Ten ’til Noon (2006)
Regie: Scott Storm | 88 minuten | misdaad, thriller | Acteurs: Alfonso Freeman, Rick D. Wasserman, Rayne Guest, Jenya Lano, Thomas Kopache, Daniel Hagen, Dylan Kussman, Jennifer Hill, George Williams, Daniel Nathan Spector, Jason Hamer, Justin Huen, Paul J. Alessi, Erin Stutland, Yvonne Perry
Wat een vondst: je laat steeds dezelfde tien minuten zien, maar dan vanuit een ander perspectief. De gebeurtenissen en dialogen werpen steeds een ander licht op de mysterieuze zaak en de scènes rijgen zich als kralen aaneen waardoor je uiteindelijk een compleet halssnoer te zien krijgt. Het is in dit geval alleen een armoedig kettinkje geworden in plaats van een prachtig collier.
De eerste tien minuten beginnen in de slaapkamer van Larry Taylor die aan het hoofd staat van een groot bedrijf. Hij is een genie op het gebied van digitale codering en al op zeer jonge leeftijd had hij zijn eerste fortuin gemaakt. Hij ligt bij te komen van een jetlag als hij wakker wordt gemaakt door de vraag van Mr. Jay of hij hem ‘Larry’ mag noemen. De assistente van mr. Jay, miss Milch (Jenya Lano) gaat in een strak pak en met handschoenen aan wat klusjes in het huis doen. Ondertussen vertelt Mr. Jay aan Larry dat hij hem gaat neerschieten en en passant ook dat zijn vrouw Becky (Rayne Guest) op hetzelfde tijdstip vreemdgaat in een hotelkamer met een of andere Alan (Jason Hamer).
Dat Quentin Tarantino vele navolgers kent met veel minder talent is inmiddels wel bekend. Regisseur Scott Storm schaart zich beslist onder die mindere goden. De eerste paar keer dat je opnieuw dezelfde tien minuten te zien krijgt denk je nog dat er iets wezenlijks en spannends staat te gebeuren en zijn de bevreemdende gebeurtenissen nog boeiend. Maar gaandeweg kom je erachter dat de film ondanks de vele plotwendingen een slap verhaaltje vertelt en gaat de ambitie van de regisseur om een artistiek verantwoord en diepzinnig product af te leveren irriteren. Al deze dingen zijn nog vrij onschuldig, maar de kijker wordt op het hart gedrukt dat de film na de aftiteling nog doorgaat. Door wat in deze epiloog te zien is, valt ‘Ten ’til Noon’ definitief en met een harde plof door de mand als een mislukte kloon van een Tarantino film. De kwalificatie ‘overbodig’ is in dit geval nog vrij mild. Scott Storm zou beter op zijn eigen talent en ideeën kunnen vertrouwen. Indien aanwezig natuurlijk.
Diana Tjin-A Cheong