The Babysitters (2007)

Regie: David Ross | 85 minuten | drama, komedie | Acteurs: John Leguizamo, Katherine Waterstone, Cynthia Nixon, Andy Comeau, Denis O’Hare, Lauren Birkell, Alexandra Daddario, Louisa Krause, Halley Wegryn Gross, Ann Dowd, Spencer Treat Clark, Jason Dubin, Ethan Phillips, Paul Borghese, Anthony Cirillo, Harold Fort, Alexie Gilmore, Jensen Panettiere

David Ross schreef het scenario voor ‘The Babysitters’ en maakte zijn debuut als regisseur met deze gitzwarte komedie. ‘The Babysitters’ gaat over net niet volwassen meisjes, die onder leiding van hoofdpersoon Shirley (mooie rol voor Katherine Waterston, dochter van Sam Waterston), een behoorlijk lucratieve business weten te runnen in het tegen een financiële vergoeding behagen van mannen op middelbare leeftijd… O ja, en daarnaast passen ze ook nog op het kroost van die heren. De film begint in een houten cabin, waarin diverse meiden zich al dan niet met kleding aan bezighouden met een aantal mannen. De voice over stelt zich voor als Shirley Lyner, derdejaars scholiere op de Alfred E. Groves High School. Gekleed in een nauwelijks verhullend T-shirt, legt ze uit dat dit haar oppascentrale is, en dat het antwoord op de vraag “nee” is. Haar moeder is geen alcoholist, haar vader sloeg haar niet, en oom Steve heeft haar nooit misbruikt. Met andere woorden: Shirley is een doodnormale tiener, die bij toeval in deze bedrijfstak terecht is gekomen.

De film maakt dan een tijdsprong terug in de tijd. We leren Shirley kennen vlak voor ze opgehaald wordt door Michael Beltran (John Leguizamo), op wiens zoons ze moet passen. Met subtiele blikken en gebaren en minder subtiele gedragingen maakt ze duidelijk dat ze verliefd is op haar werkgever. Wanneer Michael haar terugbrengt wordt de ongemakkelijke stilte in de auto verstoord door het gerammel in Shirleys maag en als ze toegeeft dat ze maar één stukje pizza heeft gegeten biedt hij haar aan iets te gaan eten. Beiden bekennen nachtmensen te zijn en Shirley vraagt Michael hoe hij en zijn vrouw Gail (Cynthia Nixon) elkaar hebben leren ontmoet. Er hangt iets in de lucht: Shirley geeft aan dat ze niet op jongens van haar leeftijd valt, omdat die zo onvolwassen zijn en Michael laat weten dat het huwelijk met Gail in een sleur terecht is gekomen (iets dat in een eerdere scène overigens ook inzichtelijk is gemaakt). Ze zoenen en vanwege zijn schuldgevoel hierover geeft Michael Shirley een behoorlijke fooi. Het blijft echter niet bij zoenen.

De tweede keer dat Shirley oppast, op verzoek van Gail nota bene, wordt ze ontmaagd door Michael en houdt ze er tweehonderd dollar aan over. Michael kan zijn mond niet houden en vertelt het aan zijn vriend Jerry (Andy Comeau), die onmiddellijk opgewonden raakt bij het idee. Shirley regelt dat haar vriendin Melissa (Lauren Birkell) bij hem gaat oppassen en ze komen achteraf overeen dat Shirley twintig procent van de opbrengst krijgt. Het balletje gaat rollen, meer meisjes sluiten zich aan en het duurt niet lang of Shirley houdt een afsprakendatabase en boekhouding bij.

Hoe verderfelijk je het onderwerp tienerprostitutie ook mag vinden, in deze zwarte komedie komt het niet eens zo goddeloos over: misschien omdat Michael zo’n schatje is, waardoor je eigenlijk best begrijpt dat hij zijn heil bij Shirley zoekt. Zijn bedoelingen met haar lijken uiteindelijk ook serieuzer dan die van Shirley met hem. Vreemd genoeg heeft zij na verloop van tijd een heel volwassen houding ten opzichte van hun verhouding. Een minpuntje is dat Shirley wel snel van verliefde puber in een berekenende koele tante verandert, maar dit is eerder aan het script te wijten is dan aan haar prima acteerprestatie.

Sterke scènes zijn die waarin de naïeve Brenda (fantastisch geacteerd door Louisa Krause) thuisgebracht wordt door een al bijna even onzekere klant, die na de initiële schok van het misverstand besluit toch maar niet (of toch weer wel) van haar diensten gebruik te maken omdat ze zo mooi en puur moet blijven. Ook het etentje dat Gail en Michael bij zijn baas hebben, is een hoogtepunt, wanneer Gail verrukt uitroept dat ze “dezelfde babysitter hebben”. De blik van verstandshouding tussen de geschokte Michael en zijn geamuseerde baas is kostelijk. Daarnaast zijn de scènes in Shirleys school, wanneer ze ontdekken dat werkneemster Nadine een concurrerend bedrijfje op heeft gezet, erg vermakelijk: visueel sterk, geweldig hoe John Leguizamo hier acteert en de muziek (“Chedda” van Big City) is perfect gekozen. Ook de scène die daarop volgt waarin Shirley tegen de concurrentie zegt “You fuck no one, not even your prom date, without my say so,” staat als een huis.

De muziek geeft de film regelmatig een sterke droomachtige sfeer, terwijl het verhaal juist van het gehalte ‘gebaseerd op waargebeurde feiten’ is. De film komt zo realistisch en overtuigend over dat het helemaal niet zou verbazen als een dagboek van een tienermadam aan de basis van deze film had gelegen. “Het betaalt goed, maar dat is niet waarom ik het doe,” zei Shirley aan het begin. Wat haar motivatie dan wel is, is aan de kijker om te interpreteren, Ross bindt niet alle touwtjes bij elkaar. Toch is ‘The Babysitters’ een bijzonder verrassende film, met een onverwachte slotakte die als een mokerslag aankomt.

Monica Meijer