ThanksKilling (2009)

Regie: Jordan Downey | 66 minuten | actie, horror, komedie | Acteurs: Lindsey Anderson, General Bastard, Natasha Cordova, Caleb Downey, Ryan E. Francis, Jeff Heim, Chuck Lamb, Pat Love, Wanda Lust, Lance Predmore, Aaron Ringhiser-Carlson

Tijdens het Amerikaanse en Canadese Thanksgiving staat er traditioneel kalkoen op het menu. In deze ‘ThanksKilling’ echter wordt met de traditie gebroken wanneer tijdens de Thanksgiving-vakantie een kalkoen aan het moorden slaat. Het is niet bepaald een insteek die zich leent voor een al te serieuze film. Dat wordt onderstreept wanneer de kalkoen voor het eerst in beeld komt. Hij is qua uiterlijk duidelijk nep en ook niet bepaald al te natuurgetrouw overkomend. Integendeel, het is een verschijning die wel wat vraagtekens oproept: een vloekend, sarcastisch, scheldend, grinnikend, sigarenrokend, autorijdend en allerlei wapentuig gebruikend moordend stuk pluimvee. Het wordt snel duidelijk dat van daadwerkelijke horror hier weinig sprake is.

Deze ‘ThanksKilling’ komt vooral over als een satirisch eerbetoon op het horrorgenre, op die films waarin een maar niet kapot te krijgen seriemoordenaar het ene na het andere slachtoffer maakt. De makers nemen hun eigen productie ook niet al te serieus want bij de portrettering van de kalkoen en diens handelingen kunnen enige serieuze bedoelingen niet hebben meegespeeld. Evenmin bij het maar al te vaak twijfelachtig optreden van de diverse menselijke personages op wie de kalkoen het voorzien heeft of die hem onderweg tegenkomen.

De dochter van de sheriff en haar vrienden die de kalkoen voor haar vader aanzien wanneer de kalkoen diens afgestroopte gezicht over zijn eigen kalkoenenkop heeft geplakt? De automobilist die de kalkoen een lift wil geven maar totaal niet verbaasd is over een pratende kalkoen die staat te liften en een geweer meezeult? Tja… naast serieuze horror is daarmee ook maar enige noemenswaardige geloofwaardigheid ver te zoeken. Bij het aanschouwen van deze film is het overheersend idee dat de lol bij het maken ervan voorop stond. Er is actie volop in de vorm van achtervolgingen en hardhandige confrontaties, zowel in de jacht van de kalkoen op zijn beoogde slachtoffers als wanneer deze de strijd met hem aanbinden.

Verder zijn er ruimschoots de nodige bloederige taferelen wanneer de kalkoen door een menselijke maag naar buiten breekt, zijn slachtoffers met zijn snavel bewerkt en zijn moordlust ook anderszins botviert. Qua speciale effecten is het allemaal geen Oscarmateriaal, maar gezien de low budget indruk die deze productie maakt is het toch heel verdienstelijk weergegeven. Het zorgt er in elk geval voor dat verveling er niet bij is. Er valt ook genoeg te lachen. Door de handelingen en sarcastische one-liners van de kalkoen, door de manieren waarop hij zijn slachtoffers maakt en zijn herhaaldelijk wel erg rubberachtig uiterlijk. Ook het onnozel en maar al te vaak uitermate twijfelachtig gedrag van de verschillende menselijke personages zorgt voor de nodige geslaagde komische noten. Het zijn zaken waarin de makers bij de vormgeving in elk geval verdienstelijk te werk zijn gegaan. Want hoe onzinnig de uitgangspunten en de daaropvolgende ontwikkelingen dan ook mogen zijn, voor degenen die een melige satirische insteek kunnen waarderen is deze film wel een geslaagd eerbetoon.

Dit ook ten aanzien van de tot op de bodem uitgekauwde clichés die in menig horrorfilm aanwezig zijn: een groep personages die geleidelijk wordt uitgedund, wat onderlinge liefdesperikelen tussen de diverse oppervlakkige en hier bijna karikaturale personages, de maar al te grote voorspelbaarheid ten aanzien van wie er aan zullen gaan, het langdurig onbegrip wanneer de kalkoen zich eenmaal heeft aangediend, een haveloze redneck die het beeld in- en uitloopt, de taaiheid van de maar niet kapot te krijgen kalkoen en camerastandpunten vanuit het gezichtspunt van de boosdoener tot en met een vaag onzinnig mythisch verhaaltje over diens herkomst aan toe.

Qua verhaal of ontwikkelingen – met uitzondering van de kalkoen zelf dan misschien – niet al te origineel allemaal, en een beetje horrorfan kan het inmiddels wel dromen. Maar gezien de insteek van deze film komen de voorbijkomende herkenbaarheden, nog eens benadrukt door de onzinnige invulling van het een en ander, als wel gepast en grappig over. Van al te verheffend acteerwerk is verder niet veel sprake. Natuurlijk ook door de onbenullige ontwikkelingen die de verschillende personages overkomen, het ongeloofwaardig gedrag dat ze daarin vertonen en de maar al te twijfelachtige dialogen die her en der worden gevoerd. Maar ook dit lijkt binnen de opzet des te meer op zijn plaats.

Ook het enthousiasme van de cast valt op. Met als ster van het verhaal de geen seconde serieus te nemen kalkoen. Het moordend stuk pluimvee gaat ondanks zijn weinig imponerende gestalte in al zijn bloeddorst wel degelijk vastbesloten en vooral uiterst effectief te werk. Het resulteert in deze ‘ThanksKilling’ in een low budget b-film waarin letterlijk zo goed als niets serieus is te nemen en waar de makers wat dat betreft ook geen enkele moeite voor doen. De film pretendeert ook maar niets meer te zijn dan een hoop melige onzinnigheid, maar die wel de moeite waard is. De liefhebbers van het serieuze horrorwerk hoeven er geen moeite voor te doen. Voor degenen die echter wel openstaan voor een aanpak zoals die hier naar voren komt is er met deze film meer dan genoeg geslaagd entertainment voorhanden.

Frans Buitendijk