The Cable Guy (1996)
Regie: Ben Stiller | 96 minuten | komedie, drama, thriller | Acteurs: Jim Carrey, Matthew Broderick, Leslie Mann, Jack Black, George Seagal, Diane Baker, Ben Stiller, Eric Roberts, Janeane Garofalo, Andy Dick, Harry O’Reilly, David Cross, Owen Wilson, Keith Gibbs, Tommy Hinkley, Shawn Michael Howard, Jeff Kahn, Misa Koprova, Paul Greco, Cameron Starman, Kathy Griffin, Kyle Gass
Jim Carrey mag dan een comedian pur sang zijn, met een rubberen gezicht, een lichaam van elastiek en een indrukwekkende reeks gekke bekken en stemmetjes; zijn beste rollen zijn vaak juist die waarin hij iemand speelt waar een zweem van tragiek omheen hangt. ‘The Truman Show’ (1998), ‘Man on the Moon’(1999) en ‘Eternal Sunshine of the Spotless Mind’ (2004); dat zijn de films waarin Carrey laat zien meer in zijn mars te hebben dan alleen maar de lolbroek uithangen. Helaas scoort hij met komedies behoorlijk aan de Box Office en dus wordt Carrey vooral voor lollige films gevraagd. ‘The Cable Guy’ uit 1996 heeft misschien een wat duistere sfeer ten opzichte van de meeste films van Jim Carrey, vanwege het obsessieve karakter van het centrale personage, maar is bedoeld als komedie. De film deed de bioscoopkassa’s aardig rinkelen, maar werd door de (meeste) critici neergesabeld. Geen wonder, want Carrey en zijn tegenspeler Matthew Broderick zijn niet het meest innemende filmduo.
Broderick speelt Stephen, een dertiger die pas geleden door zijn vriendin (Leslie Mann) het huis is uitgezet en nu zijn eigen appartementje betrekt. En aangezien een flat van een vrijgezelle jongeman niets is zonder kabeltelevisie, belt hij de kabelmaatschappij op om dit te regelen. Veel te laat arriveert Chip Douglas alias ‘The Cable Guy’ (Jim Carrey) en hoewel Stephen hem maar een vreemde vogel vindt, klaart Chip de klus. Hij regelt bovendien een paar extra zenders, dus waarom zou Stephen erover klagen. Wat hij niet weet is dat Chip wanhopig op zoek is naar een vriend en dat hij zijn oog op Stephen heeft laten vallen. Wat hem betreft zijn de twee nu beste vrienden en The Cable Guy zoekt zijn ‘slachtoffer’ vanaf hun eerste ontmoeting dan ook te pas en te onpas op. Stephen kiest liever zelf zijn vrienden uit en probeert dit op een zo subtiel mogelijke wijze aan Chip duidelijk te maken. Zijn pogingen om van de door hem geobsedeerde Cable Guy af te komen, hebben echter rampzalige gevolgen…
Het is de grootste nachtmerrie van veel mensen: je bent een keer aardig tegen iemand en voor je het weet kom je nooit meer van hem af. Je hebt een stalker! Begin jaren negentig waren films rond stalkers en andere obsessieve types – denk aan ‘Single White Female’ (1992), ‘The Hand that Rocks the Cradle’ (1992) en ‘Fear’ (1996) – erg populair. ‘The Cable Guy’ lijkt een parodie op deze films, maar pakt helaas niet zo uit zoals regisseur Ben Stiller bedoeld had, om de simpele reden dat de film totaal niet grappig is. Natuurlijk is het de bedoeling dat Chip een vervelende verschijning is, maar Carrey doet zulke wanhopige pogingen om grappig over te komen, dat het uitnodigt om de film gewoon maar helemaal uit te zetten. En dat zal toch niet de bedoeling zijn. Wat ook niet echt helpt is dat Broderick zo’n saaie, kleurloze protagonist neerzet dat hij zo mogelijk nog vervelender is dan Carrey. Twee onsympathieke centrale personages, nauwelijks grappen die de moeite waard zijn en een flinterdun verhaal; er blijft niet veel van ‘The Cable Guy’ over om van te kunnen genieten.
Wie goed kijkt bespeurt gelukkig nog wat leuke visuele grapjes op de vele tv-schermen die voorbij komen. Leukste van alles is nog de fake rechtszaak, waarin een voormalig kindsterretje terechtstaat voor de moord op zijn tweelingbroer (beide gespeeld door Stiller zelf). De zaak komt, naarmate de film vordert, tot een climax. Ook de parodie op Star Trek is heel aardig. Het zijn de spaarzame hoogtepuntjes in een verder helaas nauwelijks grappige komedie.
Patricia Smagge
Waardering: 2
Bioscooprelease: 14 november 1996