The Comfort of Strangers (1990)

Regie: Paul Schrader | 104 minuten | drama, thriller | Acteurs: Natasha Richardson, Rupert Everett, Helen Mirren, Christopher Walken

Sommige films laten je na afloop achter met een compleet verward gevoel. Waar ging het nu eigenlijk over? Waar heb ik naar zitten kijken en vond ik het nu wel of niet een goede film? Je raad het al, ‘The Comfort of Strangers’ is zo’n film die moeilijk te plaatsen is.

De prent begint als een soort relatiedrama waarin Mary (Richardson) en Colin (Everett) geïntroduceerd worden. Het valt al snel op dat de twee relatieproblemen hebben. De extraverte Mary kan geen vat krijgen op de afstandelijke, in zichzelf gekeerde Colin. In het prachtige Venetië hopen de twee hun relatie nieuw leven in te blazen. Als Mary en Colin na een nachtelijke wandeling verdwalen, ontmoeten ze een geheimzinnige Venetiaan (Walken). Deze man dringt zich aan het koppel op, wat resulteert in een afstandelijke vriendschap. Maar wat zijn de drijfveren van deze man? Als Colin en Mary dat ontdekken zet de vreselijke waarheid zijn klauwen in het leven van het jonge koppel.

De toon van de film is erg mysterieus. Regisseur Paul Schrader laat veel over aan de gedachten van de kijker. De emoties van de personages worden niet uitgelegd. Lichaamstaal, blikken en onuitgesproken woorden: daar moet je het als kijker mee doen.Het is aan de kijker zelf om uit het spel van de cast op te maken wat de personages drijft. Gelukkig zijn de acteurs bekwaam genoeg om deze zware taak goed te vervullen.

Richardson en Everett zetten een heel herkenbaar koppel neer, dat grote moeite heeft om bij elkaar te blijven. De levenslustige Richardson staat lijnrecht tegenover de gesloten, kille Everett die het leven vanuit een zakelijkere standpunt bekijkt. Het acteerwerk van de twee is erg knap gedoseerd, zodat je als kijker nooit naar een stel stereotype karakters zit te kijken. De spanningen in hun relatie zijn bijna tastbaar door de slechte communicatie tussen hen. De dialogen tussen Mary en Colin zijn pijnlijk realistisch geschreven en komen levensecht over.

De film start als een doorsnee relatiedrama, maar verandert van toon als Walken ten tonele verschijnt. Ook al heeft Walken tientallen vergelijkbare personages gespeeld, de Amerikaan weet meteen al de hele film naar zich toe te trekken. Het karakter dat Walken neerzet heeft iets ongrijpbaars. De geheimzinnigheid van de vreemdeling heeft iets aantrekkelijks, maar is tevens afstotelijk. De invloed van zijn personage hangt als een donkere wolk over de film. De onvoorspelbaarheid van dit karakter zorgt voor suspense, want het wordt niet duidelijk wanneer hij weer opduikt en wat hij wil van het jonge stel.

Ook Helen Mirren speelt een mooie rol als de vrouw van Walken. De uitbundigheid van haar karakter staat in schril contrast met de geheimzinnigheid van haar man. Het acteerwerk van de cast is zoals gezegd van hoog niveau.
De muziek van de film past ontzettend goed bij de surreële, beklemmende en sfeer van mysterie.

Het einde van de film werkt erg ontregelend. De onvoorspelbaarheid en abruptheid waarmee Paul Schrader zijn werk afsluit, laat je als verdoofd over. Emotionele tekortkomingen, onverschilligheid en moreel verval: dat zijn de elementen die Schrader’s prenten bevatten en ook terug te vinden zijn in deze film. De kenmerkende kop-staart producties die Schrader’s werk kenmerken, is niet terug te vinden in ‘The Comfort of Strangers’. Wat overblijft is een bijzonder verteld verhaal waarin liefde, intriges en een onderhuids gevoel van onbehagen centraal staan.

Frank v.d. Ven

Waardering: 4

Bioscooprelease: 25 januari 1991