The Band’s Visit – Bikur Ha-Tizmoret (2007)

Regie: Eran Kolirin | 90 minuten | drama, komedie | Acteurs: Sasson Gabai, Ronit Elkabetz, Saleh Bakri, Khalifa Natour, Imad Jabarin, Tarak Kopty, Hisham Khoury, Francois Khell, Eyad Sheety, Shlomi Avraham, Rubi Moskovitz, Hilla Sarjon Fischer, Uri Gavriel, Avuha Keren    

Tijdens de eerste minuten van de film, waarin het ‘Alexandria Ceremonial Police Orchestra’ aankomt op een Israëlisch vliegveld, wordt direct de toon gezet. De groep mannen van de Egyptische fanfareband, in smetteloos lichtblauw uniform, steken vreemd af tegen hun omgeving als ze tevergeefs wachten op begeleiding en verdwaald rondlopen op het vliegveld. De onderlinge verhoudingen worden in deze beginfase ook duidelijk gemaakt; leider Tawfiq (Sasson Gabai) wil koste wat het kost serieus genomen worden door ‘zijn’ mannen, maar schiet hierin zijn doel voorbij waardoor de groep achter zijn rug om de draak steekt met hem. De knappe, jonge Khaled (Saleh Bakri) trekt zich als enige niets van Tawfiq aan en heeft vooral oog voor de mooie Israëlische meisjes.

Als de groep door een misverstand in het verkeerde plaatsje terechtkomt – wat blijkt zodra ze de bus uit zijn gestapt – worden ze opgevangen door de aardige en vrijgevochten Dina (Ronit Elkabetz), die het enige restaurantje in het treurige Bet Hanikva runt. Dina is extravagant en sensueel, precies de goede vrouw voor de opvang van de band. Ze bekommert zich over de opvang van de mannen en stelt haar eigen huis beschikbaar voor Tawfiq en Khaled. ‘s Avonds probeert iedereen zo goed en zo kwaad als het gaat iets te maken van de ongemakkelijke situatie: een aantal mannen komt midden in een gespannen gezinssituatie terecht; Khaled gaat met een paar jongeren mee en moet uiteindelijk de Israëli’s het goede voorbeeld geven hoe je een meisje verleidt. Dina neemt Tawfiq op sleeptouw en probeert hem te ontdooien, wat maar langzaam lukt. Leuk is de nostalgie die ze eigenlijk delen; hun gedeelde verleden van Arabische muziek en cinema, waardoor duidelijk wordt dat deze mensen meer met elkaar gemeen hebben dan ze in eerste instantie zouden willen toegeven. Regisseur Kolirin vertelt zelf over de vrijdagmiddagen in zijn jeugd waarin de hele familie – het hele land eigenlijk – binnen zat om zich onder te dompelen in de grootse Egyptische cinema van Omar Sharif en Phaten Hamama. Ook klassieke Arabische muziek was wijdverspreid en geliefd onder Israëli’s. Maar in de loop der jaren heeft MTV de plaats ingenomen van de concertregistraties en heeft Hollywood de Arabische cinema allang van de buis verbannen. Is het misschien daarom dat het voor veel Israëli’s zo moeilijk is de overeenkomsten met hun zuiderburen te erkennen? Het ideaalbeeld van ‘westerse’ maatschappij laat geen ruimte meer voor deze nuances, tot spijt van de regisseur. Hij toont daarom zonder opsmuk verschillen én overeenkomsten, botsingen maar ook toenadering tussen de mannen van het ‘Koninklijk Orkest Alexandrië’ en de verveelde Israëli’s uit het troosteloze woestijnstadje.

Conventionele plotvorming is er nauwelijks, maar persoonlijke aanpak en integere karakterstudie des te meer. Ook de muziek is prachtig; met klarinet, viool en vele andere Arabische instrumenten weten de mannen op het emotionele vlak te raken.

Ruby Sanders

Waardering: 4

Bioscooprelease: 21 februari 2008