The Concorde…Airport ’79 (1979)
Regie: David Lowell Rich | 123 minuten | drama, avontuur, thriller | Acteurs: Alain Delon, Susan Blakely, Robert Wagner, Sylvia Kristel, George Kennedy, Eddy Albert, Bibi Andersson, Charo, John Davidson, Andrea Marcovicci, Martha Raye, Cicely Tyson, Jimmie Walker, David Warner, Mercedes McCambridge, Avery Shreiber, Sybil Danning, Monica Lewis, Nicolas Coster, Robin Gammell, Ed Begley Jr., Jon Cedar, Sheila DeWindt, Pierre Jalbert, Kathleen Maguire, Macon McCalman, Stacy Heather Tolkin, Selma Archerd, Brian Cutler, Michèle Lesser, Conrad E. Pamisano, Jerry Prell, Gus Retwisch, Dick McGarvin, George Sawaya, Leonora Wolpe, David Matthau, Frank Parker, Mario Machado, Hettie Lynne Hurtes, Gabrielle Rossillon, Aharon Ipalé, Isobel Estorick, Laurie Hagen, James R. Parkes, James Leigh, Jean Turlier, Jean-Philippe Ancelle, Uta Taeger, Robert Kerman, Doug Christenson, Harold ‘Happy’ Hairston, Bob Courts, Margolyn Curtis, Stoney Jackson, Glenn-Michael Jones, Ken Medlock, Patti Pivaar, Dwan Smith, Alex Rodine, Anna Rodzianko, Daryl Lynn Wood, Victoria Woodbeck
‘The Concorde…Airport ’79’ is het laatste en minste deel in de reeks films over vliegtuigrampen. Regisseur Lowell Rich maakt er een potje van en de cast, die wederom een aantal grote namen herbergt, hangt als los zand aan elkaar. De makers buiten de mogelijkheid van een vliegramp volledig uit tot het punt van complete absurditeit, waardoor de laatste ‘Airport’ een vervolgfilm wordt die je onderin de grabbelbak van de videotheek terugvindt. Soms vraag je jezelf af wat filmmakers bezielt om aan een film te beginnen. De makers van ‘Airport ’79’ kenden de basisregels van rampenfilms die populair waren in de jaren zeventig. Zet een cast van grote namen in een rampscenario en het geld komt als vanzelf binnen. Regisseur Lowell Rich wil echter meer en vergrijpt zich volledig aan de laatste ‘Airport’. Het camerawerk is middelmatig, het acteren soms lachwekkend en het verhaal gaat compleet over de kop, evenals de passagiers die aan het eind van de film gek gecentrifugeerd zijn.
Om met het laatste verder te gaan: het vliegtuig, de Concorde die sneller kan dan het geluid, haalt halsbrekende toeren uit om niet geraakt te worden door een nucleaire raket die zich richt op de warmtebronnen van het vliegtuig. Het kat-en-muisspel tussen Concorde en raket duurt welgeteld tien minuten, terwijl een stel doorgewinterde acteurs in de cockpit probeert het echt te laten lijken, hetgeen absoluut niet lukt. Om het af te toppen, komen even later Franse gevechtsvliegtuigen over om de Concorde te raken en weer doen Kennedy en zijn medepiloten hun uiterste best om niet geraakt te worden. Enfin, als je denkt dat dit het wel is, wacht je nog heel wat meer. De Concorde maakt niet één, maar twee noodlandingen, waarvan de tweede in de besneeuwde bergen van de Alpen het meest vraagt van de mens en zijn fantasie.
Aanstichter van al het onheil dat de Concorde overkomt is Wagner (‘The Pink Panther’, 1963) die het presteert om de gehele film een poker face te trekken. Hij is zo serieus als de doortrapte directeur van Harrison Industries, dat het haast een karikatuur wordt. ‘Airport’-fenomeen Kennedy heeft deze maal een grotere rol als Joe Patroni, maar Patroni is geen schim van de figuur uit deel één. Delon (‘La Piscine’) is de piloot naast Kennedy, maar hij overtuigt evenmin en lijkt er weinig zin in te hebben. Hij onderhoudt een soort van relatie met Sylvia Kristel (‘Emmanuelle’), die haar kleren deze keer aanhoudt, maar geen al te geweldige prestatie neerzet als stewardess.
‘Airport ’79’ is geen groot succes. De vraag is of het wel nodig was om er een vierde deel aan vast te plakken, maar als je het doet, doe het dan in ieder geval goed. Wat overblijft is een rare film, die zichzelf op de hak probeert te nemen en hiermee haar eigen lot bezegelt. Geen van de acteurs haalt een acceptabel niveau, met de serieuze Wagner als enige uitzondering. Het mooie Concorde-vliegtuig staat centraal in de film, maar met de Concorde liep het in het echte leven ook niet zo best af…
Robbert Bitter