The Boogeyman (1980)

Regie: Ulli Lommel | 75 minuten | horror | Acteurs: Suzanna Love, Ron James, John Carradine, Nicholas Love, Raymond Boyden, Felicite Morgan, Bill Rayburn, Llewelyn Thomas, Jay Wright, Natasha Schiano, Gillian Gordon, Howard Grant, Jane Pratt, Lucinda Ziesing, David Swim

‘The Boogeyman’ is slasher, spookverhaal en occult psychologisch drama in één, zonder dat één van de drie overheerst. Dit levert een film op die op zijn minst apart te noemen is, maar van tijd tot tijd helaas ook onduidelijk. De film doet denken aan de slasher door de manier waarop voor het plot irrelevante bijfiguren één voor één worden vermoord door een anonieme moordenaar. De film is een spookverhaal doordat het verhaal draait om een mysterieuze spiegel die een duistere kracht lijkt te herbergen en de film herinnert aan een occult drama, omdat hoofdpersoon Lacey van tijd tot tijd bezeten lijkt te zijn door een demon. Het is deze vreemde mix die de film soms lastig te begrijpen maakt. Niet zozeer op het gebied van het plot, maar meer op het gebied van de aannemelijkheid, want net wanneer men als kijker heeft geaccepteerd dat het zich allemaal in Lacey’s hoofd afspeelt wordt het duidelijk dat er echte doden vallen en net wanneer men heeft geaccepteerd dat het hier om een geestverschijning gaat komt er een priester om de hoek kijken en zoekt de film een oplossing voor het conflict in een religieuze hoek. Waar het uiteindelijk in resulteert is een eclectische mix met een vreemd tintje.

Eclectische mix of simpelweg slecht geschreven, de vreemde wendingen in de plot zijn het enige wat er te klagen valt over ‘The Boogeyman’. Verder is de film een uitstekend voorbeeld van de onafhankelijke horrorfilm uit de jaren 80. De karakters hebben diepgang, de acteurs leven zich in, de muziek is uitstekend en het verhaal heeft meer om het lijf dan moord en doodslag alleen.

Vooral de diepgang die men terugziet in de karakters en in het verhaal onderscheiden ‘The Boogeyman’ van veel andere low-budget producties uit de jaren 80, die vaak een voorliefde hadden voor het oppervlakkige. Had ‘The Boogey Man’ het alleen moeten hebben van zijn moordscènes en special effects, dan was het een trage en bovenal saaie film geweest. Suzanna en Nicholas Love weten echter prima raad met de rol van een broer en zus die een verschrikkelijke jeugd hebben gehad en hierdoor moeite hebben om te functioneren in een typisch Amerikaans dorpje waar men het gezin als de hoeksteen van de samenleving beschouwt en men de donkere kanten van het gezinsleven liever niet bespreekt. Lacey wil dolgraag gelukkig zijn met haar gezinnetje en doet hard haar best om zich aan te passen, maar het verleden blijft haar achtervolgen en zo wordt de film tevens een metafoor voor hoe een traumatische gebeurtenis iemand onomkeerbaar kan beschadigen en de strijd die het alledaagse leven hierdoor kan worden. Wellicht geen universeel thema, maar dat maakt de film juist persoonlijk en dat is de verdienste van de onafhankelijke film: persoonlijke verhalen vertellen waarvoor geen ruimte bestaat binnen het reguliere bioscoopaanbod.

Wat de film tevens aantrekkelijk maakt is de typische jaren 80 stijl. Vooral de sinistere electronica van Tim Krog op de achtergrond spreekt boekdelen en herinnert aan een tijdperk toen synthesizers de dienst uitmaakten in de muziekwereld. Eveneens leuk om terug te zien is de typische belichting, waarbij er met volle kleuren gehele kleurvlakken binnen het kader van het scherm worden gevormd, met een voorkeur voor onnatuurlijke tinten. Het maakt het allemaal fantastisch plastic, maar geeft de film in esthetisch opzicht juist een meerwaarde, doordat de film als kunstwerk wordt benadrukt.

‘The Boogeyman’ is een intelligente horrorfilm die de gloriedagen van de onafhankelijke film voor 75 minuten doet herleven. De plot mag hier en daar wat vreemd in elkaar zitten, het blijft bovenal een persoonlijke film waarin een onconventioneel thema wordt belicht en waarin de tijd wordt genomen om dit thema uit te werken. Tel daar de charmante jaren 80 sfeer bij op en men heeft een film die geen enkele liefhebber mag missen.

Sander Colin

Waardering: 4

Bioscooprelease: 11 juni 1981