers, Alejandro Goic, Eyal Meyer, Mercedes Mujica, Gabriel Cañas, Michael Silva

Net als in haar eerste speelfilm ‘De jueves a domingo’ (2012), dat in dat jaar in Nederland ook al werd geprogrammeerd in het kader van Previously Unreleased (en ook draaide op het IFFR), liggen de thema’s van ‘Tarde para morir joven’ (2018) dichtbij filmmaakster Dominga Sotomayor Castillo zelf. Familiebanden, echtscheiding, het gevoel van vrijheid in de vakantie, de blik van een jongere op de wereld om haar heen, de Chileense omgeving… In ‘Tarde para morir joven’ ligt de focus echter meer op sfeertekening dan op de personages. Daarnaast heeft deze tweede langspeelfilm van de Chileense regisseur meerdere hoofdpersonages en is het daardoor voor de kijker én de filmmaker lastiger om vat te krijgen op de verschillende karakters.

‘Tarde para morir joven’ begint met een tripje: de vader van de zestienjarige Sofia pikt een aantal kinderen op, er is blijkbaar afgesproken dat zij met hem meerijden. Naast Sofia’s broertje zit ook de tienjarige Clara en Sofia’s leeftijdsgenoot Lucas in de auto. Clara’s hond Frida rent achter de auto aan. Bestemming is de leefgemeenschap waar een aantal gezinnen voor onduidelijke tijd hun intrek in nemen. Aan de voet van de Andes midden in de natuur, er is geen elektriciteit of stromend water, de leefomstandigheden zijn primitief. Langzamerhand druppelen er meer gezinnen binnen. Het zijn veelal artistiekelingen – schilders, muzikanten -, die plannen maken voor een groot feest tijdens oud en nieuw (dat in Chili midden in de zomer valt) en afspraken maken over het aanleggen van een vaste watertoevoer. Sofia en Lucas lijken verliefd; ondertussen zoekt Clara naar haar hond, die blijkbaar de eindbestemming niet gehaald heeft.

Wat later komen de verhoudingen wat meer op scherp te staan als Sofia ineens interesse toont in de oudere Ignacio. Ook wordt dan duidelijk dat Sofia’s ontevreden houding voornamelijk te maken heeft met de afwezigheid van haar moeder, bij wie ze in het nieuwe jaar wil gaan wonen. Dat Lucas stikjaloers is, wordt mooi subtiel in beeld gebracht. En het fraaie is, dat je voelt dat het niet uit egoïsme is: natuurlijk wil hij Sofia voor zichzelf, maar hij maakt zich ook zorgen om haar welzijn.

Sotomayor zet de sfeer in de commune goed neer, met alledaagse, op het oog onbelangrijk lijkende handelingen en gesprekken, waarin de personages doen alsof ze alle tijd van de wereld hebben. Er wordt samen gegeten, gezwommen en muziek gemaakt. De cameravoering is prachtig, de hele film ziet er uit alsof de kleuren door de zon gebleekt zijn, waardoor je de warmte bijna kunt voelen.

Door de speelduur zit de meanderende plot, dat geen grote verrassingen kent, de film echter wel een beetje in de weg. ‘Tarde para morir joven’ is daardoor meer een sfeerbeeld dan drama, maar de film is zeker de moeite waard voor filmliefhebbers die ervan houden onder de oppervlakte te kijken en niet alles op een presenteerblaadje aanreikt te krijgen. Het is wel aan te raden je vooraf even in te lezen over de geschiedenis van Chili in de laatste twee decennia van de twintigste eeuw. Sotomayor kreeg als eerste vrouwelijke regisseur de Zilveren Luipaard van het Locarno Film Festival voor deze impressionistisch aanvoelende film.

Monica Meijer

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 25 juli 2019