The Amazing Transplant (1970)

Regie: Doris Wishman | 71 minuten | erotiek, misdaad | Acteurs: Juan Fernandez, Linda Southern, Larry Hunter, Olive Denneccio, Kim Pope

‘The Amazing Transplant’ is helaas allesbehalve “amazing”. Amazingly stompzinnig of slecht, wellicht, maar niet in de goede zin des woords. De film klinkt als hypercontroversieel, maar alleen het concept is heerlijk bizar en dolkomisch. De uitwerking blijkt ronduit saai te zijn. Afgezien van de onbedoelde humor in de film, is er geen enkele reden te bedenken dat de kijker zijn vingers aan dit abominabele product zou moeten branden. Links laten liggen is het devies.

Een groot probleem is dat de film nauwelijks enige creativiteit bezit, buiten het uitgangspunt van het verhaal. De film bestaat vrijwel uitsluitend uit interviews met vrouwen die Arthur heeft gekend, en flashbacks van die vrouwen over hun seksuele escapades met Arthur, die zij al dan niet vrijwillig hebben ondergaan. Dit gaat de hele film door totdat eindelijk de arts is bereikt die voor de operatie van Arthur verantwoordelijk was. Maar om de film nog even op te rekken is de rechercheur Bill, een oom van Arthur, wel erg summier in zijn interview en laat hij de belangrijkste vragen liggen. Hij doet sowieso vrij weinig bij de ondervraagden en de interviews zijn erg vervelend in beeld gebracht. Steevast wordt van de ondervraagde dames alleen de handen of het lichaam in beeld gebracht terwijl ze hun verhaal doen. Het is alsof later hele stukken dialoog zijn toegevoegd, waarvoor men niet opnieuw de betrokkenen wilde uitnodigen. Helemaal idioot wordt het wanneer Arthur eindelijk door Bill is opgespoord en er – gedurende zijn verhaal – continu (dezelfde) shots worden getoond waarin hij met zijn hoofd in zijn handen zit. En de reactieshots van Bill zijn ook om je te bescheuren, met opgetrokken wenkbrauwen of een blik alsof hij iets smerigs ruikt. Het is ook niet de meest subtiele of tactvolle rechercheur. Wanneer hij net het verhaal heeft aangehoord van een vrouw die verkracht is, die hierna in huilen uitbarst, zegt hij plotseling: “Ik moest maar weer eens gaan.”

Nee, de film straalt nu niet bepaald professionaliteit uit, met, naast het belabberde acteerwerk waarin zelfs de meest intens gevoelde dialoog voor lachstuipen zorgt, erg eigenaardige shotkeuzes en alleen het centrale uitgangspunt van de transplantatie als relevant verhaalelement. Er is geen spanning, geen controversiële beelden, geen hete erotiek… niets om de kijker te kunnen prikkelen. Zelfs de transplantatie zelf is uitermate droog en saai in beeld gebracht. Het enige grappige idee is dat deze transplantatie impliceert dat de ziel of het karakter van een mens verbonden is met zijn lichaam. Maar filosofische kwesties is wel het laatste waarin ‘The Amazing Transplant’ geïnteresseerd is.

Bart Rietvink