The Bachelors (2017)

Regie: Kurt Voelker | 99 minuten | komedie, drama | Acteurs: Odeya Rush, J.K. Simmons, Jean Louisa Kelly, Harold Perrineau, Julie Delpy, Charlie DePew, Jae Head, Kitana Turnbull, Tyrel Jackson Williams, Josh Wiggins, Spencer List, Tom Amandes, T.J. Ramini

Jonathan Kimble – beter bekend onder zijn initialen JK – Simmons is al jaren een betrouwbare en gewaardeerde karakteracteur. Hij is typisch zo’n acteur wiens naam minder blijft hangen dan zijn gezicht en die vooral schittert in bijrollen, veelal als autoritair figuur (vaders, leraren et cetera). Hoewel Simmons genoeg prijzen op zijn schouw heeft staan, kwam de ultieme bekroning op zijn carrière toen hij in maart 2015 een Oscar in de wacht sleepte voor zijn verpletterende bijdrage in het muziekdrama ‘Whiplash’ (2014). Uiteraard speelde hij ook in die film weer een bijrol, want daarin komt Simmons nu eenmaal vaak het beste tot zijn recht. In ‘The Bachelors’ (2017), geschreven en geregisseerd door Kurt Voelker (tevens de schrijver van het Keanu Reeves/Charlize Theron-vehikel ‘Sweet November’ uit 2001), speelt Simmons eens een keertje de hoofdrol. Ook hier kruipt hij in de huid van een leraar én vader, maar wel eentje die door het verdriet om zijn overleden vrouw totaal verkrampt is. Het leren omgaan met het overlijden van een geliefde is nooit eenvoudig, maar voor de door Simmons gespeelde Bill Palet en zijn tienerzoon Wes (Josh Wiggins) draait het puur om overleven.

Na een lang en gelukkig huwelijk van maar liefst 33 jaar, is Bills echtgenote Jeanie (Kimberly Crandall) plotseling komen te overlijden. Bill besluit direct het roer om te gooien en samen met zijn zoon Wes San Francisco in te ruilen voor een huurhuis in een buitenwijk van Los Angeles. In een nieuwe omgeving hoopt hij het verlies van zijn vrouw een plek te kunnen geven. Via zijn oude studievriend Paul (Kevin Dunn) krijgt hij een baan aangeboden aan de exclusieve middelbare school St. Martin’s, uitsluitend voor jongens, waar hij als wiskundeleraar aan de slag gaat. Ook Wes gaat naar die school. De draad van het leven lijkt weer te zijn opgepakt, maar schijn bedriegt. Beide mannen hebben het nog altijd erg moeilijk met het verlies van Jeanie. Bill dreigt in een zware depressie terecht te komen. Paul dingt erop aan dat Bill een psychiater, Dr. Rollins (Harold Perrineau), op zoekt. Die geeft hem medicijnen, maar die helpen hem niet. Wes maakt nieuwe vrienden en sluit zich, nogal tegen zijn zin, aan bij het atletiekteam van de school. Hij vindt school ineens een stuk interessanter zodra hij ontdekt dat tijdens bepaalde lessen ook meisjes van een nabijgelegen school aanwezig zijn. De lerares Frans Carine (Julie Delpy) vraagt hem één van die meisjes, Lacy (Odeya Rush), bijlessen te geven. De prikkelbare Lacy heeft zo haar eigen problemen en Carine hoopt haar een beetje in de gaten te kunnen houden door haar te koppelen aan de brave Wes. Bovendien raakt ze geïnteresseerd in Bill, die gevleid is door al die aandacht en een beetje los lijkt te komen uit zijn negatieve spiraal.

En zo ontwikkelen zich, parallel aan elkaar, twee romantische subplotjes: eentje rond vader en eentje rond zoon Palet. De focus blijft echter altijd liggen bij de rouwverwerking. Wanneer Carine iets te hard van stapel loopt, blijkt hoe zeer Bill nog altijd bezig is met Jeanie. Hij vindt het zo moeilijk om het verleden achter zich te laten, dat hij er letterlijk ziek van wordt. Daarbij heeft hij totaal geen oog voor hoe het met Wes gaat. Want ondanks het opbloeiende contact met Lacy, heeft ook Wes problemen met het verwerken van het verlies van zijn moeder. Maar misschien is het nog wel zwaarder voor hem om te zien hoe zijn vader aan zijn verdriet onderdoor gaat. Hij is bang dat hij straks, na zijn moeder, ook zijn vader verliest. Hij hoopt zijn vader eindelijk eens wakker te kunnen schudden uit het verleden.

‘The Bachelors’ is, ondanks zijn zware thema’s (naast rouwverwerking bijvoorbeeld ook zelfmutilatie en huiselijk geweld), een feelgoodfilm waarin het van meet af aan duidelijk is dat de problemen die vader en zoon ondervinden, overwonnen zullen worden. Maar om daar te komen moeten eerst de nodige hobbels genomen worden. ‘The Bachelors’ ontwikkelt zich op een vrij conventionele wijze en volgt de bekende paden. De personages hebben elk zo hun eigen emotionele wonden en of deze geheeld kunnen worden hangt af van de mate waarin ze begrip en medeleven kunnen ontwikkelen voor het lijden en het verdriet van de ander. Hoe voorspelbaar de film ook is, dankzij het oerdegelijke acteerwerk van de ervaren rasacteurs Simmons en Delpy – die niet eens volle bak hoeven te gaan om hun rollen overtuigend neer te zetten – is zelfs een middelmatig en zoetsappig plot als dit prima te pruimen. Verrassend sterk is de jonge Josh Wiggins, die in de rol van Wes een balans moet zien te vinden tussen zijn ontluikende verliefdheid, zijn verdriet om de dood van zijn moeder en zijn loyaliteit richting zijn depressieve vader. En dan hebben we het nog niet eens over die typische puberproblemen als onzekerheid, erbij willen horen en het zoeken naar een eigen identiteit waar hij mee worstelt. Rush zet eveneens een prima rol neer als de gekwetste Lacy die haar stekels opzet om haar kwetsbaarheid niet te tonen, maar zich langzaam toch openstelt voor de oprechte belangstelling van Wes.

Kurt Voelker heeft met ‘The Bachelors’ een film gemaakt die net even te braafjes en netjes verloopt, ondanks de enorme bak narigheid die de personages over zich heen krijgen. De film boet aan kracht in doordat we nooit twijfelen aan of alles wel op zijn pootjes terechtkomt. Daar staat tegenover dat het acteerwerk over de hele linie erg fijn is; verrassend genoeg worden ervaren rotten Simmons en Delpy hier voorbijgestreefd door hun veel jongere collega’s Wiggins en Rush.

Patricia Smagge

Waardering: 3

Bioscooprelease: 14 juni 2018
DVD-release: 11 oktober 2018