The Breed (2006)

Regie: Nicholas Mastandrea | 87 minuten | horror, thriller | Acteurs: Michelle Rodriguez, Oliver Hudson, Taryn Manning, Eric Lively, Hill Harper, Nick Boraine, Lisa-Marie Schneider

‘A Wes Craven Production’ schreeuwt de cover van ‘The Breed’. Wes Craven, regisseur van films als ‘A Nightmare on Elm Street’ (1984) en ‘Scream’ (1996), heeft in horrorland een mooie reputatie opgebouwd, maar wie hierdoor bij ‘The Breed’ wat bijzonders verwacht komt bedrogen uit.

In de film gaan twee broers met een vriend en twee vriendinnen naar een eiland waar hun overgrootvader ooit vertoefde. Een verlaten eiland natuurlijk, inclusief een nogal troebel verleden. Er werden honden gefokt, daar is een einde aan gekomen maar het hoe en waarom hiervan weten de vrienden niet. Ze kunnen zich er niet aan storen, want alles op het eiland lijkt mooi en leuk en bovendien hebben ze het hele eiland voor zich alleen. Een groot, gezellig huis, exclusieve wijnen en allerlei mogelijkheden tot recreatie maken het feest compleet. Maar schijn bedriegt, want zoals van een horror verwacht mag worden breekt al gauw de heibel los. Het gevaar komt van gemuteerde honden die met een reeks aanvallen de groep terroriseren. Van het eiland vluchten lijkt onmogelijk en de vrienden moeten de confrontatie aan.

Het is een weinig verheffend verhaal. Enige vorm van originaliteit is hier dan ook ver te zoeken en ‘The Breed’ lijkt er een sport van te maken zoveel mogelijk cliché’s uit het genre in de film te stoppen. En het moet worden gezegd; daar slaagt de film glansrijk in. Onopgemerkt geloer vanuit de bosjes, wiegend vanachter de bladeren, fatale eenmanstochtjes, schreeuwende slachtoffers die met hun armen naar voren gespreid de bosjes in worden getrokken door een onzichtbare vijand én mooie dames die meerdere malen een excuus voor bikini weten te vinden. De horrorliefhebber is het allemaal ongetwijfeld bekend.

‘The Breed’ neemt overal een voorbeeld aan en is zelf vooral het voorbeeld van hoe het niét moet. De film speelt niet met de cliché’s maar volgt ze nogal plichtmatig op, waardoor het geheel al snel veel weg heeft van een saaie stijloefening, met de ene herhaling na de andere. De honden gaan vervelen en de reeks van aanvallen beginnen op een gegeven moment zo in frequentie toe te nemen dat ze enige effectiviteit rap verliezen. Want eng of verontrustend wordt het nergens.

Een van het handjevol pluspuntjes is dat er van special effects nauwelijks sprake is. De honden zijn gewoon echte honden: het oogt wat dat betreft redelijk geloofwaardig. Een aantal scènes wordt op deze manier aardig in beeld gebracht. Ook neemt ‘The Breed’ zich gelukkig niet al te serieus. Het moment dat John (Oliver Hudson) per ongeluk Nicki (Michelle Rodriguez) licht verwondt met een pijl en boog is daar een goede indicatie van, en de mondhoeken gaan omhoog als de verbeten blik van John in beeld komt.

En eigenlijk is hier alles wel mee gezegd. Er gebeurt weinig bijzonders in ‘The Breed’ en wat er wel gebeurt is zo weinig zeggend dat het snel weer vergeten kan worden. Het grapje is inmiddels overal wel gemaakt maar het is waar: ‘The Breed’ heeft meer weg van een makke puppy dan van een bloeddorstige herdershond. Werkelijk niets jaagt hier ook maar enige angst aan. ‘The Breed’ is nogal tam en dat kost de film de kop, geproduceerd door Wes Craven of niet.

David Croese