Teaserama (1955)

Regie: Irving Klaw | 69 minuten | erotiek | Acteurs: Bettie Page, Tempest Storm, Cherrie Knight, Trudy Wayne, Chris LaChris, Twinnie Wallen, Dave Starr, Joe E. Ross, Honey Baer, Vicki Lynn, Lolly Dorsen, Pepe, Roccio

Onlangs nog kwam Bettie Page, één van de grootste pin-ups aller tijden, filmisch in de belangstelling vanwege de “biopic” van Mary Harron (de regisseuse van ‘American Psycho’) uit 2005, getiteld ‘The Notorious Bettie Page’. In deze film gaf actrice Gretchen Mol succesvol gestalte aan dit stijlicoon, dat na Marilyn Monroe de meest gefotografeerde vrouw in de fifties was. ‘Teaserama’ is een film waarin Page zelf, in levende lijve, ten tonele verschijnt, maar of ze nog zo weet te prikkelen als ze vroeger kennelijk wist te doen, is nog maar zeer de vraag.

In de film, die niets meer is dan een serie striptease-acts op een toneel, afgewisseld met enkele slechte sketches van “komieken”, stript Page zelf af en toe, maar tevens introduceert ze de bonte groep andere strippers aan de kijker. Dit doet ze door vóór iedere act even een bordje met de naam van de betreffende “artieste” op te houden en daar even ondeugend of schattig bij te kijken. Ook heeft ze iedere keer een andere outfit aan, waarbij steeds meer decolleté zichtbaar is.

De kijker krijgt een gevarieerd gezelschap voorgeschoteld, beginnend en eindigend met een act van gastvrouw Page. Wanneer de toeschouwer voor het eerst met deze legende wordt geconfronteerd, vindt onherroepelijk enige ontnuchtering plaats. Wat vroeger waarschijnlijk sexy en ondeugend was, komt nu vooral knullig en amusant over. Page heeft een mooi lichaam, daar ligt het niet aan, en ze speelt actief met de camera tijdens haar act, maar heel subtiel is het allemaal niet. Vooral het constant bewegen van haar wenkbrauwen, ongetwijfeld om de kijker te “plagen” komt eerder lachwekkend dan verleidelijk over, en ook haar bewegingen zijn meestal niet erg stimulerend. Haar heupbewegingen en “sierlijke” dansjes komen nu ietwat houterig over. Dit zijn echter slechts de eerste indrukken. Wanneer Page aan het einde van de rit nogmaals ten tonele verschijnt, ga je haar als kijker een stuk meer waarderen. Want, zoals het met meer fenomenen uit het verleden is, je moet het in zijn tijd zien, en in vergelijking met gelijksoortige “producten”. Na het zien van de soms bizarre groep andere pin-ups in de film, blijkt dat Page ineens een charisma en pit heeft, en een zeer welkome interactie met de kijker ten toon spreidt.

Haar collega pin-ups zijn wisselend succesvol, afhankelijk van de voorkeur van de kijker wellicht. Enkele acts met een travestiet passeren de revue, waaronder een flamenco nummer, en eentje met een voortdurend lachende slankere versie van Marilyn Monroe, die behoorlijk lenig blijkt te zijn en een soort breakdance act op haar hoofd uitvoert. De meest sierlijke danseres is waarschijnlijk Chris LaChris die nog enigszins professioneel overkomt met haar elegante danspasjes en bijvoorbeeld niet bijna struikelt over de gordijnen zoals bij enkelen gebeurt.

De rondborstige, roodharige Tempest Storm heeft als grootste attractie haar grote… “talenten”, zoals Anita Ekberg haar borsten in ‘La Dolce Vita’ noemt. In één lang uitgesponnen scène wordt ze aangekleed door Page, eerst in lingerie, en dan in een blauwe glitterjurk van het type waarin Jessica Rabbit in ‘Who Framed Roger Rabbit’ ook te zien was. In haar striptease-act spelen haar borsten weer eens de hoofdrol, vanwege een karige, vleeskleurige bh die de kijker het hoofd op hol moet brengen. Haar act zelf doet echter soms wat houterig aan en weet niet echt te prikkelen.

De acts in deze film zijn vooral leuk als kitsch of als kijkje in het verleden. Soms kun je daadwerkelijk de danskunsten waarderen en is te zien waarom dit mannen aantrok, maar voor het grootste gedeelte is dit een curiositeit waar weinig harten sneller van zullen gaan kloppen.

Bart Rietvink