The Barkleys of Broadway (1949)

Regie: Charles Walters | 104 minuten | komedie, musical | Acteurs: Fred Astaire, Ginger Rogers, Oscar Levant, Billie Burke, Gale Robbins, Jacques François, George Zucco, Clinton Sundberg, Inez Cooper, Carol Brewster, Wilson Wood,     

‘Kan niet acteren. Kan niet zingen. Kalend. Kan een beetje dansen.’ Zo luidde de reacties na de eerste audities van Fred Astaire. Hoe ver kun je ernaast zitten? Want Astaire mag dan pas laat zijn kansen hebben gekregen in Hollywood, hij wist wel uit te groeien tot een van de populairste musicalacteurs aller tijden. Zijn grootste kracht waren zijn onnavolgbare dansbewegingen, maar ook de chemie die hij had met zijn tegenspeelsters (die vaak jaren jonger waren dan hij) maakte veel van zijn films tot een succes. Vooral aan de zijde van de twaalf jaar jongere Ginger Rogers maakte Astaire furore bij het grote publiek. Tussen 1933 en 1939 maakten ze samen negen films, waarvan ‘Top Hat’ (1935) wellicht de bekendste is. Daarna vond Ginger het welletjes; ze had genoeg van musicals en wilde als serieus actrice aan de bak. Prompt won ze een Oscar voor haar rol in ‘Kitty Foyle’ (1940).

Toch zouden Fred en Ginger nog één keer samen schitteren in een musical. Tien jaar na hun laatste samenwerking (‘The Story of Vernon and Irene Castle’ uit 1939) schitterden ze in hun tiende film, ‘The Barkleys of Broadway’ (1949), tevens hun enige film in Technicolor. Aanvankelijk was de bedoeling dat Astaire de film zou maken met Judy Garland, als vervolg op het zo succesvolle ‘Easter Parade’ (1948). Maar Garland worstelde met psychische problemen en verslavingen en was niet in staat een film op te nemen. Rogers werd haar vervangster. Het verhaal van ‘The Barkleys of Broadway’ lijkt uit het leven gegrepen. Fred & Ginger spelen een stel dat op de bühne schittert maar achter de schermen voortdurend aan het kibbelen is. Hij, Josh Barkley, houdt van haar maar kan zich nog wel eens als een dwingeland opstellen en heeft voortdurend kritiek op zijn vrouw. Zij, Dinah Barkley, is onzeker en makkelijk te beïnvloeden. Ze zou dolgraag serieus willen worden genomen als actrice. Wanneer de gladde Franse regisseur Barredout (Jacques François) haar benadert voor een rol in zijn toneelstuk over de jonge jaren van acteerlegende Sarah Bernhardt, hapt ze toe. Tot groot ongenoegen van Josh.

Dat ‘The Barkleys of Broadway’ niet de bekendste film is van Fred & Ginger, heeft een reden. Het is niet hun beste werk. Het musicalgenre heeft natuurlijk vaak te kampen met voorspelbare, flinterdunne plots, daar is deze film geen uitzondering op. Scenarioschrijvers Betty Comden en Adolph Green zouden hun beste werk – ‘Singin’ in the Rain’ (1952) – drie jaar later maken. Maar als ook de liedjes wat tegenvallen, dan blijft er weinig over om er nog wat van ‘The Barkleys of Broadway’ te maken. Gelukkig kan de film rekenen op het gouden duo Fred & Ginger, die deze verder wat vlakke musical met hun uitstraling en onderlinge chemie overeind weten te houden. Astaire is verantwoordelijk voor het absolute hoogtepunt van de film, het tekstloze nummer ‘Shoes with Wings On’, waarin hij een fantastische dansact opvoert met schoenen. Een feest om te zien! Ook ‘They Can’t Take That Away from Me’ vormt een hoogtepunt. Beide nummers tonen aan hoe uitzonderlijk getalenteerd zowel Astaire als Rogers waren. Andere liedjes, zoals ‘My One and Only Highland Fling’ en ‘You’d Be Hard to Replace’, zijn heel wat minder aanstekelijk.

Naast Fred & Ginger heeft ook concertpianist Oscar Levant, die in feite zichzelf speelt, een aardige rol in deze musical. Als – hoe kan het ook anders – pianist en goede vriend van het tweetal geeft hij op gortdroge wijze commentaar op wat er om hem heen gebeurt. Dit komt nog het best tot uiting in het door het drietal tezamen gezongen ‘Week-End in the Country’. Drie goede songs, de chemie van Fred & Ginger en een aardige bijrol van Levant zijn natuurlijk niet genoeg voor de film om het hoofd boven water te houden. Wat ‘The Barkleys of Broadway’ vooral dwarszit, is een gebrek aan vaart (zeker in het middendeel, wanneer Dinah repeteert voor haar serieuze rol). De film, die 110 minuten duurt, had zeker met twintig minuten ingekort kunnen worden. Of nog beter; had die twintig overbodige minuten gevuld met bruisende, al dan niet komische interactie tussen het illustere duo Fred & Ginger. Hun dansacts, songs of onderling gekibbel had de film in elk geval zijn vaart teruggegeven. Nu is ‘The Barkleys of Broadway’ jammer genoeg een film die maar half geslaagd is en die doet terugverlangen naar klassiekers als ‘Top Hat’ en andere onbetwiste hoogtepunten uit de carrières van Fred Astaire en Ginger Rogers.

Patricia Smagge