The Color Purple (1985)

Regie: Steven Spielberg | 154 minuten | drama | Acteurs: Danny Glover, Whoopi Goldberg, Margaret Avery, Oprah Winfrey, Willard E. Pugh, Akosua Busia, Desreta Jackson, Adolph Caesar, Rae Dawn Chong, Dana Ivey, Leonard Jackson, Bennet Guillory, John Patton Jr.

De Oscaruitreiking van 1985 kende een grote winnaar en een grote verliezer. Zowel Sidney Pollacks ‘Out of Africa’ als Steven Spielbergs ‘The Color Purple’ sleepten 11 nominaties in de wacht. ‘Out of Africa’ verzilverde er 7, waaronder die voor beste film en beste regie. En ‘The Color Purple’? Die bleef met lege handen achter. Resteert de vraag: hoe terecht was dat?

In ‘The Color Purple’ ontmoeten we de Afro-Amerikaanse zusjes Celia en Nettie. Aan het begin van de vorige eeuw wonen ze met hun creepy vader op een boerderij in het zuiden van de Verenigde Staten. Nadat hij haar twee keer heeft bezwangerd, biedt Celia’s vader de daaruit voortkomende baby’s aan ter adoptie. Celia huwt hij uit aan een weduwnaar, vooral om voor diens kinderen te zorgen. Niet lang daarna loopt Nettie weg bij haar vader, en gaat op weg naar Celia en haar kersverse echtgenoot.

De film is nog maar net onderweg als we al op dit punt zijn aanbeland. Daarna gaat het pas echt los. Nettie verdwijnt opnieuw, Celia raakt bevriend met een buurtgenote, die verdwijnt ook, een minnares van haar echtgenoot komt langs, er is gedoe met een kroeg, gedoe met een burgemeestersvrouw en nog veel meer gedoe. Wat meteen verklaart waarom deze adaptatie van de roman van Alice Walker zo’n 2,5 uur klokt.

Hoewel de kijker zich waarschijnlijk prima vermaakt in die 2,5 uur, houdt de kwaliteit van deze moderne klassieker niet over. Het scenario is rommelig, met grote sprongen in de tijd en met karakters die je nooit helemaal doorgrondt. De film kent naast (enigszins) uitgewerkte karakters een groot aantal karikaturen, waarvan de burgemeestersvrouw de meest ergerniswekkende is. Bovendien is de toon zelden consistent. We gaan van diep, soms overdreven, drama naar uitgelaten humor, waarbij we vooral veel slapstick voor de kiezen krijgen. Ook de acteerprestaties zijn zelden overtuigend, met Whoopi Goldberg als geweldig acterende uitzondering.

Hier tegenover staan de sfeervolle beelden van Georgia, de prettig pastorale sfeer, het episch karakter, plus een paar staaltjes van humor waar we wél om kunnen lachen. Ondanks de vele mierzoete scènes, weet het drama je soms hard te raken. Bovendien heeft deze film over de emancipatie van Afro-Amerikaanse vrouwen het hart op de juiste plaats. Het resultaat is een onevenwichtig maar ambachtelijk drama. Vermakelijk? Zeker. Oscarwaardig? Niet echt.

Henny Wouters

Waardering: 3

Bioscooprelease: 10 september 1986