Tempus Fugit (2003)

Regie: Enric Folch | 113 minuten | komedie, romantiek, science fiction | Acteurs: Xavi Mira, Neus Asensi, Xavier Bertrán, William Miller, Irene Montalà, Ferran Frauca    

Tijdreizen spreekt tot de verbeelding. De mogelijkheden ervan zouden enorm zijn, terwijl het voor ons vooralsnog een onmogelijkheid is. Het is altijd weer interessant om te zien hoe regisseurs en scriptschrijvers dit onderwerp behandelen. Gaan ze er bijvoorbeeld van uit dat een kleine handeling al een heleboel kan veranderen of mogen personages zich vrij uitleven in verleden en toekomst? In ‘Tempus Fugit’ is het de tijdreiziger uit de toekomst (Andros, gespeeld door William Miller) die zich  in beperkte mate- uitleeft: in zijn eigen tijd heeft het eten geen smaak, dus zit hij in deze tijd het liefst in het café. Maar voor hoofdrolspeler Ramon geldt wel dat kleine handelingen al een groot gevolg kunnen hebben.

Regisseur Enric Folch had voor ‘Tempus Fugit’ een beperkt budget, dus dat werd geen ingewikkelde tijdmachine met uitvoerig ge-orb. In ‘Tempus Fugit’ wordt er in de tijd gereisd met pilletjes, die de toepasselijke merknaam van de titel dragen. Het is een leuke oplossing, maar wel een ietwat verwarrende. In deze tijd zijn we immers gewend dat je met pillen alleen je eigen lichaam kunt veranderen en niet de wereld om je heen. Het reizen met pillen doet gelijk denken aan trippen, aan een veranderde werkelijkheid omdat je die zelf anders ervaart. Maar goed, deze pillen komen van een lange, blonde man mét hoed uit de verre toekomst, en in die toekomst is tijdreizen een geaccepteerde  maar aan strenge regels gebonden- bezigheid.

Folch vond de spektakelfilm ‘The Time Machine’ (2002) een afgrijselijk misbaksel en wilde iets totaal anders maken. Dat is hem gelukt. De eenvoudige manier om in de tijd te reizen zorgt er ook voor dat andere personages hier gebruik van gaan maken, wat voor allerlei verwikkelingen zorgt. Maar toch blijft het een eenvoudige film. Het grootste gedeelte speelt zich af rond een klein pleintje in Barcelona en het aantal (belangrijke) personages is zeer klein, waardoor het allemaal erg overzichtelijk is. Wel komen er door het tijdreizen dubbele personen: de ik in het verleden ofwel de toekomst en de ik die door de tijd is gereisd. Het probleem van die dubbele personages wordt opgelost doordat een van beiden weer terug naar zijn eigen tijd reist, maar dat lijkt geen logische oplossing en dit wordt ook niet voor elk van de tijdreizigers goed uitgewerkt.

Dat soort kleine ingewikkeldheden terzijde geschoven is ‘Tempus Fugit’ een leuke ongecompliceerde en charmante film. Al kom je niet veel te weten van Ramon (Xavi Mira), toch komt hij over als een schatje, waarvoor je echt hoopt dat hij het meisje krijgt. Alleen al het feit dat hij klokken maakt is goed gevonden. Zelfs de antagonist  Ramons buurman Terrades (Xavier Bertrán)- is sympathiek. Hij is zon enorme voetbalfan dat hij bijna de wereld op het spel zet om zijn eigen club te helpen. Voor de Nederlander zijn het grappige details dat Terrades met zijn dubbelganger een buiging maakt voor een foto van Cruijf en dat hij zijn hond Koeman heeft genoemd.

Op het Amsterdam Fantastic Film Festival vond het publiek deze film leuker dan ‘Kill Bill 2’ (2004). Terecht? Ga ‘Tempus Fugit’ zien en oordeel zelf.

Emy Koopman