The Alphabet Killer (2008)

Regie: Rob Schmidt | 100 minuten | drama, thriller, misdaad | Acteurs: Eliza Dushku, Cary Elwes, Timothy Hutton, Tom Malloy, Michael Ironside, Bill Moseley, Carl Lumbly, Brian Scannell, Larry Hankin, Jack McGee, Melissa Leo, Andrew Fiscella, Rocco Sisto, Tom Noonan, Frank Rossi

‘The Alphabet Killer’, van ‘Wrong Turn’-regisseur Rob Schmidt, en met de ook uit die film afkomstige actrice, Eliza Dushku, in de hoofdrol, past in het overbekende seriemoordenaargenre – met films als ‘Se7en’ en ‘The Silence of the Lambs’ als hooggeachte voorgangers – maar probeert zich binnen dit genre van verschillende benaderingen en invalshoeken te bedienen, die tezamen soms best een leuke potpourri vormen, maar op individueel vlak op vrijwel geen enkel punt overtuigen.

De film wil van alles tegelijk zijn: een bovennatuurlijke thriller, met uit het J-horrorgenre afkomstige geestverschijningen – bleke meisjes, die licht voorovergebogen door hun lange zwarte haren heenkijken – , een moordmysterie, en een karakterstudie over een schizofrene agente. Deze vereniging van “ambities” in één film vormt waarschijnlijk het grootste probleem, want geen van deze verhaalelementen is echt succesvol. Aan de basis van de film ‘The Alphabet Killer’ staat een op waarheid gebaseerd verhaal over vermoedelijke gerelateerde moorden in het Rochester-gebied, waarvan de moordenaar nog steeds niet gevonden, net als het geval was in de gebeurtenissen die ten grondslag lagen aan David Finchers ‘Zodiac’. In tegenstelling tot die film, echter, is ‘The Alphabet Killer’ geen nauwgezet portret van het daadwerkelijke onderzoek, met de frustraties die zich aandienen wanneer je van het kastje naar de muur wordt gestuurd en de killer uiteindelijk gewoon rond kan blijven lopen. Deze invalshoek is nieuw en gedurfd in dit genre en heeft veel dramatisch en thematisch potentieel. Nee, ‘The Alphabet Killer’ is tevreden met wat oppervlakkige onderzoekjes en getuigen-ondervragingen en schakelt vervolgens weer over naar een ander register. Jammer.

Net als in ‘The Sixth Sense’ ziet Megan (Dushku) in deze film dode mensen die iets van haar willen. Het zijn simpelweg de slachtoffers van de killer die willen dat gerechtigheid plaatsvindt. Veel originele scènes heeft dit niet tot gevolg – Megan ziet de bijna in zwart-wit getoonde meisjes soms in visioenen verschijnen en krijgt het dan op haar heupen – en het staat wat in contrast met het realistisch bedoelde centrale verhaal. Maar aangezien dit verhaal toch wat te wensen overlaat, is het als afleiding wel weer welkom. Wanneer Megan weer eens een kamer ingaat en daar beelden opvangt, ben je als kijker toch wel even benieuwd waar het toe zal leiden. De thriller/horror-opbouw in dit soort scènes, in combinatie met wat aardige surround-effecten op de soundtrack, houdt de toeschouwer tenminste even bezig.

De film kiest ervoor om geen definitieve reden aan te wijzen voor Megans “visioenen”. Zijzelf (en de kijker) ziet de geesten van de meisjes, maar de officiële uitleg is dat ze schizofreen is, wat natuurlijk de gebruikelijke medische verklaring is. Deze ambiguïteit is op zichzelf interessant, maar in de film wordt deze tweeslachtigheid door de personages niet verder onderzocht en als dan ook de onafhankelijke (verklaringen van de) “aandoeningen” niet ontwikkeld worden, is ook dit uiteindelijk een dood eind.

De zoektocht naar de killer blijft gelukkig nog wel een tijdje interessant, maar wanneer dan in de laatste acte, ondanks zijn anonimiteit in de echte zaak, toch nog een dader wordt aangewezen, verwordt de film definitief tot een ongeloofwaardige b-film. Er zitten wel meer verhaalelementen in de film die op zijn zachtst gezegd ongeloofwaardig zijn, maar deze onthulling spant toch echt de kroon.

Toch blijft de film, gek genoeg, lange tijd prima kijkbaar. Als toeschouwer ben je toch steeds benieuwd welke kant het verhaal op zal gaan, en de acteurs zijn degelijk genoeg om de kijker door het verhaal heen te leiden. Een fijn schmierende Michael Ironside is een welkome aanvulling op de cast, en zelfs Cary Elwes, die met zijn eeuwige babyface en lege blik meestal slecht vaart in serieuze rollen, doet het niet verkeerd. Zelfs Dushku blijft – hoewel ze nooit een Oscar voor haar prestaties zal ontvangen – redelijk overeind in de toch vrij lastige hoofdrol. Verder zitten er onder de oppervlakte wel aardige ideeën verborgen – zoals de psychologische implicaties wanneer blijkt dat Megan zelf indirect verantwoordelijk is voor de moorden – en is het kleurenpalet gepast koel en grauw (al is het wel jammer dat de dvd/blu-ray-uitgave maar een deel van dit beeld toont vanwege de verkeerde beeldverhouding op de disc). Kortom, ‘The Alphabet Killer’ voldoet best als tussendoortje op een druilerige zondagmiddag, maar je hoeft er niet direct voor naar de videotheek of winkel te rennen.

Bart Rietvink

Waardering: 2.5