The Buccaneers (1995)

Regie: Philip Saville | 275 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Sophie Dix, Rosemary Leach, Carla Gugino, Mira Sorvino, Alison Elliott, Rya Kihlstedt, Gwen Humble, Conchata Ferrell, Cherie Lunghi, Peter Michael Goetz, Elizabeth Ashley, James Rebhorn, Ronan Vibert, E. Katherine Kerr, Dinsdale Landen, Bev Willis, Sienna Guillory, Emily Hamilton, Jenny Aguter, Mark Tandy, Connie Booth, Greg Wise, Michael Kitchen, Richard Huw, Gresby Nash, Matt Patresi, Stephen Billington, James Frain, Sheila Hancock, Stephen Reynolds, Diana Blackburn, Alister Cameron, Alberto Ginelli, Margery Withers, Vicky Blake, David Neilson, Richard Cubison, Karen Ascoe, William Tapley, Martin Milman, Roger Brierley, Lloyd McGuire, Christopher Owen

De serie ‘The Buccaneers’ komt van oorsprong uit 1995, toen de grootste Britse kostuumdramafabrikant, de BBC, de succesformule voor een mooie literatuuradaptatie weer een beetje in de vingers begon te krijgen na een moeilijke tijd. Het resultaat is een mierzoete serie die voldoet aan alle clichés die de meeste mensen waarschijnlijk van kostuumdrama’s hebben. Begeleid door zoetsappige muziek krijgen we beelden te zien van mensen die ronddartelen in kostuums vol tierelantijnen, met op de achtergrond enorme landhuizen in weelderige landschappen. En natuurlijk worstelen alle personages volop met de liefde.

‘The Buccaneers’ is een verfilming van een gelijknamig werk van de Amerikaanse schrijfster Edith Wharton (1862 – 1937), die ook onder andere ‘The House of Mirth’ en ‘The Age of Innocence’ schreef. Van deze laatste roman verscheen in 1993, vlak voordat de BBC ‘The Buccaneers’ verfilmde, een succesvolle verfilming door Martin Scorsese, die bij velen interesse voor het werk van Wharton teweegbracht. Een opmerkelijk feit is dat ‘The Buccaneers’ nooit door Wharton is afgemaakt, omdat zij stierf voordat het werk voltooid was. Wharton-kenner Marion Mainwaring maakte het boek in 1993 af, wat toevallig ook het jaar was dat de BBC scenarioschrijfster Maggie Wadey vroeg om het verhaal af te maken en te adapteren voor een televisieserie. Hierbij baseerde Wadey zich op aantekeningen die Wharton had gemaakt over hoe ze wilde dat het verhaal af zou lopen.

Deze zesdelige serie begint in Amerika, waar vier jonge Amerikaanse meisjes (in het boek zijn het er overigens vijf) die tot de ‘nouveau riche’ behoren door de high society van New York met de nek aan worden gekeken. Het gaat hier om de zusjes Virginia en Nan St George (Alison Elliott en Carla Gugino) en hun vriendinnen Lizzy Elmsworth (Rya Kihlstedt) en Conchita Closson (Mira Sorvino). Conchita verlooft zich met Lord Richard (Ronan Vibert), een Engelsman die haar meeneemt naar zijn familie in Engeland. Al gauw gaan ook Virginia, Nan en Lizzy naar Engeland, waar ze tijdens het seizoen in Londen een adellijke, Britse huwelijkspartner aan de haak hopen te slaan. Met hen mee reist Laura Testvalley (Cherie Lunghi), de Engelse gouvernante van de nog erg jonge Nan. Al snel weten alle vriendinnen een rijke man voor zich te winnen, en het is vooral Nan die de jackpot lijkt te hebben gewonnen: zij trouwt met de schatrijke hertog Julius Folyat (James Frain). Maar al gauw beginnen zich problemen voor te doen in de huwelijken van de meisjes.

Zoals vaak het geval is als er een literair werk van een klassieke schrijver wordt geadapteerd voor televisie, viel ook ‘The Buccaneers’ lang niet bij iedereen in goede aarde. De productie was door de BBC gemaakt in samenwerking met de Amerikaanse productiemaatschappij WGBH Boston, en een kritiekpunt was dat de serie hierdoor te Amerikaans, te glamoureus, te happily ever after was. Wie het werk van Edith Wharton kent weet dat zij niet bepaald bekend stond om de goede afloop in haar verhalen. Toch heeft Wadey aan ‘The Buccaneers’, zonder al te veel hierover te verklappen, een (volgens critici) té happy ending gegeven. Een ander kritiekpunt is dat er ‘moderne’ onderwerpen in het verhaal aangebracht zijn, die niet in het oorspronkelijke werk van Wharton voorkomen, zoals verkrachting en homoseksualiteit. Maggie Wadey verdedigde haar scenario door te beweren dat zij deze thema’s wel toe móést voegen om het plot te moderniseren en het verhaal beter te helpen voortvloeien. Hiermee gaf ze de personages bijvoorbeeld duidelijkere drijfveren mee dan ze hadden in het origineel, waarmee ze hun handelingen in het verhaal beter kon motiveren.

Maar, kritiek of niet, feit is dat ‘The Buccaneers’ één van de meest prachtige kostuumdrama’s is die ooit gemaakt zijn. Ondanks het feit dat alles nogal clichématig is neergezet (Engelsen zijn stijve harken die niets anders doen dan uitgebreide picknicks en high tea’s houden in idyllische landschappen) is duidelijk dat er een ontzettend groot geldbedrag is gestoken in de tot in de puntjes verzorgde aankleding van deze gigantisch groots opgezette serie. Het grootste deel is op locatie gefilmd, waardoor de meest schitterende landschappen en statige huizen het decor vormen voor het verhaal. Ondanks dat het allemaal pracht en praal is dat we te zien krijgen, is het niet alleen maar ‘lucht’, maar zit er ook genoeg dramatische diepgang in, ook al doet het soms qua thematiek een beetje soapachtig aan. In de eerste paar delen is het nog vooral vrolijkheid en luchtigheid die de boventoon voeren, maar net als je denkt dat zoveel zoetsappigheid je teveel gaat worden, begint het verhaal interessanter te worden, doordat blijkt dat onder al deze luchtigheid heel wat dramatiek en tragiek schuil gaat.

‘The Buccaneers’ is een topper in zijn genre, maar iemand die geen liefhebber is van het kostuumdrama kan de serie beter links laten liggen. Wie wel een liefhebber is mag deze schitterende serie absoluut niet aan zich voorbij laten gaan!

Franka Kersten