The Black Phone (2021)

Recensie The Black Phone CinemagazineRegie: Scott Derrickson | 104 minuten | horror, thriller | Acteurs: Ethan Hawke, Mason Thames, Madeleine McGraw, Jeremy Davies, E. Roger Mitchell, Troy Rudeseal, James Ransone, Miguel Cazarez Mora, Rebecca Clarke, J. Gaven Wilde, Spencer Fitzgerald, Jordan Isaiah White, Brady M. Ryan, Tristan Pravong, Jacob Moran, Brady Hepner, Banks Repeta, Parrish Stikeleather

‘The Black Phone’ is gebaseerd op een kort verhaal van Joe Hill, een pseudoniem voor Joseph Hillström King, de zoon van de meest verfilmde horrorschrijver Stephen King. Regisseur Scott Derrickson, bekend van ‘Doctor Strange’ en de ‘Sinister’-films, heeft ook zijn ervaringen en mensen uit zijn kindertijd verwerkt in het script. Scott heeft deze vervolgens naar Ethan Hawke (‘Training Day’, ‘Sinister’) gestuurd om te lezen. Veel hoop dat Ethan geïnteresseerd zou zijn had hij niet, omdat laatstgenoemde al had laten weten dat hij niet herinnerd wilde worden als een slechterik. Daarom was Scott positief verrast toen hij een voicemail van Ethan ontving waarin hij zijn participatie bevestigde. Voor Madeline McGraw, die een van de hoofdpersonen speelt, was Scott zodanig onder de indruk, dat hij de filmproductie voor vijf maanden naar achteren heeft verschoven zodat het binnen haar planning paste. Dat dit een goede keus was, is evident van de acteerprestatie van Madeleine. ‘The Black Phone’ is een originele horrorthriller die je niet gemakkelijk zal vergeten, omdat het veel emotionele snaren raakt.

Het is 1978 en kinderen verdwijnen. Twee kinderen, Finney (Mason Thames) en Gwen (Madeleine McGraw), wonen in het gebied met een alcoholverslaafde vader die ook nog losse handen heeft. Zoals vele kinderen dat jammer genoeg ervaren, wordt Finney op school gepest. Alhoewel zijn zusje, Gwen, en goede schoolvriend, Robin, hem vaak beschermen, zijn de pesterijen een alledaagse dreiging. Finney heeft een erg goede band met Gwen ontwikkeld, een direct gevolg van de tirannie van hun vader. Echter, er is meer met Gwen aan de hand dat je met het blote oog ziet. Ze heeft namelijk dromen die soms uitkomen, een gave die ze van haar overleden moeder heeft geërfd. Op een avond komt Finney niet thuis. The Grabber, zoals de ontvoerder bekend staat, heeft weer toegeslagen. Alleen, dit keer gaan we met Finney mee en zien we wat er met alle andere kinderen is gebeurd. En de gruwelen die Finney te wachten staan.

In eerste instantie klinkt het verhaal standaard: een enge man ontvoert kinderen en sluit ze op in kelders. We denken aan koude stenen, zwarte aarde en gebroken nagels. Het is een beeld dat al zoveel in films is gebruikt. Maar, net zoals de lekkerste gerechten kleine variaties van het origineel zijn, is de plot van ‘The Black Phone’ ook net anders dan we normaliter gewend zijn. Tegelijkertijd wordt de focus vooral op Finney gelegd. Hoe gaat hij met de situatie om? Hij is immers een geplaagde en gepeste jongen, het zwakke vogeltje dat de hulp van zijn zusje nodig heeft om de pesterijen het hoofd te bieden. En nu is hij in de meest enge situatie denkbaar, waarin zelfs de sterksten worden gereduceerd tot een hoopje bibberend snot.

De filmsetting past goed bij het onderwerp. Ook de sepia kleurtonen, die aan films uit de jaren 70 doen denken, dragen bij aan het grillige gevoel van het mysterieuze kwaad dat ronddwaalt tussen de huizen die een verdriet te verwerken hebben. Scott Derrickson heeft ook gebruik gemaakt van Super 8 camerabeelden die, binnen de context van de film, erg goed werken. Elementen uit de films ‘Sinister’ zijn herkenbaar. Echter, de echte kracht van de film, zit in de karakters. Alhoewel Mason Thames de hoofdrol vertolkt, wordt hij overschaduwt door Madeleine McGraw die met haar aanstekelijke jeugdigheid, vuur en acteertalent de aandacht opeist. Het is duidelijk waarom regisseur Scott Derrickson vijf maanden op haar heeft gewacht. Het is wel zo dat Mason Thames de moeilijke taak heeft om de kijker mee te nemen in alle gradaties van angst, hoop en hopeloosheid die zijn karakter doormaakt. En dit doet hij goed. Een eervolle vermelding gaat uit naar Jeremy Davies (als Terrence) die in eerste instantie, als vader van Finney en Gwen, een simpel eendimensionaal karakter lijkt te zijn. Echter, naarmate de film vordert en de diepere lagen van zijn persoon tot uiting komen geeft de film een best complex beeld weer. Van alle karakters is de zijne het beste geschreven. Ethan Hawke (The Grabber) als het gemaskerd kwaad heeft hier een relatief simpele rol. Met een masker op kun je niet veel communiceren en moeten we het doen met het vóórkomen dat, toegegeven, best verontrustend is.

‘The Black Phone’ is als een tot leven gekomen koude rilling waarbij de personages, zoals Vergilius Dante ons door de lagere regionen van de hel begeleidt, de kijker meenemen door de donkere emoties die we als horrormasochisten graag ervaren. Alhoewel het verhaal enige, en soms belangrijke, mankementen bevat, worden deze snel vergeven ten behoeve van het momentum die deze heeft. De film is als een rollercoaster die door een donkere tunnel raast, zonder dat je weet of er een einde komt aan het duister. De plot is eentje zoals we dat weinig hebben gezien, en dat maakt het de moeite waard. Tegelijkertijd moet de film het meer hebben van de acteertalenten dan van het verhaal zelf. De structuur is er jammer genoeg eentje die we in de meeste films herkennen. Dit wordt duidelijk wanneer je de film hebt gezien. Voor de horrorfans is dit een aanrader omdat het, qua plot, interessante elementen bevat. Ook voor de niet-horrorfans is een plezant smaakje aan dit gerecht gevoegd.

Gerold Kort

Waardering: 3

Bioscooprelease: 28 juli 2022
PVOD-release: 19 oktober 2022
VOD-release: 2 november 2022 (Pathé Thuis)
DVD- en blu-ray-release: 2 november 2022