Tekkonkinkreet – Tekon kinkurîto (2006)
Regie: Michael Arias | 106 minuten | actie, drama, animatie | Originele stemmencast: Nao Omori, Yusuke Iseya, Kazunari Ninomiya, Yû Aoi, Yoshinori Okada, Kankurô Kudô, Sanchu Mori, Masahiro Motoki
Sommige films zijn zo goed dat je het je bijna persoonlijk gaat aantrekken, dat er zo weinig aandacht aan besteed is in de pers. ‘Tekkonkinkreet’ is zo’n productie die schandalig weinig aandacht heeft gekregen in de Nederlandse pers. Volkomen onterecht, want de film is een instant classic die de liefhebber van emotionele, diepgaande films niet mag missen.
Het jonge duo Black en White speelt de hoofdrol in ‘Tekkonkinkreet’. De twee weesjongens, de kinderlijke White en de puberende Black, zwerven op straat rond en weten te overleven door hun zakkenrollerkwaliteiten op argeloze toeristen los te laten. Winkeldiefstal is ook hun ding. Als een mysterieuze schurk de stad wil afbreken om er een pretpark van te maken, moeten de twee antihelden alles op alles zetten om hun geliefde woonplaats te beschermen tegen de plannen van hun aartsrivaal. Als de yakuza zich ook nog eens gaat bemoeien met de (ver)bouwplannen, is het hek van de dam. Treasure Town gaat op de schop. Maar kun je de op handen zijnde veranderingen eigenlijk wel stoppen?
Eerlijk is eerlijk: ‘Tekkonkinkreet’ is duidelijk niet voor iedereen. De film barst uit zijn voegen van de zijplotjes en een moment van onoplettendheid is fataal. De gelijknamige manga is verwerkt in een avondvullende speelfilm en dat betekent dat er weinig tijd wordt verspild aan rustige intermezzo’s of momenten van bezinning. De sneltrein die ‘Tekkonkinkreet’ heet stopt bij geen enkel perron en de noodrem is alleen te bereiken als je uit je luie stoel klimt en op ‘pauze’ drukt. De Amerikaanse regisseur Michael Arias die tekende voor de regie van deze Japanse tekenfilm, eist opperste concentratie van zijn publiek. Ben je bereid om je in te spannen, dan word je beloond op een opmerkelijk diepgaande film waarin talloze interessante thema’s worden aangesneden. Het duo Black en White symboliseert de balans tussen kinderlijke onschuld en volwassen egoïsme. Als de twee elkaar uit het oog verliezen, ontspoort ieder van hen. White zakt weg in pessimisme en Black vernietigt zichzelf door zich in duisternis te dompelen. Als de kinderen samen zijn, verlicht White Black’s sombere gemoedstoestand en krijgt hij een doel in zijn lege leven. Black op zijn beurt, spoort White aan om positief te blijven en het goede van de wereld te omhelzen. Arias belicht de balans tussen optimistische dromen over de toekomst en de bittere realiteit van de harde werkelijkheid. Blinde naïviteit is dodelijk, maar realisme alleen maakt je ook niet gelukkiger.
Buiten de innerlijke, emotionele strijd die constant gaande is in het menselijk brein, belicht de film ook de wereld zelf. Treasure Town is een metafoor voor de aardbol. Black en White verzetten zich met hand en tand tegen de veranderingen die gepland staan, omdat ze vasthouden aan een wereld waarmee ze vertrouwd zijn en van houden. Arias laat zien dat de veranderingen niet per se slecht zijn en dat je met ze mee moet groeien, omdat je het verleden nu eenmaal niet kunt blijven omhelzen. De toekomst is wat telt.
‘Tekkonkinkreet’ denkt in grijstinten en dat maakt de film zo spannend en interessant, omdat er geen helden en echte schurken zijn. De diepgaande materie wordt verpakt in een bijzondere stijl die doet denken aan traditionele Japanse animatie en meer Europees georiënteerde animatie die kunstzinnig aandoet. De film heeft een mooie balans gevonden tussen realisme en fantasie. Gaat dat zien!
Frank v.d. Ven