The Borgia – Los Borgia (2006)

Regie: Antonio Hernández | 120 minuten | biografie | Acteurs: Sergio Peris-Mencheta, Lluís Homar, Sergio Múñiz, María Valverde, Eloy Azorín, Linda Batista, Roberto Álvarez, Marco Bocci, Antonio Dechent, Roberto Enríquez, Fabio Grossi, Antonio Hernández, Lucía Jiménez, Giorgio Marchesi, Diego Martín, Ángelina Molina, Miguel Ángel Muñoz, Ester Ortega, Eusebio Poncela, Katy Louise Saunders, Javier Tolosa, Federico Torre, Benedetta Valanzano, Antionio Valero, Vanni, Paz Vega, Enrique Villén   

Het is een grote dag voor de familie Borgia als Rodrigo Borgia wordt gekozen tot paus Alexander VI. Nu kan er serieus begonnen worden om de andere machtige families, in wat later Italië zou worden, te onderwerpen aan het gezag van de Borgia’s en ten gunste van hen rijkdommen en grondgebied te verwerven. Rodrigo heeft zich nooit aan het celibaat gehouden en heeft drie zonen en een dochter die hij op het schaakbord van de macht heen en weer kan schuiven. Er worden strategische huwelijken gesloten die even gemakkelijk weer worden ontbonden, landgoederen worden toegekend maar ook zonder pardon weer geconfisqueerd en op een moord of ontvoering meer of minder wordt niet gekeken.

De benoeming van zijn zoon César tot kardinaal pakt echter rampzalig uit. César is een vechtjas en voelt zich doodongelukkig met zijn rol als geestelijke. De jaloezie op zijn broer Juan, in zijn ogen een mislukkeling op militair gebied, neemt zulke vormen aan, dat hij hem zelfs vermoordt. En dan krijgt het schrikbewind van de Borgia’s pas echt zijn beslag met iemand die voor niets of niemand bang is en lijkt te genieten van zijn gruweldaden. Maar er zijn altijd anderen die net zo machtsbelust zijn en evenmin scrupules kennen en dat ondervindt ook de machtige César Borgia.

De film richt zich vooral op de menselijke kant van deze beruchte familie met natuurlijk veel seks en geweld, we hebben het wel over de Borgia’s, maar het blijft allemaal vrij onschuldig. Maar vreemd genoeg gaat het juist mis door de poging van de regisseur om de kijker een menselijk drama voor te schotelen. Het acteerwerk is hiervoor veel te vlak en de verhaallijn te gekunsteld met de overbekende kunstgreep van het heen en weer springen in de tijd om iets spannend te maken of juist niet. Al dit gepriegel levert gewoon niets op. Positieve uitzondering is Lluís Homar. Met milde ironie maar vooral erg smakelijk speelt hij de machtswellusteling die het heerlijk vindt om te intrigeren. En door de manier waarop hij geniet van de vrouwen in zijn bed en de orgies die hij in het Vaticaan organiseert moet je nog oppassen dat je niet denkt: ach, laat die man toch…

Een van de weinig lovenswaardige aspecten is de genuanceerde manier waarop Lucrezia wordt geportretteerd. Met haar weinig vleiende reputatie in de geschiedenisboeken is ze hier het slachtoffer van de chicanes van haar vader en broer César. Tegelijkertijd blijft het fraai in het midden hangen of ze nu wel of niet een incestueuze relatie met hen beiden onderhield. Jammer dat het acteerwerk van María Valverde weinig meer is dan een beetje mooi zitten wezen waardoor dit spannende balanceren tussen waarheid en mythe net als de rest van de film in goede bedoelingen blijft steken.

De aankleding is daarentegen beeldschoon. De kostuums en de interieurs zijn werkelijk adembenemend en er zijn duidelijk kosten nog moeite gespaard om een zo getrouw mogelijk beeld te schetsen van die tijd met ook nog eens een flinke schep er bovenop. Het geheel doet dan ook denken aan een prachtig koffietafel boek dat fijn is om door te bladeren en je te verlustigen aan de mooie plaatjes, maar dat nergens uitnodigt om je serieus te verdiepen in de begeleidende teksten.

Diana Tjin-A Cheong