Tehilim (2007)
Regie: Raphaël Nadjari | 96 minuten | drama | Acteurs: Michael Moshonov, Limor Goldstein, Shmuel Vilozni, Ilan Dar, Yoav Hait, Reut Lev
Het verhaal van ‘Tehilim’ speelt zich af in Israël en het is verfrissend een film uit die regionen te zien waarin het Palestijnse conflict niet de boventoon voert. Het leven gaat immers voor de meeste burgers ook ‘gewoon’ door. Slechts één moment wordt het indirect aangestipt, als na het ongeluk een ambulance moet komen en de politie eerst even poolshoogte neemt, met mitrailleurs in de aanslag, duidelijk voorzichtig rond deze verdachte auto en haar afwezige bestuurder.
De film is ook een interessante blik achter de schermen van het Israëlische maatschappelijke leven, met haar eigen bureaucratie, waarin een redelijk positief beeld wordt geschetst dat niet veel afwijkt van die in de meeste West-Europese landen en Amerika (of is dat niet positief?). En we krijgen inzicht in de (wat strengere) Joodse geloofsgewoontes en gebruiken, die we van dichtbij meemaken. Menachem, de puberzoon, zoekt er na het verdwijnen van zijn vader zijn toevlucht in, ook vooral omdat hij daardoor contact heeft met zijn streng gelovige opa en met zijn oom, de broer van zijn vader, de enige overgebleven vaderfiguren in zijn leven.
Verder een sobere film over een gezin en vooral een puberjongen die probeert te verwerken dat zijn vader plotseling is verdwenen. Het mag duidelijk zijn dat het hem niet goed lukt. Hij probeert zijn nieuwe plaats in het gezin te vinden, het hoofd boven water te houden en tegelijkertijd zijn vader terug te vinden. School en vrienden, zelfs zijn vriendinnetje verdwijnen uit het gezichtsveld. Verwarring en onmacht stralen er vanaf. Best tragisch om te zien allemaal, ook omdat het in die rustige, realistische stijl is gefilmd en neergezet, waardoor je er dicht op zit. De sobere filmstijl, eenvoudige muziek en directe beeldtaal zijn prettig, maar ook wel eens wat saai. Wat er nu precies aan de hand is en waarom die vader plotseling verdwenen is wordt nooit direct onderwerp van deze film, die zich vooral op de het gezin en haar poging tot overleven richt. Of zouden de makers willen suggereren dat al dat geloven en al die rituelen eromheen ertoe geleid hebben dat deze man zijn gezin en zijn leven heeft achtergelaten? Er worden wel tipjes van sluiers opgelicht, maar de geheimen, die in eerste instantie zorgen voor opbouw van spanning, blijven onopgelost en resulteren uiteindelijk in een onbevredigd gevoel. Over de acteerprestaties niets dan goeds, hoewel zonder uitschieters. Ieder vertolkt zijn rol naar behoren en naar de wensen van de film en haar makers. Dat past wel in deze film, die er verzorgd en realistisch uitziet, maar toch wat leuker was geweest als men ons nog meer had laten zien van het hoe en waarom.
Arjen Dijkstra