The Aristocrats (2005)

Regie: Paul Provenza | 89 minuten | komedie, documentaire | Met: Chris Albrecht, Jason Alexander, Hank Azaria, Steven Banks, Billy The Mime, Shelley Berman, Lewis Black, David Brenner, Mario Cantone, Drew Carey, George Carlin, Mark Cohen, Scott ‘Carrot Top’ Thompson, Billy Connolly, Pat Cooper, Wayne Cotter, Andy Dick, Frank DiGiacomo, Phyllis Diller, Susie Essman, Carrie Fisher, Joe Franklin, Todd Glass, Judy Gold, Whoopi Goldberg, Eddie Gorodetsky, Gilbert Gottfried, Dana Gould, Allan Havey, Eric Idle, Dom Irrera, Eddie Izzard, Richard Jeni, Jake Johannsen, The Amazing Johnathan, Alan Kirschenbaum, Jay Kogen, Sue Kolinsky, Paul Krassner, Cathy Ladman, Lisa Lampanelli, Richard Lewis, Wendy Liebman, Bill Maher, Howie Mandel, Merrill Markoe, Jay Marshall, Jackie Martling, Chuck McCann, Michael McKean, Eric Mead, Larry Miller, Martin Mull, Kevin Nealon, Taylor Negron, Otto Peterson, Rick Overton, Gary Owens, Owen Morse, Jonathan Wee, Penn Jillette, Teller, Peter Pitofsky, Emo Philips, Kevin Pollak, Paul Reiser, Andy Richter, Don Rickles, Chris Rock, Gregg Rogell, Jeffrey Ross, Jon Ross, Rita Rudner, Bob Saget, T. Sean Shannon, Harry Shearer, Sarah Silverman, Bobby Slayton, Dick Smothers, Tom Smothers, Doug Stanhope, Carrie Snow, David Steinberg, Jon Stewart, Larry Storch, Rip Taylor, Dave Thomas, Johnny Thompson, Peter Tilder, Bruce Vilanch, Fred Willard, Robin Williams, Steven Wright

Moppen tappen wordt vaak als een domme, flauwe vorm van humor gezien en dat beeld berust toch wel enigszins op de waarheid. Maar, het gaat natuurlijk niet om de mop zelf, maar om hoe je hem vertelt. In ‘The Aristocrats’ – vooral niet te verwarren met ‘The Aristocats’ van Disney – wordt dit duidelijk gemaakt door het vertellen van één en dezelfde mop door zo’n honderd bekende en minder bekende namen uit de comedy-wereld, van Bob Saget tot Chris Rock. De mop – die ook ’the aristocrats’ heet – kan op zich in drie zinnen verteld worden, maar dat is niet de bedoeling: de bedoeling is dat komieken – als ware zij jazzmuzikanten – gaan improviseren. En dat improviseren houdt in: zoveel mogelijk ranzigheid de revue laten passeren, ’the aristocrats’ is namelijk een vieze mop.

De film biedt meer dan alleen het keer op keer vertellen van die ene mop door verschillende mensen, er is getracht een heuse documentaire te maken, wat hier inhoudt dat de komieken ook vertellen waar ze de mop voor het eerst hoorden en wat ze ervan vinden. De eerste tien minuten van de film maken je erg benieuwd naar de mop (als je die nog niet kent), maar als je de mop eenmaal hebt gehoord valt deze nogal tegen. Sommige komieken die geinterviewd worden geven zelf toe dat het een slechte mop is en verschillende mensen zeggen dat de clou eigenlijk te zwak is voor de mop, ‘maar het gaat om de reis ernaartoe’. Hoe is die reis ernaartoe dan? In één woord: walgelijk. In de reis ernaartoe kom je langs uitwerpselen, incest en bestialiteit. Is dat nou grappig? Dat hangt nogal af van jouw persoonlijke gevoel voor humor. Uitwerpselen zijn gewoon vies en kunnen nog wel grappig ‘gemaakt’ worden, bestialiteit heeft dat absurde dat het lachwekkend kan maken, maar incest? Wanneer is incest grappig? En als de uitgebreide seksuele activiteiten die worden beschreven alleen nog walgelijk zijn, kun je dan niet beter iets van Marquis de Sade gaan lezen (of als je toch een film wilt zien: ‘Salò’ (1975) gaan kijken)?

Toegegeven, bij de tientallen versies van de mop zitten heus wel een paar grappige, vooral als de clou wordt aangepast (en de mop dus ‘verrast’, zoals een mop hoort te doen). Met anderhalf uur dezelfde mop valt men echter ook heel veel in herhaling. Als kijker krijg je het idee dat de mop een stuk leuker moet zijn om te vertellen dan om aan te horen. Een van de walgelijkste versies van de mop komt trouwens van Bob Saget, dat is pas echt shockerend. Deze film moet je alleen gaan kijken als je Bob Saget van een hele andere kant wilt zien, of als je een behoorlijke voorliefde voor vieze moppen hebt.

Emy Koopman

Waardering: 2

Bioscooprelease: 9 februari 2006