Temmink: The Ultimate Fight (1998)
Regie: Boris Paval Conen | 90 minuten | actie | Acteurs: Jack Wouterse, Jacob Derwig, Victor Löw, Romijn Conen, Martin Schwab, Toine van Peperstraten, Herman Gilis, Joe Montana, Will van Kralingen
Toen het Nederlandse ‘Temmink: The Ultimate Fight’ uitkwam kregen echte “cagefights” in Nederland veel aandacht, waardoor deze film ook meer aandacht kreeg dan de gemiddelde Nederlandse film. En eigenlijk was die aandacht ook terecht. Niet zo zeer omdat het nou zo’n memorabele film is, maar juist omdat deze film heerlijk wegkijkt. Het evenaart eigenlijk de Hollywood actiefilm. Niet in bommen en explosies, maar wel qua entertainment. De opening van de film zet meteen de toon. Wouterse slaat een nietsvermoedende voorbijganger in het park in elkaar. De beelden zijn hard en bloederig. Dit is dus wat we gaan zien: mannen die elkaar dood slaan. De volgende scènes toont Wouterse waarom hij deze rol kreeg en waarom hij een van de beste Nederlandse acteurs is: In de gevangenis wordt hij verscheurd door zijn innerlijke gevoelens, zijn woede en onmacht leeft hij uit op het minimale interieur van zijn cel. Wouterse heeft daarin geen verdere tekst nodig, hij maakt alles duidelijk met zijn grote logge lijf. Gelukkig houdt scriptschrijver Steenbergen de minimale dialoog aan. Grote fout bij Nederlandse film is de drammerige uitleg van de motivaties van de personages. Hier niet. Regisseur Conen gebruikt af en toe wel erg goedkope middelen (flashbacks en compilaties) om iets meer uit te leggen, maar aangezien hij de rest van de regie zo strak heeft gehouden, zijn die toevluchten hem vergeven. Vooral als je bedenkt dat hij voor deze film nog niet zo heel veel regie-ervaring had. ‘Temmink’ is met weinig middelen gemaakt, Conen weet met de beperkte middelen toch de juiste sfeer te creëren van de nabije toekomst. Helaas zijn we inmiddels jaren verder, terwijl de wereld weer snel veranderd is. Daarom doen Conens toekomstbeelden alweer ouderwets aan.
Wouterse is duidelijk de kracht van deze film, maar een compliment dient ook gegeven te worden aan Jacob Derwig. Deze theateracteur zou later in films te zien zijn als ‘Zus&Zo’ (2001) waar hij het Gouden Kalf voor won) en ‘Grimm’ (2003). Derwig heeft veel roem vergaard in de theaterwereld, vooral bij het gezelschap ’T Trust’ waar hij een fenomenale Hamlet speelde. Derwig speelt de irritante David en bouwt zijn beperkte rol uit tot een toonaangevend personage in de film. Derwig en Wouterse spelen duidelijk met elkaar. Het zijn mooie scènes in een film verder gevuld met geweld en rondspattend bloed.
Het geweld is hard, deze film is niet voor de tere zieltjes: armen worden gebroken, ribben ingetrapt en gezichten tot bloedens toe geslagen. Alle gevechten vinden plaats in een plexiglas kooi omgeven door juichend publiek. Eigenlijk een beeld dat we al vaker gezien hebben in films. De twist die Steenbergen er echter aan gegeven heeft is dat de vechters in de kooi echter het publiek niet kunnen zien. Het glas van de kooi is aan de binnenkant gespiegeld. Dit gegeven wordt zeer goed uitgewerkt door regisseur Conen, die in een montage van het gevecht de bevreemdende werking van het publiek weergeeft. De combinatie van joelende mensen die van veraf de vechters zien, en de close-up binnen in de kooi waar het stil en donker is, geven je als kijker een schuldgevoel. Je bent dan misschien niet aanwezig bij een cage-fight maar je kijkt wel naar een film die erover gaat. Ook wij als filmkijker willen de klappen en brekende botten horen. Een soortgelijk gegeven is later uitgewerkt in films als Ridley Scott’s ‘Gladiator’ (2000) waar het personage Maximus letterlijk aan het arenapubliek (denk hierbij filmkijker) vraagt of dit nu echt is wat ze willen: moord en doodslag.
De vraag omtrent geweld als vermaak wordt verder uitgewerkt in ‘Temmink’ door alle gevechten via een apart tv-station uit te laten zenden. Victor Löw en Romijn Conen spelen de ‘humoristische’ presentatoren, die de gevechten eigenlijk niet anders verslaan dan een simpele voetbalwedstrijd.
Hier verliest de film lichtelijk zijn pad. Omtrent dit tv-station volgt een plotlijn die totaal overbodig is en niets toevoegt aan het verhaal. Zonde. Die tijd had beter besteed kunnen worden aan de interne strijd van temmink, maar ook bij de andere vechters. Een ontluikende liefde, hoe mooi ook in beeld gebracht, geeft te weinig reden om Temmink volledig om te laten slaan. Het einde is onontkoombaar. Je zou kunnen zeggen dat scenarist Steenbergen voor de gemakkelijk weg heeft gekozen, maar het is eigenlijk het enige juiste einde aan het verhaal van de film. Er is geen ontkomen aan, er is geen weg terug, dat geldt niet alleen voor de vechters maar ook voor onze maatschappij. We zijn te ver gegaan, maar kunnen niet meer terug.
Redactie Cinemagazine
Waardering: 3
Bioscooprelease: 2 juli 1998